Έχω το κακό συνήθειο να μην ησυχάζω όταν είμαι μόνη σε δημόσιους χώρους.
Απόγευμα Σαββάτου σε πάρκο… χωρίς παιδί και με ελεύθερο χρόνο: πολυτέλεια μεγάλη! Πριν προλάβω να την επεξεργαστώ προς όφελος της στερημένης από ελεύθερο χρόνο γυναίκας, με προλαβαίνει το δαιμόνιο της παρατήρησης…
Κι αρχίζω να κοιτώ γύρω μου, όχι με διάθεση κριτικής, όχι με μάτι κουτσομπολιού, αλλά με αυτήν την αισιόδοξη ματιά που πάντα με κυβερνούσε από παιδί και που τώρα τελευταία με την «κρίση» καμιά φορά την κρύβω λιγάκι από φόβο μη με κρεμάσουν στην πλατεία. Κι όπως αρχίζει να σχηματίζεται το χαμόγελο στα χείλη μου, παρακολουθώντας τα παιδιά, έτσι μου κόβεται και απότομα…
Ένα κορίτσι ‒περίπου στα δυόμισι‒ και μια γυναίκα ‒περίπου στα τριάντα‒, το πρώτο σκυθρωπό, η δεύτερη αγέρωχη και άκαμπτη με βλέμμα αυστηρό, εικόνα αταίριαστη για μάνα και κόρη στην παιδική χαρά. Διακριτικά προσπαθώ να βρω το βλέμμα του παιδιού και όταν τα καταφέρνω να με κοιτάξει, καρφώνεται στο δικό μου σαν να περιμένει! Τόσα χρόνια είμαι κοντά σε παιδιά και ακόμα ξαφνιάζομαι από αυτήν τη μοναδική τους διαίσθηση για τις προθέσεις των ενηλίκων! Της χαμογελώ και αμέσως φωτίζεται το πρόσωπό της.
Η μητέρα περπατά προς το παγκάκι, απευθύνεται στο παιδί χωρίς να το κοιτάξει… είμαι αρκετά μακριά για να ακούσω, αλλά αν κρίνω από το παιδί το «στέλνει» να «παίξει». Σκυθρωπό πάει προς την  τραμπάλα, άλλα παιδιά το προσπερνούν, το σκουντούν, αλλά το σώμα του δεν αντιδρά καν, η μητέρα το κοιτά με ένα βλέμμα απόγνωσης και αποδοκιμασίας… Παλεύουν πολλά θεριά μέσα στον γονιό όταν η εικόνα του παιδιού του δεν είναι αυτή που προσμένει, ίσως γιατί αυτή η εικόνα είναι μια σκληρή κριτική για τον ίδιο. Όταν γέννησα τον Δημήτρη το κατάλαβα κι εγώ. Σηκώνομαι και κάθομαι διακριτικά κοντά στη μητέρα, το πολύ πολύ να με βρίσει λέω από μέσα μου, προσπαθώντας να βρω κάτι για να ξεκινήσω… και το παιδί μου το δίνει.
«Τι ευγενικό παιδί που έχετε!» λέω στη μητέρα, ενώ η μικρή βοηθά ένα μικρότερο παιδάκι να σηκωθεί.
«Έχει και κάτι καλό!» μου λέει με μια μίξη θυμού και χαμόγελου. «Εσείς της το δώσατε αυτό, όπως και πολλά άλλα καλά που θα της δώσετε μεγαλώνοντάς την»… λέω,  της χαμογελώ και σηκώνομαι χαιρετώντας, μη θέλοντας να μείνω άλλο.
Ένα παιδί μάς κάνει καλύτερους ανθρώπους, μας φέρνει αντιμέτωπους με αυτό που πραγματικά είμαστε κι ας το κρύβουμε επιδέξια πίσω από προφάσεις. Ένα παιδί σημαίνει το τέλος του εγωισμού και την αρχή της αυτοκριτικής· κι όσο αυτά αργήσουν να γίνουν τόσο η πάλη μεγαλώνει. Αυτοκριτική που έχει παραδοχή, συνείδηση των γεγονότων, ζύγισμα των πραγμάτων και που τελειώνει το βράδυ πριν κλείσουμε τα μάτια. Κι αν μάλιστα της δώσουμε και τη θέση που της αρμόζει μέσα μας χωρίς ενοχές θα κάνει σπουδαία δουλειά στο μέλλον.
Δεν ξέρω τι έκανε αυτήν τη γυναίκα αγέρωχη, άκαμπτη, θυμωμένη ‒ δεν είναι και δουλειά μου να το μάθω, στο κάτω κάτω. Έσπειρα όμως λίγη συνείδηση για το καλό που πολλές φορές υπάρχει, αλλά δεν το βλέπουμε από τη μανία μας να μεγαλώσουμε το τέλειο παιδί. Κι όταν με πιάνει και μένα αυτή η μανία ανασκουμπώνομαι και μου θυμίζω ότι το παιδί έχει το δικό του δυναμικό να γίνει αυτό που θέλει και που μπορεί ο δικός μου ρόλος, όσο και να μη μου αρέσει πολλές φορές, είναι να του δείξω όσα μπορεί να κάνει και να το αφήσω ελεύθερο. Βαριά η καλογερική! έλεγε η γιαγιά μου.
Χαμηλώστε και κοιτάξτε τα παιδιά σας στα μάτια όταν τους μιλάτε, το γιατί θα το καταλάβετε αμέσως μόλις καταφέρετε να σας κοιτάξουν κι αυτά.