Η διευθύντρια του Κέντρου Θεραπευτικής Συμβουλευτικής Παιδιών και Ενηλίκων (ΚΕ.ΘΕ.ΣΥ) Ανδριάννα Γεροντή μιλάει στο Τaλκ για το 24ωρό της ως εργαζόμενης μαμάς.

Μαμά! Λέξη τόσο γεμάτη, τόσο ιερή και τόσο σημαντική για όλους τους ανθρώπους. Στα εύκολα, αλλά κυρίως στα δύσκολα. Αχ μανούλα! Αυτή είναι η πρώτη λέξη που μας βγαίνει. Όντας full time μαμά, νοικοκυρά, εργαζόμενη και μόνη, και σε συνδυασμό με το πείσμα που με διακατέχει, βάζω καθημερινά τα δυνατά μου να είμαι όσο καλύτερη μπορώ σε όλα. Δυστυχώς ή ευτυχώς για την εξέλιξη μας, δεν γεννηθήκαμε τέλειοι, δεν πρόκειται να γίνουμε αλλά και δεν χρειάζεται, γιατί ακριβώς το τέλειο, είναι εκείνο που βάζει και την τελεία. Το  τέλος που δεν επιθυμούμε.

Προσπαθώ, λοιπόν, καθημερινά να είμαι αρκετά καλή μητέρα, αρκετά καλή νοικοκυρά, επαγγελματίας, φίλη, αδερφή, κόρη, σύντροφος, στηρίζοντας τις επιλογές μου και ευχαριστώντας τον θεό που μου δίνει κουράγιο, δύναμη και θέληση να εξακολουθώ να το κάνω. Οι μέρες μου δεν είναι ποτέ ίδιες. Άλλοτε ξεκινάω νωρίτερα και άλλοτε αργότερα, το μόνο όμως που μένει πάντα ίδιο, είναι ο τρόπος που ξυπνάμε το πρωί.

Το ξυπνητήρι χτυπάει στις 7:10, όμως συνήθως τα μάτια μου είναι ήδη ανοιχτά. Μερικές φορές από τις 06:30, ώστε να προλάβω να απολαύσω έναν καφέ παρέα με την ανατολή του ηλίου. Αγαπημένη ώρα που με γεμίζει ενέργεια και δύναμη για την υπόλοιπη ημέρα.

Συχνά τα παιδιά ζητούν τα ρούχα τους στο κρεβάτι, ίσως είναι λίγο από ανάγκη για μαμαδίσια φροντίδα, και δεν το αρνούμαι.

Μια παρατεταμένη αγκαλιά, ένα φιλί και είναι έτοιμα να σηκωθούν.

Ντύνονται όσο εγώ ετοιμάζω το πρωινό τους.

Τελευταία ο Θάνος 11χρόνων πλέον, σπαταλά περισσότερη ώρα στον καθρέφτη φτιάχνοντας τα μαλλιά του. Αναρωτιέμαι πόσο σύντομα θα έρθει η ώρα που θα τον βλέπω να κάνει την ίδια ακριβώς διαδικασία για να βγει το πρώτο του ραντεβού.

Η 9χρονη κόρη μου, με ρωτάει συνήθως αν έχει πιάσει καλά τα μαλλιά της και εγώ της απαντάω πάντα πως είναι πανέμορφη. Ίσως γι’ αυτό και να το κάνει σχεδόν καθημερινά.  Γελάει, μου δίνει ξανά ένα φιλί και με ρωτάει τι ώρα θα τους πάρω σήμερα από το σχολείο.

Έτοιμοι πλέον, περνάνε από την κουζίνα, ώστε να φάνε και να βάλουν στη σάκα το κολατσιό που τους έχω ετοιμάσει. Φεύγουμε για το σχολείο 8:00 και 8:10 είμαι συνήθως πίσω. Πίνω έναν γρήγορο καφέ, αν δεν έχω πιει στις 6:30 και 8:30 συνήθως ξεκινάω την πρώτη Skype συνέδρια.

Είναι τότε που ένα άλλο μου κομμάτι, το δημιουργικό, εκείνο του επαγγελματία ειδικού, βγαίνει στο φως.

Συχνά η ζωή, οι συγκυρίες, η τύχη, τα φέρνουν έτσι, ώστε άνθρωποι αναγκάζονται να σπαταλάνε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους σε μια δουλειά στην οποία απλώς υπάρχουν, υπομένουν ή σιχαίνονται.

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που η δική μου ζωή με οδήγησε στο σωστό μονοπάτι, ώστε σήμερα να κάνω μια δουλειά που λατρεύω και που μου δίνει απίστευτη ικανοποίηση.

9:30 έχει τελειώσει η Skype συνεδρία.

Πίνω βιαστικά ένα φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκάλι και ξεκινάω για το ΚΕ.ΘΕ.ΣΥ.

Συνήθως 10:15 συζητώ με την Ασημίνα, την γραμματέα μου, η οποία με ενημερώνει για τυχόν εκκρεμότητες και 10:45 συνεχίζω, είτε με πρωινές ομάδες αυτογνωσίας για μαμάδες που εκμεταλλεύονται τον χρόνο που έχουν χωρίς τα βασανάκια τους, ώστε να κάνουν κάτι για τον εαυτό τους, είτε με ατομικές συνεδρίες.

Τα ραντεβού συνεχίζονται την Τρίτη π.χ. μέχρι τις 15:30, όπου και φεύγω τρέχοντας για να προλάβω να πάρω τα μικρά από το σχολείο.

16:10, γυρνάμε όλοι μαζί στο σπίτι, τρώμε κάτι ελαφρύ και συζητάμε για το πώς περάσαμε τη μέρα μας.

Έχουμε μόνο μισή ώρα μέχρι να ξεκινήσουν οι δραστηριότητες. 16:45 αφήνω τον γιο μου στο ποδόσφαιρο, 16:50 την μικρή στην ενόργανη και στις 17:00 ακριβώς είμαι στο γυμναστήριο.

18:00 είμαι ξανά πίσω στο ποδόσφαιρο για να πάρω τον μεγάλο και στις 18:30 παίρνουμε μαζί την μικρή.

18:50 επιτέλους σπίτι!

Τρώμε με ηρεμία αυτή τη φορά και μετά, εκείνα ξεκινάνε το διάβασμα και εγώ το μαγείρεμα της επόμενης ημέρας, ενώ παράλληλα μιλάω στο τηλέφωνο με την Ασημίνα.

21:00 με 21:30 έχουν συνήθως τελειώσει και τους έχει μείνει λίγος χρόνος για να τον εκμεταλλευτούν όπως εκείνα θέλουν.

22:00: Η ώρα του παραμυθιού. Παρόλο που είναι 9 και 11 ετών, το απολαμβάνουν ακόμη- σίγουρα και εγώ μαζί τους, παρόλο που μόλις ξεκινήσω να διαβάζω το παραμύθι ξεκινάει και το χασμουρητό. Πιθανόν να είναι το χασμουρητό μου, που τα κοιμίζει και όχι το παραμύθι.

Και όταν πια έχουν κοιμηθεί, ξεκινά η δική μου ώρα.

Αφού τακτοποιήσω την κουζίνα, ό,τι έχει μείνει στη μέση, βάλω κάποιο πλυντήριο και βγάλω βόλτα το σκύλο, έρχεται η ώρα να χαλαρώσω.

Τις κρύες νύχτες, ίσως βάλω και ένα ποτηράκι κρασί για συντροφιά δίπλα στο τζάκι, ενώ παράλληλα κοιτάζω το Facebook, ετοιμάζω κάποιο νέο σεμινάριο ή γράφω κάποιο άρθρο.

Αν έχω κουράγιο ίσως γράψω και μερικές σελίδες από το νέο βιβλίο που ετοιμάζω αλλιώς κατά τη μία, θα οδηγηθώ προς το κρεβάτι μου.

Άλλοτε κουρασμένη ή πιεσμένη από καθημερινούς παράγοντες δεν έχω την όρεξη να δουλέψω στο ελάχιστο και σίγουρα ούτε να γράψω κάτι. Έχω απλώς την ανάγκη να κάτσω εκεί, κοιτάζοντας τα ξύλα που καίνε, απολαμβάνοντας ένα τσιγάρο και αφήνοντας αφηρημένες σκέψεις να διαπερνούν το μυαλό μου.

Ίσως ένας μικρός απολογισμός του τι έκανα σήμερα, τι άφησα πίσω, τι θα μπορούσα να κάνω καλύτερα τι με έκανε σήμερα να νιώσω περήφανη… Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Μορφέας δεν θα χρειαστεί καθόλου χρόνο για να με πάρει.

Αυτή είναι μια τυπική μέρα. Φυσικά υπάρχουν και εκείνες οι δύο ή τρείς μέρες την εβδομάδα που είναι πολύ δύσκολες, γιατί χρειάζεται να κάνω ασταμάτητα συνεδρίες, ομάδες αυτογνωσίας ή βιωματικά εργαστήρια, ως τις 22:00 το βράδυ, ώστε να καλύψω τα υπόλοιπα απογεύματα που δεν δουλεύω για να είμαι μαζί με τα μικρά μου.

Και τότε εκείνα, περιμένουν ως τις 22:30 που θα γυρίσω σπίτι και θα δω τα ματάκια τους να λάμπουν και την ψυχή τους να ηρεμεί. Η μαμά είναι τώρα εδώ!

Όμως υπάρχουν και εκείνες οι Δευτέρες που από τις 19:00 έχουμε τελειώσει και εκείνα και εγώ και έχουμε χρόνο για επιτραπέζια παιχνίδια, παντομίμες και ό,τι άλλο σκεφτούμε.

Ή τα Σαββατοκύριακα που πηγαίνουμε σινεμά, λούνα παρκ, θέατρο και εκείνα τα ηλιόλουστα μεσημέρια που ετοιμάζουμε το καλαθάκι μας και πηγαίνουμε στο πάρκο για πικ νικ και παιχνίδι μαζί με άλλους φίλους και τα παιδιά τους. Δραστηριότητες που κάνουμε μαζί, στιγμές που μας συνδέουν και που μας βοηθούν να αναμένουμε τις μέρες, ώστε να τις ζήσουμε ξανά.

Είμαι σίγουρη πως, όπως για όλα τα παιδιά, έτσι και για τα δικά μου, ο χρόνος τους μαζί μου, δεν είναι ποτέ αρκετός και σίγουρα δεν είναι και για μένα. Πιέζομαι καθημερινά να μοιράσω αυτές τις λίγες ώρες της ημέρας σε υποχρεώσεις, δουλειά, οικογένεια και προσωπική ζωή.  Όμως το κάνω.

Το προσπαθώ και το καταφέρνω. Ίσως κάτι πιο καλά και κάτι λιγότερο ή ίσως μερικές φορές, κάτι να μένει αρκετά πίσω. Όμως τα καταφέρνω. Και αυτό είναι που θέλω να βλέπουν.

Οι ματαιώσεις, τα εμπόδια, οι δυσκολίες και τα ψηλά τείχη, θα βγαίνουν πάντα μπροστά μας. Είναι αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής μας και εμείς οφείλουμε να υπερβαίνουμε τα εμπόδια και να βγαίνουμε πιο δυνατοί στο τέλος.

Όπως είναι απαραίτητο να καταλάβουν, πως όλοι σε αυτή τη ζωή έχουμε υποχρεώσεις και πως, όπως εκείνα χρειάζεται να πηγαίνουν σχολείο χρειάζεται και εγώ να πηγαίνω στη δουλειά.

Και εκείνο που θεωρώ σημαντικό είναι να τους μεταφέρω το όφελος που έχω και εγώ μέσα από όλο αυτό και όχι τη δουλειά μόνο ως πίεση ή θυσία για να βγάλω χρήματα και να τα μεγαλώσω.

Χρειάζεται να γνωρίζουν πως όπως και εκείνα, παρόλο που βαριούνται ή κουράζονται στο σχολειό έχουν και τον χρόνο να παίξουν και να περάσουν όμορφα με τους φίλους τους, έτσι και εγώ μπορεί πολλές φορές να κουράζομαι, αλλά παράλληλα η δουλειά μου είναι κάτι που με κάνει να νιώθω δημιουργική, περήφανη και πως με τον δικό μου τρόπο, συμβάλλω στην δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου.

Αυτό επιθυμώ και για εκείνα και ελπίζω να καταφέρω να τους το περάσω.

Η Ανδριάννα Γεροντή είναι μαμά δύο παιδιών, ενός αγοριού 11 ετών και ενός κοριτσιού 9, ψυχολόγος, διευθύντρια του Κέντρου Θεραπευτικής Συμβουλευτικής Παιδιών και Ενηλίκων.