Για “Το πουλόβερ”, το νέο βιβλίο του Δημήτρη Μπασλάμ, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο, θα μπορούσα να γράφω για ώρες. Να σας αφηγηθώ άπειρες ιστορίες βιωματικές από τη νηπιακή, παιδική, εφηβική, νεανική, φοιτητική, γκομενική, οικογενειακή ζωή μου κι άπειρες ιστορίες φίλων μου, που μπορεί να είναι, μπορεί και να μην είναι πλέον φίλοι μου, εξαιτίας ενός χοντρού, ζεστού, βολικού και άβολου μαζί μπλε πουλόβερ. Ή όποιου άλλου χρώματος… Ας μη μείνουμε στο μπλε. Θα μπορούσα, επίσης, να γράψω μια σειρά από άρθρα πρακτικής ψυχολογίας για γονείς και εκπαιδευτικούς και να στήσω μέσα σε λίγη ώρα τρία τέσσερα εκπαιδευτικά εργαστήρια για παιδιά, εφήβους και ενήλικες.
Όμως, προς το παρόν, ξηλώνοντας και πλέκοντας, πλέκοντας και ξηλώνοντας, δεν θα κάνω τίποτα από αυτά. Θα σας παρακινήσω, όμως, να διαβάσετε αυτό το εικονογραφημένο αριστούργημα που σίγουρα θα σας δώσει έστω και μια μικρή ώθηση να αποδομήσετε τα δικά σας πουλόβερ και βέβαια τα πουλόβερ που φορούν τα παιδιά σας (ή που φοράτε στα παιδιά σας;) και να δείτε σταδιακά μια απροσδιόριστη ευφορία να σας γεμίζει και να επικρατεί του φόβου που, είμαι σίγουρη, θα κάνει κι αυτός κάπου την εμφάνισή του!
Λίγα θα σας πω ακόμα, γιατί θα χαλάσω την ιεροτελεστία της ανάνγωσής του. Θα σταθώ στην εικονογράφηση της Χρύσως Χαραλάμπους που κλείνει το μάτι στον αναγνώστη και καταφέρνει να ακολουθήσει το κείμενο και να γίνει και αυτή διηλικιακή και πολύχρωμα γοητευτική. Το βιβλίο, άλλο ένα αλληγορικό αριστούργημα από τον Μπασλάμ, τόσο λιτό και συνάμα τόσο ουσιαστικό, απευθύνεται σε κάθε αναγνώστη άνω των 5 ετών και είναι καλό να μείνει στη βιβλιοθήκη μας και να το κατεβάζουμε να μας σώζει κάθε φορά που νιώθουμε πως δεν χωράμε στα ρούχα μας (μεταφορικά μιλώ. Αν μιλούσα κυριολεκτικά ο Μπασλάμ θα είχε πάρει Νόμπελ Ιατρικής).
Δημήτρη, σ’ ευχαριστώ που ξήλωσες απόψε λίγο από το μαλλί του μαύρου πουλόβερ που φοράω τον τελευταίο καιρό. Που έκανες την αρχή που έπρεπε να γίνει εδώ και καιρό. Ήταν και τα παιδιά μου παρέα την ώρα που το διάβαζα κι αρχίσαμε μαζί, σιγά σιγά, να ξηλώνουμε τις κλωστές που πρώτος εσύ τράβηξες ο ένας από το πουλόβερ του άλλου κι ό,τι ξηλώναμε αρχίσαμε να το πλέκουμε με λόγια σε κάτι άλλο, πολύ πιο χρήσιμο, πολύ πιο ανάλαφρο, πολύ πιο ουσιαστικό για εμάς και για άλλους. Κι η δουλειά μας θα συνεχιστεί τις επόμενες ημέρες. Δημήτρη, ήσουν η ώθηση που χρειαζόμουν σήμερα. Φυσικά δεν θα ξεχάσω να κρατήσω και μια κουβερτούλα απ’ αυτό το μαύρο μαλλί που μ’ έπνιγε μα δεν τολμούσα να το πετάξω από πάνω μου, γιατί ποτέ δεν ξεχνώ πως όσο πιο βαρύ κι αν είναι ένα παλιόρουχο που έχουμε ξεχαστεί να φοράμε, τόσο περισσότερη ζεστασιά μάς δίνει. Και υπάρχουν ώρες που η ζεστασιά αυτή μας είναι απαραίτητη. Μια κουβερτούλα, λοιπόν, θα κρατήσω, Δημήτρη, να με καλύπτει καμιά φορά! Αντίο, μαύρο πουλόβερ, πήγαινε παρέα με το μπλε του Μπασλάμ, ξηλωθείτε, δημιουργήστε άλλα ρούχα, πιο ελαφριά και βρείτε τη θέση σας στον κόσμο! Κι εσύ, βιβλίο, σε ράφι κοντινό, γιατί η εμπειρία μου μου λέει πως κάποια στιγμή θα σε ξαναχρειαστώ!
