Μια βόλτα στα χιόνια με τα παιδιά τη δεδομένη στιγμή αξίζει μάλλον περισσότερο από μια ώρα τηλεκπαίδευσης. Κανονικά σήμερα τα σχολεία θα ήταν θεόκλειστα και σίγουρα και αύριο -και πιθανόν και μεθαύριο σε κάποιες περιοχές. Μα τα παιδιά “την πάτησαν”. Κοιτούσα τον γιο μου νωρίς το πρωί να προσπαθεί να παρακολουθήσει στην οθόνη, κοιτώντας έξω διαρκώς από το τζάμι. Ευτυχώς, τη λύση την έδωσε η διακοπή ρεύματος, που μας έβγαλε αναγκαστικά στον δρόμο για χάζι και παιχνίδι. Τώρα, που και εμείς και το ρεύμα έχουμε επιστρέψει είναι πολύ πιο χαλαρωμένος. Έμαθε πως η μια καθηγήτρια τους μίλησε πέντε λεπτά και τους είπε “Άντε, τώρα, να πάτε βόλτα, έστω στην ώρα μου”. Είμαι σίγουρη πως πολλοί θα δυσαρεστήθηκαν, αλλά αυτό είναι ορθό… Δεν το έκανε από τεμπελιά η καθηγήτρια, αν βιαστούν να τη χαρακτηρίσουν ορισμένοι μονίμως ανικανοποίητοι γονείς. Η πρότασή της είχε παιδαγωγική αξία και ήθελε να βοηθήσει τους έφηβους μαθητές της, που υποφέρουν καθημερινά, να ξεφύγουν από τον εγκλεισμό και τη μιζέρια.
Η μικρή, που έχει μάθημα στις 14:00, κοιτάει διαρκώς το email της μήπως υπάρχει μήνυμα από τη δασκάλα ότι το μάθημα θα αναβληθεί. Βλέπετε, η δασκάλα μεταβαίνει στο σχολείο να διδάξει, και σήμερα αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, ενώ από χτες το ρεύμα πάει κι έρχεται (κυρίως πάει). Αν ζητήσει βόλτα και όχι μάθημα, αν τελικά αυτό δεν αναβληθεί, θα την πάω (άλλη μια) βόλτα στα χιόνια.
Στην Αθήνα, όπου ζούμε, το χιόνι είναι σπάνιο, το τόσο χιόνι δε σπανιότερο. Και έχουμε το δικαίωμα μια στα δέκα χρόνια να το χαρούμε και να παίξουμε. Πολλώ δε μάλλον, υπό τις δεδομένες συνθήκες “τρέλας”. Χτες βράδυ, όταν άρχισε να το στρώνει, ήμουν η πρώτη που μπουμπουλώθηκα και κατέβηκα (ακολούθησαν και οι υπόλοιποι). Χωρίς μάσκα. Πήρα ανάσες, ένιωσα το κρύο να μου τεντώνει ευχάριστα το δέρμα, άγγιξα χωρίς γάντια το χιόνι και πάγωσα και χάρηκα. Δειλά δειλά, κι ας ήταν περασμένες δέκα, ο κόσμος άρχισε να βγαίνει στους δρόμους, μπροστά στα σπίτια τους. Άγνωστοι και γνωστοί μεταξύ μας πετάξαμε ο ένας στον άλλον χιονιές για το καλό. “Λίγες στιγμές ελευθερίας”, είπε ένα παλικάρι. Μετά, εμφανίστηκαν και τα πιτσιρίκια, τα στις αρχές της εφηβείας τους. Με τις μάσκες τους, με τους σκούφους τους, με τα κασκόλ τους, με τα γάντια τους, με τις ορμές τους· για κάνα δεκάλεπτο παίχτηκε ένας λυτρωτικός χιονοπόλεμος, και μάλιστα με τις απαραίτητες αποστάσεις. Κι όσοι δεν ήταν στον δρόμο, ήταν στα μπαλκόνια και στα παράθυρα και μας χάζευαν και γελούσαν.
Επιστρέψαμε αναψοκοκκινισμένοι, ήρεμοι, προσωρινά ευτυχισμένοι (άλλο κι αν αμέσως μετά κόπηκε για κάνα τετράωρο το ρεύμα και μείναμε να βρίζουμε παγωμένοι…) Είδα στα μάτια των παιδιών μια λάμψη που είχα να δω από το καλοκαίρι και τα ελεύθερα παιχνίδια τους στη θάλασσα. Έχουν ανάγκη την ανεμελιά που τους έχει στερηθεί και η σημερινή χιονόστρωση, μια παρένθεση στη μίζερη καθημερινότητά τους, για την οποία δεν φταίνε φυσικά, είναι μοναδική ευκαιρία για να γεμίσουν τις μπαταρίες τους. Κι εμείς μαζί τους, αν μπορούμε, χαζεύοντάς τα και παίζοντας μαζί τους! Κανένα τους δεν θα πάθει απολύτως τίποτα αν δεν κάνει μια μέρα γλώσσα-γλώσσα-μαθηματικά. Το ψυχικό όφελος θα είναι τεράστιο και θα τους δώσει ώθηση και κίνητρα ίσως και για καλύτερη απόδοση! Κάντε κοπάνα και στείλτε μας φωτογραφίες με τους χιονανθρώπους σας!
