Μετά τη μεγάλη συνέντευξη της Μαριλένας Τριανταφυλλίδου και της Βάσιας Παρασκευοπούλου για την κατάσταση που επικρατεί (και) εξαιτίας της πανδημίας στο θέατρο και τις παραστατικές τέχνες για παιδιά, για το επόμενο χρονικό διάστημα θα δημοσιεύουμε συνεντεύξεις με καλλιτέχνες και ομάδες που ασχολούνται με το παιδικό θέαμα και θέλουν να μιλήσουν για την παρούσα κατάσταση στη χώρα μας και να κινητοποιήσουν το «απόν» Υπουργείο Πολιτισμού. Στο Τaλκ, προετοιμάζουμε το project αυτό εδώ και τέσσερις μήνες και σας ζητάμε, μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσής σας, να βοηθήσετε και εσείς, κοινοποιώντας τα κείμενα αυτά και καθιστώντας έτσι ορατούς μια σειρά από ανθρώπους που αγαπούν τα παιδιά και θέλουν να τα εκπαιδεύσουν και να τα διασκεδάσουν, αλλά δεν μπορούν. Σήμερα, κοντά μας η ομάδα Ντουθ.

• Είμαστε η ομάδα Ντουθ ή κατά κόσμον οι Βάσια Ατταριάν (σκηνοθέτις), Μυρτώ Μακρίδη (ηθοποιός- σκηνοθέτις), Δημήτρης Τάσαινας (μουσικός). Γύρω από την ομάδα έχει φτιαχτεί ένας πυρήνας σταθερών συνεργατών σε όλες σχεδόν τις παραστάσεις όπως η Έλενα Γεροδήμου (χορογράφος), Αλεξία Χρυσοχοΐδου (σκηνογράφος-ενδυματολόγος), Τάσος Παλαιορούτας (φωτισμοί) και ηθοποιών όπως οι Ιωάννα Ραμπαούνη, Μαρία Φιλίνη, Προμηθέας Nerattini-Δοκιμάκης, Ρωμανός Καλοκύρης, Σεραφείμ Ράδης κ.ά. Ασχολούμαστε σαν ομάδα με το παιδικό θέαμα από το 2012 (με την παράσταση ΠΑΤΑΤΑΤΙ σε κείμενο και σκηνοθεσία Μ. Μακρίδη – Ι. Ραμπαούνη).
• Αφορμή για την ενασχόληση μας με το παιδικό θέαμα ήταν η προσωπική μας εμπλοκή και σχέση με παιδιά από το στενό και συγγενικό μας περιβάλλον. Αυτό όμως έφερε έναν ολόκληρο δημιουργικό ορίζοντα που μας συνδέει κάθε φορά και με τις δικές μας αγαπημένες παιδικές αναμνήσεις από παραστάσεις και ταινίες, αναφορές που πάντα αποτελούν πηγή έμπνευσης για τις παραστάσεις μας. Αντιμετωπίζουμε όμως εξαρχής το παιδικό θέαμα σαν ένα ακόμα χρώμα στη θεατρική παλέτα, θεωρώντας πως τα παιδιά είναι εξαιρετικά ανοιχτοί και ειλικρινείς θεατές τόσο ως προς την πρόσληψη των εκάστοτε εικόνων και αισθημάτων όσο και ως προς τις αντιδράσεις τους.
• Η πανδημία μάς βρήκε ουσιαστικά επί σκηνής καθώς παρουσιάζαμε με μια μεγάλη ομάδα συνεργατών, την παράσταση “Χίλιες και μια Ιστορίες” του Μάικ Κέννυ στο Μικρό Εθνικό, στο ισόγειο Ρεξ. Παράλληλα, βρισκόταν σε εξέλιξη (μετά τα Onassis Youth Festivals 2018 και 2019) ένα εργαστήριο υποκριτικής με εφήβους στο πλαίσιο των δράσεων που διοργανώνει το Εθνικό Θέατρο, για το οποίο ετοιμάζαμε και μία παράσταση που τελικά πραγματοποιήθηκε κάτω από αντίξοες συνθήκες τον Ιούνιο του 2020.
• Σχετικά με τις κρατικές επιχορηγήσεις, αποζημιωθήκαμε μερικώς. Η χρόνια δυστοκία αποτύπωσης του επαγγέλματος με δημοσιονομικούς όρους σε συνδυασμό με τα  ελλιπή κριτήρια που τέθηκαν για να ενταχθούμε στο βοήθημα, άφησαν κάποιους από εμάς, δυστυχώς, εκτός. Ο βιοπορισμός μας, όπως και πριν έτσι και τώρα, συνεχίζει να βασίζεται κατά ένα μέρος στην εργασία μας σε άλλους επαγγελματικούς κλάδους, αλλά και σε πόστα που σχετίζονται με τον καλλιτεχνικό κλάδο, όπως είναι ο τομέας της διδασκαλίας και της εκπαίδευσης.
• Για τη νέα χρονιά ετοιμάζαμε projects που είχαν να κάνουν με το θέατρο για εφήβους και μία παράσταση για ενήλικο κοινό. Η αποχή μας είναι αναγκαστική λόγω πανδημίας, αλλά συνεχίζουμε να δουλεύουμε δημιουργικά (χωρίς καμία οικονομική απολαβή βέβαια) με σκοπό να παρουσιάσουμε τις καινούργιες μας ιδέες όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες. Μάλλον φοβόμαστε πως η χρονιά που έρχεται θα είναι γενικώς μια χαμένη χρονιά για τον κλάδο και όλους τους συναδέλφους και μάλιστα χωρίς καμία ουσιαστική κρατική μέριμνα.
• Με δεδομένο ότι τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα πάντα ήταν επισφαλή ως προς την εξασφάλιση των εργαζομένων, η καθολική παύση των δραστηριοτήτων προσέφερε τη μαζικότητα στις κινητοποιήσεις που ο κλάδος χρειαζόταν για να συσπειρωθεί. Αυτός είναι και ο μόνος λόγος που η πολιτεία αναγκάστηκε να φέρει κάποια – όχι επαρκή – μέτρα στήριξης. Κι αυτό έπειτα από αλλεπάλληλες πιέσεις και μάλλον προς αποφυγήν του πολιτικού κόστους. Αν κάτι κερδήθηκε στην παρούσα φάση αυτό είναι η αλληλεγγύη που επιδεικνύουν οι άνθρωποι του κλάδου. Μακάρι να συνεχίσουμε σε αυτόν τον δρόμο και να μην ξεχάσουμε ο ένας τον άλλο όταν επανέλθουμε σε μια πιο βιώσιμη πραγματικότητα.
• Σε ένα σύστημα όπου η τέχνη αντιμετωπίζεται μόνο ως χόμπι, τρόπος χαλάρωσης και μια παράπλευρη εν τέλει πολυτέλεια ενώ προάγεται η δήθεν αριστεία και ο ιδανικός τρόπος ζωής εν είδη οικονομοτεχνικής μελέτης, το μόνο “λογικό” είναι τα καλλιτεχνικά μαθήματα να υποβαθμίζονται. Μια γρήγορη σύγκριση με τη θέση αυτών των μαθημάτων σε άλλες χώρες της Ευρώπης φτάνει για να καταλάβει κανείς πόσο οπισθοδρομική είναι μια τέτοια απόφαση.
• Η φαντασία και η δημιουργικότητα, όμως, ευτυχώς, είναι δυνάμεις ατόφιες που πηγάζουν από μέσα μας και πάντα θα μας ωθούν να εκφραζόμαστε, να φτιάχνουμε καινούργιους κόσμους και να παρεμβαίνουμε στον δικό μας.