Η μουσικός και συγγραφέας Sadahzinia (Γιολάντα Τσιαμπόκαλου) μιλάει στο Τaλκ για το 24ωρό της ως εργαζόμενης μαμάς της Μάγιας και του Γρηγόρη.
6:55 π.μ. Μικροσκοπική, αγουροξυπνημένη μπάμπουσκα, μπαίνω μέσα σε μια άλλη ίδια, και όσο το μάτι ανοίγει, μπαίνω μέσα σε μια άλλη ίδια, και σε μια άλλη ίδια× μπάμπουσκα – όπως και να ‘χει – κι ύστερα σε λίγο μεγαλύτερη αλλά ίδια κατά τ’ άλλα, και τοποθετώ τα καπάκια πάνω απ΄το κεφάλι μου. Τα σφηνώνω ερμητικά. Και συνεχίζω να μπαίνω σε μπάμπουσκες και να φορτώνω δύναμη. (Όταν το βράδυ ξαπλώσω βιδώνω πια το μεγαλύτερο καπάκι πάνω απ’ το κεφάλι μου, αισθάνομαι βαριά απ’ τους πολλούς εαυτούς μιας γυναίκας και γεμάτη ευλογία, ευγνωμοσύνη, και αγνή παρθένα απόλυτη εξάντληση). Η κόρη μου – 9 ετών – έχει ήδη πιθανόν ξυπνήσει, ζωγραφίζει, κόβει χαρτάκια, σημειώνει πραγματάκια και υπομονετικά περιμένει. Τι παιδί… Ο γιος μου – 5 ετών – ή θα κοιμάται ακόμα ή θα έχει ξυπνήσει και θα έχει ανοίξει όοοοολα τα φώτα του σπιτιού και θα έχει ξαναξαπλώσει στο πάτωμα/ στο τραπέζι (!)/ στον καναπέ / πάνω στο σκύλο, για λίγο φωταγωγημένο ύπνο ακόμα.
Πρωινό από smoothie ως παξιμάδια με λαδορίγανη, μουσταρδοτόστ, κουακερόπιτα και διάφορα τέτοια. Ωστόσο, το βασικό αυτή την ώρα είναι να φάει η μαμά ώστε το μάτι ν’ ανοίξει καλά – και να μείνει ανοιχτό και σίγουρο- και ως μπάμπουσκα μπουφετζού να γεμίσω ταπεράκια με φρούτα, ξηρούς καρπούς, τοστάκια, ταχίνι (που όλα τα επιταχύνει), μαρμελάδα, κουλουράκια, κ.λπ, συχνά ανάλογα τα κέφια της Μάγιας και του Γρηγόρη.
Ντύνονται και τα δύο στην ευρύχωρη κουζίνα μας για να τσεκάρουν τον καιρό έξω από το παράθυρο και το φως του ήλιου που ανατέλλει. Χτενίζονται στο σαλόνι. Πλένουν δόντια αλλού ντ’αλλού. Κι αν μείνει χρόνος, μεταφέρουν παιχνιδάκια από το δωμάτιό τους ανάμεσα στα βαζάκια των μπαχαρικών ή τη φρουτιέρα για να παίξουν κάποιο φανταστικό σενάριο (που συχνά δεν τους καταστρέφω το στήσιμο όσο βρίσκονται στο σχολείο – εις βάρος της τάξης και της νοικοκυροσύνης). Και το μικρό χάος αρχίζει να σχηματίζεται. Τώρα τελευταία, λίγο πριν βγούμε απ’ το σπίτι βιαστικοί και για να ξορκίσουμε όποια πρωινά νευράκια ξεμυτίσανε, ρίχνουμε οι τρεις μας έναν πρωινό χορό κρατώντας τα χέρια, και μουρμουρώντας μια συγκεκριμένη μελωδία σαν πόλκα! Το βασικό είναι ότι κοιτιόμαστε πολύ στα μάτια και χαμογελάμε τέρμα!
8:10 π.μ. Καπάκι μπάμπουσκας κι έξω απ’ το σπίτι. Περπατάμε 3 λεπτά ή οδηγάω (8 δευτερόλεπτα ως το σχολείο) και όλο και κατιτί προλαβαίνουμε να πούμε, να χαϊδέψουμε κάνα σκυλί ή να κάνουμε ισορροπία στην άκρη του πεζοδρομίου. Μιλάω με τις άλλες μπάμπουσκες στο σχολείο. Κι ύστερα πάω τη Ρούμπα μας μια μικρή βόλτα. Γέρασε κάπως και δυσκολεύεται… Αν κάποιος με πάρει τηλέφωνο την ώρα που έχω βγάλει το σκύλο βόλτα συνήθως λέω ότι είμαι «στο γραφείο». (Στην πραγματικότητα δεν έχω γραφείο, αλλά πώς αλλιώς να πω την μοναδική ώρα που θυμάμαι για λίγο ποια είμαι και ποιο είναι το πρόγραμμα της ημέρας μου;)
Μεγάλη και συχνή η βοήθεια των γιαγιάδων σε φαγητό, σίδερο, στρώσιμο κρεβατιών. Υποκλίνομαι, το δίχως άλλο. Ωστόσο, γεγονός είναι ότι – αν και ράπερ – συχνά συμμετέχω σε τζάμια, σφουγγάρισμα, σκούπισμα, τρίψιμο, άπλωμα, πλύσιμο, μαγείρεμα… Με άλλα λόγια, μετά τις 9:30 π.μ.τα ρήματα διαδέχονται το ένα το άλλο.
Έχω λίγες ώρες μέχρι να παραλάβω τα παιδιά στη 1 μ.μ. και ανάμεσα σε άλλα βλέπω email, κανονίζω δουλειές, στήνω την παρουσίαση κάποιου βιβλίου, διαβάζω τα νέα, ηχογραφώ στο στούντιο (που είναι στο υπόγειο- ισόγειο), γράφω κάτι. Το πρόγραμμα μου διαφέρει από μέρα σε μέρα, από εποχή σε εποχή, από βιβλίο σε βιβλίο, και από δίσκο σε δίσκο… Ρίσκο. Ίσως λείπω για κάποια συναυλία… Μέσες άκρες έχει λίγο απ’ όλα. Τα λιγότερα είναι αυτά που πραγματικά διψάω να ολοκληρώσω… Μα έχω υπομονή και άλλες προτεραιότητες.
1 μ.μ. Πρώτη ερώτηση: αν γέλασαν. Δεύτερη: αν γέλασαν πολύ. Ύστερα απ’ όλα έχει ο μπαξές. Δραστηριότητες, αθλητισμό, διάβασμα, κουβέντα, παιχνίδι. Είναι εκείνες οι ώρες που μοιράζομαι στη μέση κι ο καθένας κρατάει το καλύτερο κομμάτι (μου). Τα βραδάκια στήνουμε με τον Γρηγόρη αυτοσχέδιες παραστάσεις Καραγκιόζη ενώ η Μάγια εμπλουτίζει αυτοσχέδιους φανταστικούς χάρτες με τοπωνύμια της Mayaland! Έχει να μοιάσει το παιδί…
Από μωρά πριν από τον ύπνο (κατά μέσο όρο γύρω στις 10 μ.μ.) κάτι διαβάζουμε. Και πάντα αλλάζω τα λόγια στις ιστορίες προσπαθώντας να τα φέρω στα μέτρα τους ή να απαντήσω ξώφαλτσα πλην στοχευμένα, κάποιο ερώτημα τους. Μαγική φράση πριν τον ύπνο «Ντιριγκόου Ντιριμπάι (Φράση με δράση ενάντια στους εφιάλτες), καλό ξημέρωμα, και μπλα- μπλα-μπλά».
Περιμένοντας με το φως σβηστό να αποκοιμηθούν, αναρωτιέμαι αν κατάφερα να κρατήσω μακριά για ακόμα μια μέρα τη βαρβαρότητα που γυρόφερε στο δρόμο τους, στο σχολείο ή αλλού κι εκείνα ανίδεα ακόμα επιμένουν να μεγαλώσουν… Σκέφτομαι… πως από χίλιες δυο μεριές, όσο κι αν τα κοιτάω δεν αρκώ για τίποτα. Και με αυτή τη σκέψη επιστρέφω στην οθόνη του κομπιούτερ μου για να ξυπνήσω τους ήρωες των παραμυθιών μου να μου θυμίσουν που είχαμε μείνει και να βρω κάποια στιγμή τι στο καλό γίνεται στο τέλος.
Αργάμιση. Η μπάμπουσκα ολοκληρώθηκε. Πέφτω για ύπνο. Ή μάλλον λίγο ακόμα… Ανέκδοτα και οριζοντιομένες μεταμεσονύκτιες κουβέντες με τον άντρα μου (άλλη πολυπράγμων μπάμπουσκα από εκεί) και ίσως 2 λεπτά κάποιας ταινίας πριν νετάρω. Η μικρή μας ζούγκλα ησυχάζει.
Η Sadahzinia είναι μέλος του μουσικού συγκροτήματος των Active Member και η Γιολάντα Τσιαμπόκαλου γράφει βιβλία για παιδιά. Το τελευταίο της βιβλίο, «Η Μάγια στη ζούγκλα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη. www.facebook.com/sadahziniaofficial/
