Η Βάσω Σωτηρίου, ιδρύτρια και ψυχή της εταιρείας δημοσίων σχέσεων Βάσω Σωτηρίου-WeWill, μιλάει στο Τaλκ για το 24ωρό της.
Για να περιγράψω ένα τυπικό 24ωρό μου, πραγματικά δεν ξέρω με ποια ιδιότητα να ξεκινήσω ή ποια είναι αυτή που υπερτερεί.
Της μαμάς; Της ελεύθερης επαγγελματία; Της συντρόφου; Της νοικοκυράς; Της γυναίκας που προσέχει τον εαυτό της ή του ανθρώπου που παρακολουθεί όλα όσα συμβαίνουν γύρω της- από την κοινωνία, μέχρι τα πολιτιστικά δρώμενα που λατρεύω;
Κι ενώ τα περιγράφω όλα αυτά, αισθάνομαι πως περιγράφω τη σύγχρονη γυναίκα που είναι ΟΛΑ και κάνει ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
Πάμε, λοιπόν, να περιγράψουμε το δικό μου 24ωρο.
Το πρωινό μου ξεκινά στις 07.30, ξυπνητήρι προγραμματισμένο για να ξυπνήσω τον γιο μου, ο οποίος είναι στην Τρίτη λυκείου. Ναι, ναι, τον ξυπνάω ακόμη, κίνηση που τη δικαιολογώ απόλυτα γιατί κι εμένα η δική μου μαμά προσπαθούσε να με ξυπνήσει – δεν τα κατάφερνε πάντα –σε όλη τη διάρκεια του λυκείου. Σηκώνομαι προσεκτικά από το κρεβάτι για να μην ξυπνήσω τη Ζέλντα (γάτα) που επιλέγει συνήθως το κρεβάτι μου για να κοιμηθεί. Ήδη με κοιτάζει με το κεφάλι ανυψωμένο.
Προχωρώ προς το δωμάτιο του γιου μου, ο οποίος κάθε φορά, μα κάθε φορά, μου λέει πως είναι ήδη ξύπνιος.
Διαλέγουμε από μια τουαλέτα και η επόμενη συνάντησή μας είναι στο καθιστικό όπου ακούγεται ένα μονολεκτικό «γεια». Εφηβεία γαρ. Σε λίγο θα μπω στο δωμάτιό του για να το αερίσω, να τακτοποιήσω το κρεβάτι, να πετάξω ό,τι περιττό υπάρχει…
Το επόμενο σημείο ορόσημο είναι το άνοιγμα του γραφείου. Η Ειρήνη (Μπίτα) φτάνει πάντα στην ώρα της, στις 9.00 ακριβώς και η Νάντια (Γιαννούλη) πάντα με μισή ώρα καθυστέρηση. Εντάξει, φεύγει πάντα και μισή ώρα αργότερα.
Είναι τα δύο άτομα με τα οποία περνάω τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Κι από κει ξεκινούν τα τηλέφωνα προς τους καλλιτέχνες που εκπροσωπούμε, η δημιουργία του πλάνου για το πώς θα κινηθούμε, τα εξωτερικά ραντεβού μου, είτε με δημοσιογράφους είτε με τους καλλιτέχνες.
Και φτάνει το μεσημέρι που τρώμε όλο το γραφείο μαζί. Εκείνη τη μισή ώρα παύει εντελώς η δουλειά. Τα τηλέφωνα δεν απαντώνται (αν και ματιές πέφτουν στο ποιος καλεί και πόσο επείγον είναι) τα μέιλ παγώνουν, τα social media βγαίνουν από τη ζωή μας για λίγο.
Και επιστροφή στη δουλειά μέχρι τις 17.00
Κι ενώ θα έλεγε κάποιος πως ήρθε η ώρα να περάσω ποιοτικό χρόνο με τον γιο μου, θα σας θυμίσω πως είναι στην εφηβεία. Θα μπω στο δωμάτιό του, θα τον φιλήσω (θα ανταποκριθεί) θα τον ρωτήσω πώς πήγε το σχολείο, θα απαντήσει μονολεκτικά «καλά», θα τον ρωτήσω αν έφαγε, θα απαντήσει ανάλογα με την περίπτωση (σήμερα μου παραπονέθηκε που δεν έβαλα κύβο knorr, για παράδειγμα, στο πιλάφι) θα τον ρωτήσω αν χρειάζεται κάτι, θα απαντήσει μονολεκτικά «όχι» και θα αποχωρήσω.
Κάπου κάπου θα βγει για να με ρωτήσει αν μου αρέσει το μπουφάν, όπως το έβαψε ή όπως του πρόσθεσε κομμάτια άλλου υφάσματος, θα με ρωτήσει αν μπορώ να του πάρω πράσινη βαφή για τα μαλλιά, αν μπορεί να χρησιμοποιήσει την κάρτα μου για το e-bay, να του υπογράψω το χαρτί για την εκδρομή στο σχολείο…
Και νιώθω, μερικές φορές, πως μου ξεφεύγει, αλλά αν θυμηθώ τον εαυτό μου στη δική του ηλικία θα χαμογελάσω και θα πω ότι έχω το πιο ήπιο παιδί του κόσμου. Κι όταν του λέω, είτε από το τηλέφωνο, είτε σε γραπτά μηνύματα ότι τον αγαπάω κι εκείνος απαντάει «κι εγώ», χαμογελάω ακόμη περισσότερο. Γιατί η εφηβεία είναι δύσκολη και ο γιος μου, όπως και κάθε παιδί σ’ αυτή την ηλικία, θέλει να βρει τα δικά του πατήματα κι εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να λειτουργώ υποστηρικτικά, παρέχοντας αυτά που ένα παιδί θέλει. Φαγητό, καθαρό δωμάτιο, τακτικό σπίτι, ανθρώπινη παρουσία (έξω από το δωμάτιό του) ζέστη, χρήματα…
Ωστόσο, κι εγώ μαθαίνω δίπλα του. Μαθαίνω πώς να είμαι διακριτική, όπως εκείνος, να (προσπαθώ) να μην ρωτάω ποιος ήταν στο τηλέφωνο, να δικαιολογώ τα ατοπήματα των άλλων…
Ναι, είμαι περήφανη γι’ αυτόν και κυρίως για την ψυχή που έχει. Δεν έχει υπάρξει ούτε μια φορά αυστηρός ή επικριτικός για τη ζωή μου, τις επιλογές μου, για το ότι βγαίνω τόσο συχνά έξω, για το γεγονός ότι πολλά απογεύματα βρισκόμαστε δύο-τρεις φίλοι στο σπίτι χρησιμοποιώντας το ίντερνετ, κάνοντας τον δικό του υπολογιστή να… σέρνεται, ενώ εγώ ζητάω από εκείνον να κάνει ησυχία… Αυτό που ζω είναι ο απόλυτος σεβασμός από την πλευρά του, την αποδοχή γι’ αυτό που είμαι και κάνω. Ίσως από τα σπουδαιότερα μαθήματα που πήρα και παίρνω.
Πάμε όπως παρακάτω.
Στις 18.00 περίπου θα δω τι χρειάζεται το σπίτι για να μείνει σε καλή κατάσταση. Αν πρέπει να καθαρίσω, να τακτοποιήσω κ.τ.λ κ.τ.λ. Όλα αυτά που είναι κάτι παραπάνω από βαρετά δηλαδή. Μερικές φορές μετακυλύω αυτές τις δουλειές στην Ελένη, απίστευτη βοηθό μου από τη Γεωργία. Την έχω χρόνια. Αν τη θέλετε, τη συστήνω ανεπιφύλακτα. Ο φύλακας άγγελός μου.
Κάποια απογεύματα ή βράδια έχω επίσης ραντεβού με ανθρώπους που δεν μπορούν να βρεθούμε πρωινές ώρες. Κι εννοείται θεατρικές ή παρουσιάσεις βιβλίων από καλλιτέχνες που εκπροσωπούμε.
Ντύνομαι, βάφομαι, βγαίνω, στην αρχή σπρώχνοντας είναι η αλήθεια, αλλά όταν φτάσω γίνομαι άλλος άνθρωπος. Είμαι εκεί για τον άνθρωπο που με έχει καλέσει και χαίρομαι που είμαι εκεί.
Η μέρα μου ολοκληρώνεται κατά τις 11- 12. Και συνήθως, στις 12.30 είναι η μαγική στιγμή, που, αφού ανάψω την ηλεκτρική κουβέρτα, θα ξαπλώσω, θα κάνω το χέρι μου αριστερά από το κρεβάτι μου και θα πιάσω το βιβλίο που διαβάζω. Είναι η στιγμή που είμαι εγώ, ο εαυτός μου και τίποτε άλλο. Είναι η στιγμή που κανείς δεν μου μιλάει, που εγώ δεν μιλάω και αφήνομαι στις γραμμές που απλώνονται μπροστά μου. Η απόλυτη ευχαρίστηση. Α! Και θα ελέγξω για μια τελευταία φορά το ξυπνητήρι, αν είναι στη θέση του, αν είναι προγραμματισμένο κι αν είναι όλα εντάξει. Και θα κοιμηθώ… για να ξυπνήσω στις 07.30 και να…
Για να δείτε την εξαιρετική δουλειά της Βάσως Σωτηρίου επισκεφτείτε το www.vassosotiriou.gr
