Ο ΒΟΡΕΙΟΣ ΠΟΛΟΣ
Τα πρόσωπα των παιδιών έλαµψαν όταν είδαν τον Βόρειο Πόλο.
Δεν ήταν ο πραγµατικός Βόρειος Πόλος αλλά ήταν µια απίστευτη αναπαράστασή του. Μέσα στον καταψύκτη του νοσοκοµείου υπήρχαν µερικά εκατοστά χιόνι στο πάτωµα. Μάλλον είχε δηµιουργηθεί απ’ όλα τα κοµµατάκια πάγου που βρίσκονταν πάνω στα κουτιά µε τις ψαροκροκέτες και τα σακουλάκια µε τον κατεψυγµένο αρακά. Υπήρχαν σωροί χιονιού και σπηλιές από πάγο, ακόµη και ένα ιγκλού. Ένας ανεµιστήρας πάνω στο ταβάνι σκορπούσε τον αέρα παντού και µαζί µικρά κοµµάτια πάγου. Ήταν σαν να χιόνιζε. Το χιόνι λαµπύριζε στο φως του διαδρόµου σαν διαµαντόσκονη.
«Ουάου!» έκανε ο Τοµ.
«Είναι όµορφο», είπε η Άµπερ.
Το κορίτσι έδινε πάντα την εντύπωση ότι ήταν το πιο σκληρό καρύδι της οµάδας, αλλά τώρα ο Τοµ έβλεπε δάκρυα να έχουν µαζευτεί στα µάτια της.
«Παρακαλώ, πείτε µου τι βλέπετε», είπε ο Ρόµπιν.
Σε αυτή τη θαυµαστή στιγµή τα παιδιά είχαν ξεχάσει τελείως ότι ο Ρόµπιν, από τότε που είχε κάνει την εγχείρηση στα µάτια, δεν µπορούσε να δει. Έπρεπε να φοράει τους επιδέσµους για µερικές εβδοµάδες ακόµη.
«Είναι τέλειο», απάντησε η Άµπερ.
«Πώς είναι;» ρώτησε ο Ρόµπιν.
«Ρόµπιν, έχει χιόνι παντού», είπε ο Τοµ. «Πέφτει από τον ουρανό».
«Το νιώθω στο πρόσωπό µου».
«Και υπάρχει ένας σωρός από χιόνι, ακόµη κι ένα ιγκλού», είπε ο Τοµ. «Και… δεν το πιστεύω! Κοίτα εδώ, Άµπερ!»
Γερµένη στην άκρη του ιγκλού ήταν η αγγλική σηµαία. Ήταν στερεωµένη σ’ ένα ξύλινο κοντάρι που µάλλον είχε βγει από κάποιο κτίριο. Ίσως και από τα πλαϊνά αυτού του ίδιου του κτιρίου, του ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΛΟΡΝΤ ΦΑΝΤ.
«Μάλλον είναι κει για να τη βάλ’ς εσύ στο χιόνι!» είπε ο Τζορτζ. «Όπως κάνουν οι εξερευνητές. Για ν’ αποδείξουν σ’ όλους ότι ήταν εκεί!»
«Τι να βάλει στο χιόνι;» ρώτησε µε αγωνία ο Ρόµπιν.
«Τη σηµαία!» απάντησε ο Τοµ. «Συγγνώµη, έπρεπε να σου το έχω πει».
«Δώσ’ τη µου!» πρόσταξε η Άµπερ.
Ο Τοµ τοποθέτησε προσεκτικά το κοντάρι της σηµαίας στο χέρι της. Το κορίτσι προσπάθησε να τη βάλει στο χιόνι, αλλά, έτσι που ήταν τα χέρια της στον γύψο, δεν τα κατάφερε.
«Δεν µπορώ!» είπε η Άµπερ, εµφανώς απογοητευµένη.
«Να σε βοηθήσω!» είπε ο Τοµ.
«ΟΧΙ!» του αντιγύρισε. «Ας το ξεχάσουµε! Είναι βλακεία!»
«Δεν είναι βλακεία», είπε ο Τοµ. «Εσύ δεν είπες ότι το σηµαντικό στη Συµµορία του Μεσονυκτίου είναι να συνεργάζονται όλα τα παιδιά;»
«Είναι», απάντησε κακόκεφη η Άµπερ.
«Άσε µε τότε να σε βοηθήσω. Βασικά, ας βοηθήσουµε όλοι. Ας το κάνουµε όλοι µαζί».
«Καλή ιδέα», είπε ο Τζορτζ. Οδήγησε τα χέρια του Ρόµπιν στο κοντάρι και όλοι µαζί έµπηξαν την άκρη του στο βαθύ χιόνι που βρισκόταν στη µέση του δωµατίου.
«Δηλώνω µε τη σηµαία αυτή ότι εγώ, η Άµπερ Φλόρενς Χάριετ Λέιτι, είµαι το πρώτο κορίτσι που πάτησε στον Βόρειο Πόλο!»
«Γιούπι!» ζητωκραύγασαν τ’ αγόρια.
«Ευχαριστώ, ευχαριστώ», είπε µε στόµφο η Άµπερ. «Πρέπει να ευχαριστήσω πάντως µερικούς ανθρώπους».
«Οχ, αρχίζ’!» είπε ο Τζορτζ.
«Μπορεί να µας πάρει λίγη ώρα», ψιθύρισε ο Ρόµπιν στον Τοµ. «Η Άµπερ τρελαίνεται να βγάζει λόγους».
«Ευχαριστώ κυρίως τον εαυτό µου, χωρίς τον οποίο τίποτα απ’ όλα αυτά δε θα ήταν εφικτό».
«Πόσο µετριόφρων!» παρατήρησε ο Ρόµπιν.
«Αλλά θα ήθελα µε την ευκαιρία να ευχαριστήσω τους παλιούς µου φίλους και τον καινούργιο µου φίλο από τη Συµµορία του Μεσονυκτίου».
Μπορεί να µην ήταν ο αληθινός Βόρειος Πόλος αλλά το περήφανο ύφος στο πρόσωπο του κοριτσιού ήταν ολότελα αληθινό.
Ο Τοµ κοίταξε στην άλλη πλευρά αυτής της µικρής αρκτικής γης. Όσο καθάριζε η οµίχλη, το αγόρι µπορούσε να δει το φαγητό του νοσοκοµείου που συνήθως βρισκόταν µέσα στον καταψύκτη να έχει στοιβαχτεί στη µια µεριά και να έχει καλυφθεί µε πάγο. Αυτό του δηµιούργησε µια σηµαντική απορία. Ποιος τα είχε κάνει όλα αυτά;
Τότε, ακριβώς εκείνη τη στιγµή, µια παράξενη σκιά πέρασε δίπλα τους. Κάποιος ή κάτι είχε περάσει από την πόρτα.
«Τι είναι αυτό;» ρώτησε ο Τοµ, µε λίγο τρόµο στη φωνή του.
«Τι είν’ ποιο;» ρώτησε ο Τζορτζ.
«Κ-κ-κάτι είναι ε-ε-εκεί», ψέλλισε ο Τοµ.
«Πού;» απάντησε ο Τζορτζ.
«Δεν ήταν τίποτα», είπε η Άµπερ.
«Αν πιστεύεις ότι δεν ήταν τίποτα, τότε βγες και δες», είπε ο Τοµ.
Έγινε σιωπή για λίγο.
«Δεν µπορώ να βγω και να δω µε το καροτσάκι µου, έτσι δεν είναι;» απάντησε η Άµπερ.
«Εγώ µπορώ να βγω, αλλά το να δω είναι λίγο δύσκολο», είπε ο Ρόµπιν.
Όλα τα βλέµµατα έπεσαν στον Τζορτζ.
«Εγώ πάω ευχαρίστως, αµέσως µόλις τελειώσω αυτό το παγωτό», είπε ο Τζορτζ. Είχε πασαλειφτεί µε παγωτό σοκολάτα και είχε βάλει το χέρι στο κουτί για άλλον έναν γύρο.
Τώρα όλα τα βλέµµατα στράφηκαν στον Τοµ.
«Μα δεν µπορώ να πάω!» αναφώνησε αυτός αγανακτισµένος.
«Και γιατί δεν µπορείς, παρακαλώ;» είπε επιτακτικά η Άµπερ.
Το αγόρι στράφηκε και κοίταξε το ροζ δαντελωτό νυχτικό του.
«Έτσι όπως είµαι;»
«Αυτό δεν είναι καν δικαιολογία!» απάντησε η Άµπερ. «Και τα κορίτσια φοράνε νυχτικά. Ας ψηφίσουµε. Όσοι θέλουν να πάει ο Τοµ να δει τι ήταν αυτό να σηκώσουν το χέρι».
Προφανώς τα άλλα δύο αγόρια σήκωσαν το χέρι τους.
«Θα σήκωνα κι εγώ το δικό µου χέρι», είπε η Άµπερ, «αν µπορούσα. Αλλά, απ’ ότι φαίνεται, δεν µπορώ. Αποφασίστηκε λοιπόν», είπε στη συνέχεια το κορίτσι µε στόµφο. «Εµπρός, πήγαινε, Τοµ».
«Μα…» διαµαρτυρήθηκε ο Τοµ.
«Θέλεις να γίνεις µόνιµο µέλος της Συµµορίας του Μεσονυκτίου ή όχι;» τον ρώτησε η Άµπερ, που ήξερε ήδη την απάντηση.
«Ναι, α-α-αλλά…»
«Τότε πήγαινε έξω!» τον πρόσταξε το κορίτσι. «Τώρα αµέσως!»
Ο πάγος από κάτω είχε αρχίσε να γλιστράει τώρα και ο Τοµ κόντευε να πέσει σε κάθε του βήµα. Έφτασε αργά αργά στην πόρτα του καταψύκτη. Κοίταξε προς τ’ αριστερά. Δεν έβλεπε τίποτα. Μετά κοίταξε προς τα δεξιά.
Τότε, µέσα από τις σκιές, ο Τοµ µπόρεσε τελικά να διακρίνει τη χαρακτηριστική µορφή µιας… πολικής αρκούδας.
«Γκρρρρ!» γρύλισε η αρκούδα.
«Αααααααα!» φώναξε το αγόρι.
ΠΟΛΙΚΗ ΑΡΚΟΥΔΑ
Στην πραγµατικότητα, δεν ήταν µια αληθινή πολική αρκούδα. Ήταν ένας άντρας µε στολή πολικής αρκούδας. Δεν ήταν καν η καλύτερη δυνατή στολή πολικής αρκούδας. Είχε φτιαχτεί από χειρουργικό βαµβάκι που, απ’ ό,τι φαινόταν, είχε βρεθεί στα σκουπίδια του νοσοκοµείου. Είχε δύο τρύπες για µάτια, αυτιά που είχαν γίνει από σφουγγάρια και µια µύτη που είχε γίνει από την άκρη ενός στηθοσκόπιου. Τα νύχια ήταν πιαστράκια από κουρτίνες και τα σουβλερά δόντια δεν ήταν τίποτα άλλο παρά διπλωµένα κοµµάτια λευκού χαρτονιού από ένα φαρµακευτικό κουτί.
Όταν αντίκρισε την «πολική αρκούδα» από κοντά, ο Τοµ δε φοβόταν πια και τόσο. Κατάλαβε ότι ήταν κάποιος που φορούσε στολή.
Τότε, αυτός που ήταν µέσα στη στολή έβγαλε την κουκούλα.
Ήταν ο θυρωρός.
Βλέποντας το παραµορφωµένο πρόσωπο του άντρα, το αγόρι φώναξε πάλι: «Ααααααααα!»
«Γεια σας, παιδιά!» είπε ο θυρωρός χαρωπά. «Συγγνώµη που άργησα».
Του Τοµ του είχε κοπεί η ανάσα πια.
«Τ-τ-τι…» είπε λαχανιασµένος.
«Ηρέµησε, νεαρέ µου κύριε», είπε ο άντρας. «Εγώ είµαι, ο θυρωρός».
«Δηλαδή, εσύ είσαι πίσω απ’ όλα αυτά;»
«Ναι! Μου πήρε εβδοµάδες να φτιάξω αυτό το αρκτικό τοπίο από τον πάγο του καταψύκτη. Ευτυχώς, δεν είχαν κάνει απόψυξη εδώ και χρόνια, οπότε υπήρχε πολύ “χιόνι” για να δουλέψω».
Ο Τοµ είχε µπερδευτεί. Του είχαν πει ότι η Συµµορία του Μεσονυκτίου αφορούσε µόνο τα παιδιά και ότι ήταν µυστική από τους µεγάλους. Γιατί τότε είχε ανακατευτεί αυτός ο τροµακτικός άντρας;
«Γεια σου, θυρωρέ!» είπε η Άµπερ, ενώ ο Τζορτζ και ο Ρόµπιν πάλευαν να τη σπρώξουν προς την είσοδο του καταψύκτη.
«Καλησπέρα, δεσποινίς Άµπερ», απάντησε ο άντρας. «Είχα σκοπό να πεταχτώ πίσω από το ιγκλού ντυµένος σαν πολική αρκούδα και να σας ξαφνιάσω, αλλά δεν πρόλαβα να ράψω τ’ αυτιά εγκαίρως».
Ο άντρας τής έδειξε την κουκούλα. Ένα από τα µαύρα, σφουγγάρινα αυτιά του κρεµόταν από µια κλωστή.
«Είναι έξοχο!» αναφώνησε η Άµπερ. «Είναι το καλύτερο που έφτιαξες ποτέ. Θα σε αγκάλιαζα, αν µπορούσα».
Ο θυρωρός τη χάιδεψε απαλά στο κεφάλι µε το βαµβακερό του γάντι. «Είσαι πολύ γλυκιά. Σ’ ευχαριστώ, µικρή µου κυρία. Το όνειρό σου να πας στον Βόρειο Πόλο µε προβληµάτισε πολύ».
«Δεν το περίµενα ποτέ όταν έµπαινα στο νοσοκοµείο να µου βγάλ’ τις µυγδαλές ότι θα έβλεπα µια πολική αρκούδα!» είπε ο Τζορτζ.
«Δεν είναι αληθινή, Τζορτζ», είπε ο Ρόµπιν.
«Ναι, το κατάλαβα!» είπε ο Τζορτζ. «Όταν έβγαλε την κουκούλα!»
«Έλεος», µουρµούρισε ο Ρόµπιν.
«Ναι, αλλά, θυρωρέ, γιατί τα κάνεις εσύ όλα αυτά;» επέµεινε να µάθει ο Τοµ.
«Εγώ; Να σου πω, µάλλον επειδή µου άρεσε πάντα να βοηθάω τη Συµµορία του Μεσονυκτίου, από την αρχή της ακόµη», απάντησε ο άντρας µε µια λάµψη στα µάτια. «Πρέπει µόνο να προσέχω να µη µε ανακαλύψει η Προϊσταµένη, γιατί θα µε απολύσει. Στη στιγµή!»
«Και γιατί το κάνεις τότε;»
«Γιατί πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο. Πιστεύω ότι, αν οι ασθενείς του νοσοκοµείου είναι χαρούµενοι, έχουν πολύ µεγαλύτερη πιθανότητα να γίνουν σύντοµα καλά».
Αυτό είναι αλήθεια, σκέφτηκε ο Τοµ και µετά ρώτησε: «Κι αν δε γίνουν καλά;»
«Ακόµη κι αν δε γίνουν καλά, µπορεί να νιώσουν καλά. Κι αυτό ακόµη κάτι είναι».
«Και βέβαια είναι», συµφώνησε ο Ρόµπιν.
«Είµαι ένας ασήµαντος θυρωρός, πιο παρακατιανός κι από τους παρακατιανούς…» ψεύδισε ο άντρας.
«Δεν είσαι πιο παρακατιανός κι από τους παρακατιανούς!» τον διέκοψε η Άµπερ.
«Είσαι πολύ καλή», απάντησε ο θυρωρός.
«Εξάλλου, υπάρχουν και οι καθαριστές υπονόµων», πρόσθεσε ο Τζορτζ, χωρίς να βοηθάει και πολύ.
«Ναι, εντάξει, είµαι σίγουρος ότι αυτό τον έκανε να νιώσει πολύ καλύτερα», είπε ο Ρόµπιν.
«Ο καθαρισµός των υπονόµων είναι σηµαντική, αν και δύσοσµη, δουλειά, νεαρέ µου κύριε. Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να πάω στο πανεπιστήµιο και να γίνω γιατρός. Αυτό ήταν που ήθελα πολύ να κάνω στη ζωή µου. Πέρασα το µεγαλύτερο µέρος της ζωής µου όταν ήµουν µικρός σ’ ένα νοσοκοµείο, παρόµοιο µε αυτό. Προσπαθώντας να ισιώσω αυτό, να µετακινήσω εκείνο», είπε και έδειξε το παραµορφωµένο του πρόσωπο. «Χωρίς αποτέλεσµα. Έχασα το σχολείο. Πολύ θα µου άρεσε να είχα πάει σχολείο, αλλά µου είπαν ότι ήταν καλύτερα να έµενα στο νοσοκοµείο όπου δε θα τρόµαζα τα άλλα παιδιά».
Ξαφνικά ο Τοµ ένιωσε ένα έντονο κύµα ενοχών. Το αγόρι είχε φωνάξει από τρόµο όταν είχε δει τον θυρωρό. Κι όχι µόνο µία φορά, αλλά δύο.
«Είµαι στο νοσοκοµείο εδώ και δύο µήνες µε αυτά τα αναθεµατισµένα σπασµένα χέρια και πόδια µου», είπε η Άµπερ. «Και έχουν έρθει κι έχουν φύγει ένα σωρό παιδιά από τον θάλαµο. Κι ένα σωρό όνειρα έχουν πραγµατοποιηθεί. Και κανείς µας δε θα τα κατάφερνε χωρίς εσένα».
Ο θυρωρός ντράπηκε λίγο.
«Σ’ ευχαριστώ πολύ, δεσποινίς Άµπερ. Το παραδέχοµαι, πάντως, είχαµε µερικά πολύ ωραία όνειρα, έτσι δεν είναι;»
«Πείτε µου, πείτε µου, πείτε µου!» είπε ο Τοµ.
Προδημοσίευση από το βιβλίο του Ντέιβιντ Ουάλιαμς “Η Συμμορία του Μεσονυκτίου”, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός στις 11.10.2018.
Όταν ο Τομ χτυπάει στο κεφάλι από ένα μπαλάκι του κρίκετ και βρίσκεται στο Νοσοκομείο Λορντ Φαντ, τον υποδέχεται ο πιο τρομακτικός άνθρωπος που έχει δει ποτέ. Κι εκεί που δεν πιστεύει ότι η κατάσταση μπορεί να χειροτερεύσει κι άλλο, εμφανίζεται η σατανική προϊσταμένη που είναι υπεύθυνη για τον παιδικό θάλαμο… Πού να ήξερε ο Τομ ότι σε λίγο θα ζούσε την πιο συναρπαστική περιπέτεια της ζωής του! Το έξοχο αυτό μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Ουάλιαμς είναι μια ιστορία για τη μαγεία και τη φιλία – και για τα όνειρα που γίνονται πραγματικότητα.
Ο πολυτάλαντος ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΟΥΑΛΙΑΜΣ –ηθοποιός, σεναριογράφος και κωμικός– είναι ένας από τους δημοφιλέστερους συγγραφείς παιδικών βιβλίων στη Βρετανία. Οι στατιστικές λένε ότι κατά μέσο όρο διατίθενται περίπου 20.000 αντίτυπα των βιβλίων του κάθε εβδομάδα. Τα έργα του έχουν πουλήσει πάνω από 14 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, ενώ έχουν μεταφραστεί σε 50 γλώσσες, και δικαίως ο Ουάλιαμς αποκαλείται «ο νέος Ρόαλντ Νταλ». Το βιβλίο του Ο ΚΥΡΙΟΣ ΒΡΟΜΥΛΟΣ, ήταν υποψήφιο για το Blue Peter Best Book of the Decade, για το Roald Dahl Funny Prize 2010 και για το Galaxy Children’s Book Award 2010, ενώ έχει γυριστεί τηλεταινία, όπως και το Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ Η ΚΛΕΦΤΡΑ και το ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΘΙΟΥΧΟΣ ΕΤΩΝ 12. To ΠΟΝΤΙΚΟΜΠΕΡΓΚΕΡ και Η ΞΕΔΟΝΤΙΑΤΡΟΣ τιμήθηκαν με το Specsavers National Book Awards Children’s Book of the Year. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία του Ο ΚΥΡΙΟΣ ΒΡΟΜΥΛΟΣ, ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟΥΧΟΣ ΕΤΩΝ 12, Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ Η ΚΛΕΦΤΡΑ, ΠΟΝΤΙΚΟΜΠΕΡΓΚΕΡ, Η ΞΕΔΟΝΤΙΑΤΡΟΣ, Η ΘΕΙΑ ΜΟΥ Η ΑΠΑΙΣΙΟΤΑΤΗ, ΕΝΑ ΦΙΔΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΟΥ! και Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ, ενώ ετοιμάζονται πολλά άλλα.
