Η μεταφράστρια παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας Πετρούλα Γαβριηλίδου μιλάει στο Τaλκ για την καθημερινότητά της ως εργαζόμενης μαμάς του εννιάχρονου Λευτέρη.

Το πρωινό ξύπνημα δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου κι επειδή συνήθως εκμεταλλεύομαι τη βραδινή ησυχία για να δουλέψω λίγο παραπάνω, κάθε πρωί δίνουμε με τον Λευτέρη μια μικρή μάχη για να φτάσουμε στο σχολείο της γειτονιάς, λίγο πριν η γλυκύτατη νοσοκόμα που υποδέχεται τα παιδιά κλείσει την πόρτα.

Ξύπνημα, λοιπόν, οριακά για να πιω τον καφέ μου, να ετοιμάσω το κολατσιό και να σηκώσω τον Λευτέρη, που διαπραγματεύεται το κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο, πριν σηκωθεί τελικά για να ετοιμαστεί σε χρόνο ρεκόρ. Προλαβαίνουμε, όμως, μέσα σε όλο αυτό να συνεχίσουμε και την όποια κουβέντα κάναμε το προηγούμενο βράδυ ή να μου διηγηθεί κάποιο όνειρο που είδε. Κάπως έτσι κυλάει μια τυπική μέρα: Όλες οι δουλειές και οι κουβέντες, τα γέλια και οι εντάσεις, η απόλαυση και η κούραση ανακατεύονται, μπερδεύονται κι άλλοτε έχουμε μέρες με περισσότερη λιακάδα κι άλλοτε με λίγη συννεφιά.

Αφού έχει μπει στο σχολείο του, επιστρέφω στο σπίτι, που είναι και γραφείο, τηλεφωνώ στους ηλικιωμένους γονείς μου για να δω τι κάνουν κι αν χρειάζονται κάτι, ανταλλάσσουμε διαδικτυακές καλημέρες με τις δύο αδελφικές μου φίλες και μέχρι το μεσημέρι χώνομαι στις μεταφράσεις μου, με μικρά διαλείμματα για να μαγειρέψω, να βάλω κανένα πλυντήριο, να συγυρίσω, να απαντήσω σε μηνύματα, και δεν καταλαβαίνω πώς περνάει η ώρα μέχρι το σχόλασμα.

Το μεσημέρι τρώμε πάντα παρέα με τον Λευτέρη. Μου λέει πώς τα πέρασε στο σχολείο κι ό,τι άλλο τον ενδιαφέρει κατά περιόδους, με πολλές, εξαντλητικές λεπτομέρειες κάθε φορά, κι έτσι έχω γίνει σχεδόν ειδική σε διάφορα που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα μάθαινα. Έπειτα από αυτό το μεγάλο διάλειμμα, επιστρέφω στη δουλειά μου, μόνο που αυτές τις ώρες έχω ηχητική υπόκρουση: Μπορεί να παίζει στις βίντατζ κονσόλες του με τον μπαμπά του, μπορεί να μιλάει με κάποιον φίλο στο τηλέφωνο (πάντα δέχομαι παραγγελιές από βιβλιόφιλους συμμαθητές για σειρές ή συγγραφείς που θέλουν να διαβάσουν – κι ας μην κάνω εγώ τη μετάφραση), μπορεί να χοροπηδάει και να τρέχει, όσο σκέφτεται τα δικά του. Ενίοτε μια βόλτα, κάποια εξωτερική δραστηριότητα ή κάποιο βιβλίο που τον έχει συναρπάσει, αλλάζει λίγο τα δεδομένα.

Ακολουθεί το διάβασμά του για το σχολείο, όπου συνήθως θα χρειαστεί κάποια βοήθεια ή διευκρίνιση, και σε κάθε περίπτωση θα ακουστεί οπωσδήποτε η επωδός: «Ναι, πρέπει να κάνεις και την αντιγραφή, γιατί…» Το βραδάκι παίρνω μια ανάσα απ’ όλα, μιλάω στο τηλέφωνο με φίλους, συζητάμε με τον Λευτέρη, παίζουμε ή βλέπουμε καμιά ταινία σε δόσεις και, πριν έρθει η ώρα του ύπνου, του διαβάζω όποιο βιβλίο θέλει, μικρό ή μεγάλο, εικονογραφημένο ή μη, κι αν η έκτασή του δεν μας επιτρέπει να το τελειώσουμε αμέσως, σίγουρα θα υπάρξει νέος γύρος διαπραγματεύσεων για τον αριθμό των σελίδων που αντέχω να διαβάσω. Ωστόσο, ομολογώ πως πάντα ξεκλέβω χρόνο για να διαβάσω και τα βιβλία που επιλέγει να διαβάσει μόνος του. Ξέρω πως, όπως αγαπούσα τα παιδικά βιβλία και πριν γίνω μητέρα, δεν θα πάψω ποτέ να τα αγαπώ και να τα διαβάζω, ακόμα κι όταν ο Λευτέρης δεν θα αποζητά πια τη μεγαλόφωνη ανάγνωση που τόσο απολαμβάνουμε ακόμα και οι δύο. Αν τύχει να έχω μεταφράσει εγώ το βιβλίο, δέχομαι τα εύσημα ή και παρατηρήσεις. Είναι αυστηρός κριτής και του αρέσει να με βοηθάει όταν η μετάφραση αφορά παιδικό βιβλίο και είναι από τα αγγλικά, τη δεύτερη μητρική του γλώσσα.

Αφού κοιμηθεί, επιστρέφω στα βιβλία ή στα κείμενα που μεταφράζω, στα βιβλία που έχω ή θέλω να διαβάσω, σε φράσεις, συζητήσεις, αναρτήσεις, άρθρα ή ειδήσεις που με προβλημάτισαν και θέλω να επεξεργαστώ. Είναι και οι φορές που θα ξυπνήσω μες στο βράδυ για να τον καθησυχάσω με μια αγκαλιά, αν έχει δει εφιάλτη, και με μια ιστορία που θα βγάλω από το μυαλό μου, πάντα σύντομη, γιατί προτιμώ τις ιστορίες που επινοούν άλλοι, πάντα με ένα παπάκι για ήρωα και πάντα αστεία έως γελοία.

Δείτε τα βιβλία που έχει μεταφράσει η Πετρούλα Γαβριηλίδου εδώ.