Ντίνος Ποντικόπουλος

Μετά τη μεγάλη συνέντευξη της Μαριλένας Τριανταφυλλίδου και της Βάσιας Παρασκευοπούλου για την κατάσταση που επικρατεί (και) εξαιτίας της πανδημίας στο θέατρο και τις παραστατικές τέχνες για παιδιά, για το επόμενο χρονικό διάστημα θα δημοσιεύουμε συνεντεύξεις με καλλιτέχνες και ομάδες που ασχολούνται με το παιδικό θέαμα και θέλουν να μιλήσουν για την παρούσα κατάσταση στη χώρα μας και να κινητοποιήσουν το «απόν» Υπουργείο Πολιτισμού. Στο Τaλκ, προετοιμάζουμε το project αυτό εδώ και τρεις μήνες και σας ζητάμε, μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσής σας, να βοηθήσετε και εσείς, κοινοποιώντας τα κείμενα αυτά και καθιστώντας έτσι ορατούς μια σειρά από ανθρώπους που αγαπούν τα παιδιά και θέλουν να τα εκπαιδεύσουν και να τα διασκεδάσουν, αλλά δεν μπορούν. Σήμερα, κοντά μας είναι ο ηθοποιός Ντίνος Ποντικόπουλος, της ομάδας “Αστροναύτες”.

Ομάδα “Αστροναύτες”

• Ονομάζομαι Ντίνος Ποντικόπουλος και είμαι ηθοποιός.
• Η ομάδα μας ονομάζεται “Αστροναύτες” και ασχολείται με το θέατρο για παιδιά από το 2006. Είμαστε ένας βασικός πυρήνας καλλιτεχνών που συνεργαζόμαστε χρόνια μαζί, ενώ συχνά εμπλουτίζουμε τις παραγωγές μας με καινούργιους συνεργάτες, προσπαθώντας να εξελίξουμε τη δουλειά μας και να εμβαθύνουμε στα μέσα και στους τρόπους του παιδικού θεάτρου. Ο λόγος που δημιουργήσαμε τους “Αστροναύτες” ήταν η  πεποίθηση μας ότι το θέατρο για παιδιά ήταν ένας χώρος που σε μεγάλο βαθμό παρέμενε ανεξερεύνητος, καθώς και η αίσθηση μας ότι μπορούμε να συμβάλουμε με τις παραστάσεις μας και τις δράσεις μας στην εξέλιξη του. Όποιος θέλει μπορεί να επισκεφτεί την ιστοσελίδα μας και να μάθει περισσότερα για μας.
• Η πανδημία μάς βρήκε κατά τη διάρκεια προγραμματισμένης  περιοδείας σε σχολεία της Αχαΐας. Αυτό συνέβη τις πρώτες μέρες του Μαρτίου και είχε ως συνέπεια να είμαστε από τους πρώτους που διεκόπη η δουλειά μας, μια και η συγκεκριμένη περιοχή ήταν και η πρώτη που έκλεισε.
• Οι αποζημιώσεις που λάβαμε ως καλλιτέχνες για την ακύρωση της δουλειάς μας ήταν δυστυχώς πενιχρές. Κάποιοι κατάφεραν να πάρουν το ελάχιστο επίδομα των 800 ευρώ, αλλά  και αυτό προς το τέλος της καραντίνας. Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, ότι όλο αυτό το διάστημα μέχρι και σήμερα υπήρξε πολύ δύσκολο για την οικονομική μας επιβίωση. Το απογοητευτικό είναι ότι ακόμα και τώρα δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον από την Πολιτεία για τους ανθρώπους που ασχολούνται με τον πολιτισμό. Η χρονιά που έρχεται  για τα θέατρα είναι μία χρονιά χαμένη αλλά το κράτος αρνείται να το αντιληφθεί, γιατί έτσι θα πρέπει να αναλάβει και ένα μέρος του κόστους.
• Πρόσφατα ενημερωθήκαμε για το νέο ΦΕΚ που αφορά τις μετακινήσεις των μαθητών και τις δραστηριότητες τους εντός και εκτός σχολείου. Όπως έχουν τα πράγματα ούτε οι μαθητές μπορούν να μεταφερθούν στο θέατρο ούτε κάποια παράσταση να μεταφερθεί στο σχολείο. Επομένως, το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων των παιδικών θιάσων χάνεται. Μόνη ελπίδα για εμάς μένουν οι ανοιχτές παραστάσεις τα Σαββατοκύριακα στο θέατρο που από μόνες τους είναι αδύνατον να καλύψουν τα έξοδα μας, πόσω μάλλον τη συγκεκριμένη περίοδο που τα θέατρα δουλεύουν με όλους αυτούς τους περιορισμούς.
• Ασφαλώς και φοβόμαστε. Με τον τρόπο που φαίνεται ότι θα κυλήσει η χρονιά είναι πολύ δύσκολο να ξεκινήσουμε κάποια καινούρια παραγωγή οπότε θα προσπαθήσουμε να κινήσουμε τις παλιότερες παραστάσεις μας.
• Το παιδικό θέατρο καλλιεργεί την αισθητική και τη φαντασία των μικρών θεατών, τους γνωρίζει και τους εισάγει σε μία καινούρια μορφή τέχνης, ενώ συγχρόνως μπορεί να έχει άμεσο παιδαγωγικό ρόλο. Όλα αυτά λοιπόν καταδεικνύουν  τη σημασία του και την αξία του και απαιτούν μια πιο προσεκτική αντιμετώπιση και από την πλευρά του σχολείου και από την πλευρά των θιάσων. Θα ήθελα λοιπόν να υπάρξει μία πιο εποικοδομητική σχέση με τους εκπαιδευτικούς και να σταματήσει να αντιμετωπίζεται το θέατρο ως ένα προϊόν που θα γεμίσει την ελεύθερη σχολική ώρα.
• Δυστυχώς, η υποβάθμιση των καλλιτεχνικών μαθημάτων στα σχολεία δημιουργεί μία αποστειρωμένη εκπαίδευση και αυτή με τη σειρά της δημιουργεί ανθρώπους χωρίς αισθητική, χωρίς ευγένεια και χωρίς φαντασία. Ανθρώπους που δεν μπορούν να αναγνωρίσουν την ομορφιά και άρα είναι καταδικασμένοι να ζουν μέσα στην ασχήμια. Δημιουργείται  έτσι ο φοβισμένος και άβουλος άνθρωπος που βρίσκεται  συνεχώς σε αδιέξοδα και αδυνατεί να νοηματοδοτήσει  μια ελεύθερη κοινωνία.
• Θέλω να πω σε γονείς και εκπαιδευτικούς να στηρίξουν φέτος τους παιδικούς θιάσους και τους καλλιτέχνες γενικότερα. Το θέατρο και η τέχνη μπορεί να είναι μια ανάσα ευτυχίας μέσα σε ένα τόσο φοβισμένο περιβάλλον.