Η Ελένη Παπαγεωργίου, εκδότρια του Μεταιχμίου, μιλάει στο Τaλκ για το εικοσιτατράωρό της ως εργαζόμενης μαμάς της τρίχρονης Στέλλας.
Η καθημερινότητα μου ως μαμάς, εκδότριας στο Μεταίχμιο, μέτριας νοικοκυράς και αμετανόητης αναγνώστριας είναι… σαρωτική. Αυτός είναι μάλλον ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο μια ανάσα πριν από το deadline, βράδυ Κυριακής. Αύριο ανοίγουν και πάλι ‒επιτέλους!‒ οι παιδικοί σταθμοί, θα παρουσιάσω όμως μια τυπική μέρα της καραντίνας, μια και κάπως έτσι περάσαμε σχεδόν όλον τον τελευταίο χρόνο.
6:30 π.μ. Το ξυπνητήρι χτυπά νωρίς. Δεν τα πάω καλά με τη βραδινή δουλειά, επέλεξα λοιπόν να ξεκινώ τη μέρα μου αχάραγα. Πριν τις 11 π.μ., που θα χρειαστεί να κάτσει στον υπολογιστή και ο άντρας μου, έχω ήδη φάει πρωινό, στείλει e-mails προς κάθε κατεύθυνση, γράψει κείμενα, χαζέψει στα απαραίτητα social media και μπορεί να έχω κάνει και μια τηλεδιάσκεψη! Η τηλεργασία είναι ο κανόνας από τον περσινό Μάρτιο και ομολογώ ότι απολαμβάνω τη δουλειά στο μικρό γραφείο του σπιτιού – αν και μου λείπει η ώσμωση του γραφείου.
Η σχεδόν τριών ετών τώρα πια Στέλλα ξυπνά κι εκείνη κατά τις 8 π.μ. και κάνει παρέα με τον μπαμπά της. Κάποια στιγμή μπαίνει σαν μικρός σίφουνας στο γραφείο μου «για αγκαλίτσα και φιλάκι» στη μαμά και φεύγει φουριόζα για πρωινό.
11 π.μ. Ώρα για τον έτερο τηλεργαζόμενο του σπιτιού! Με εξαίρεση τις μέρες που θα βγει μια βόλτα με την αγαπημένη της γιαγιά στην παιδική χαρά και θα συνεχίσω τη δουλειά απερίσπαστη, αυτές είναι ώρες της μαμαδοφρενίτιδας! Μαγειρεύω, αλλάζω πάνες, απλώνω, ζωγραφίζω, πίνω τσάι με τις κούκλες, πάω μέχρι την πλατεία για λίγο πατίνι και παράλληλα απαντώ μηνύματα και e-mails στο κινητό. Ούτε εδώ ούτε εκεί‒ αυτό είναι κάτι που δεν θα μου λείψει καθόλου όταν λήξει η καραντίνα.
1 μ.μ. Αν κάτι καλό έφερε το lockdown είναι αυτό το καθημερινό οικογενειακό τραπέζι. Στρώνουμε να φάμε και συνήθως καταφέρνουμε να είμαστε όλοι μαζί έστω και για δέκα λεπτά. Ακούμε ειδήσεις στο ραδιόφωνο, συζητάμε με τη Στέλλα που δεν σταματά στιγμή να μιλά, μαλώνουμε που τρώει πολύ ή που δεν τρώει καθόλου (η μέθοδος Μοντεσσόρι για το φαγητό από το ένα αυτί μου μπαίνει κι από το άλλο βγαίνει). Έπειτα, με γρήγορες διαδικασίες, η Στέλλα ετοιμάζεται για «νύπνο» ρωτώντας αν «η μαμά έχει συνάντηση»! Εννοώντας τηλεδιάσκεψη φυσικά.
1:30 Η δεύτερη φάση της εργάσιμης μέρας ξεκινά. Βλέπω εκδοτικές προτάσεις, συζητώ με το εκδοτικό τμήμα για εξώφυλλα, ημερομηνίες έκδοσης, χαρτιά και μεταφραστές, συνεργάζομαι με τα τμήματα επικοινωνίας και marketing για όλες τις λεπτομέρειες της προώθησης των βιβλίων μας, μιλώ με τους συγγραφείς μας, συμμετέχω σε τηλεδιασκέψεις για κάθε λογής θέματα. Είμαι μανιώδης αναγνώστρια, έχω μεγαλώσει μέσα στον γοητευτικό χώρο του βιβλίου και ομολογώ ότι απολαμβάνω τις περισσότερες πτυχές της δουλειάς. Όταν εκδίδουμε ένα βιβλίο που έχω αγαπήσει ως αναγνώστρια, είναι το καλύτερό μου.
6 μ.μ. Η Στέλλα είναι ευτυχώς υπναρού και αυτό μας επιτρέπει να δουλεύουμε όλο το μεσημέρι. Μόλις πάει 5 μ.μ. την ξυπνάμε, γελάμε με τη βαριεστημένη της φατσούλα και είτε εγώ είτε ο μπαμπάς της την ετοιμάζουμε για την απογευματινή μας βόλτα. Το κέντρο της Αθήνας όπου μένουμε δεν είναι φιλικό για τα μικρά παιδιά, είμαστε τυχεροί όμως γιατί σε απόσταση 20 λεπτών με τα πόδια ανακαλύψαμε πέρυσι μια πλατεία που θυμίζει χωριό! Τα απογεύματα γεμίζει με παιδιά που κάνουν πατίνι, παίζουν μπάλα, σκαρφαλώνουν σε δέντρα, σκάβουν στο χώμα και κάνουν φιλίες. Είμαστε επίσης τυχεροί που έχουμε μια φτιάξει μια παρέα της γειτονιάς και για εμάς τους γονείς. Αυτά τα απογεύματα της πλατείας είναι για όλους ανάσες κοινωνικότητας.
8 μ.μ. Κατάκοποι επιστρέφουμε στο σπίτι. Γρήγορο βραδινό, κάποια βιντεοκλήση με τους παππούδες και γρήγορα έρχεται η ώρα του μπάνιου. Αυτή την ιεροτελεστία την έχει αναλάβει ο μπαμπάς ‒σε σημείο που αν τύχει να την κάνω μπάνιο εγώ, η Στέλλα μου δίνει αναλυτικές οδηγίες για την αλληλουχία παιχνιδιών και φροντίδας! Μετά το μπάνιο, όμως, είμαι ο άνθρωπός της. Στο ημίφως του δωματίου της, πίνει γάλα και διαβάζουμε ένα, δύο, τρία βιβλία, που συνήθως επιλέγουμε μαζί από τη βιβλιοθήκη της. Κάποιες φορές διακόπτει την ανάγνωση για να σχολιάσει κάτι που έγινε, να θυμηθεί τους συμμαθητές της, να με ρωτήσει πότε θα «μεγαλώσει πολύ και θα κάνει γρήγορα ποδήλατο». Για να μπει στο κρεβάτι της θα πρέπει να μετρήσω ως το δέκα, να μετρήσω όπως στο κρυφτό, να μετρήσω και στα αγγλικά και στα γαλλικά και φυσικά να δώσω αναρίθμητα φιλάκια. Μια διαδικασία γλυκιά, αλλά και κουραστική το διάστημα της καραντίνας που μας στέρησε τα διαλείμματα απ’ τη ρουτίνα. Βγαίνω από το δωμάτιο, είναι λίγο μετά τις 9 μ.μ. και ξέρω ότι τα μάτια μου δεν θα μείνουν για πολύ ακόμη ανοιχτά.
Είναι η ώρα που θα πιάσω θέση στον καναπέ για λίγη κουβέντα με τον σύντροφό μου, για ένα επεισόδιο της σειράς που βλέπουμε, για κάποιες δεκάδες σελίδες του βιβλίου που (πάντα) διαβάζω. Ο ύπνος θα έρθει στον καναπέ συνήθως κι έπειτα από λίγο θα συρθώ μέχρι το κρεβάτι. Θα είναι λίγο πριν τα μεσάνυχτα και το ξυπνητήρι θα μετρά αντίστροφα για να χτυπήσει και πάλι.
