Αγαπητή κυρία Παπαδιά, επιτρέψτε μου να πάρω τον λόγο εγώ, ο Περπερούα. Λοιπόν, τις πρώτες μέρες τις καραντίνας έκανα μια «βαθιά βουτιά στην καμπίνα μου». Βεβαίως, η φράση αυτή δεν είναι δική μου -είναι του Τζόζεφ Κόνραντ, τη δανείζομαι όμως γιατί μου ταιριάζει απόλυτα. Κατόπιν ανέβηκα στο κατάστρωμα και επιδόθηκα με κέφι στην καθαριότητα και στις επισκευές. Με τόσο κέφι που κατάφερα να στραμπουλίσω τον αστράγαλο μου και τώρα ξαπλωμένος στην αιώρα μου, απολαμβάνω, με μάτια κλειστά, το τραγούδι των συντρόφων μου.  Γιατί, οι τρεις αγαπημένοι μου σύντροφοι -τους γνωρίζετε- είναι πάντα χαμογελαστοί, προσεχτικοί, ακούραστοι, αισιόδοξοι, τέρατα ψυχραιμίας. Τους θαυμάζω και τους ζηλεύω, θα μπορούσαν κάλλιστα να γίνουν αυτοί καπετάνιοι στη θέση μου. Βλέπετε, λοιπόν, τι έγινε με τον κορονοϊό. Γύρισε ο κόσμος ανάποδα. Γνωρίζω, βεβαίως, ότι η ερώτησή σας απευθυνόταν στην Αλεξάνδρα. Επιθυμούσα, το παραδέχομαι, να την εκνευρίσω. Ελπίζω να το κατάφερα. Γιατί, πιστέψτε με, έχω την απολύτως δικαιολογημένη αίσθηση πως διαρκώς με ξεχνάει. Κρατάει στο συρτάρι της μια δική μου ιστορία εδώ και σχεδόν δύο χρόνια. Τι είναι αυτό, μου λέτε; Βαθιά βουτιά στο συρτάρι της; Ούτε η καραντίνα δεν της βάζει μυαλό;