Παιδιά σε καραντίνα. Το Τaλκ έδωσε τον λόγο στους μαθητές και τους ζήτησε να μοιραστούν μαζί μας την εμπειρία τους από την περίοδο του εγκλεισμού. Τι τους έλειψε περισσότερο, πώς περνούσαν τη μέρα τους, τι ονειρεύονται, τι φοβούνται. Σήμερα φιλοξενούμε τον Συμεών, που του έλειψε πάνω απ’ όλα το μπάσκετ.
“Με λένε Συμεών και είμαι 16. Μόλις τελείωσα την πρώτη λυκείου. Μένω στο Ψυχικό και πηγαίνω σε ένα ιδιωτικό σχολείο της περιοχής. Και παίζω μπάσκετ. Βασικά το μπάσκετ είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, παίζω από 6 ετών σχεδόν ασταμάτητα. Φέτος πήρα μέρος και στις προπονήσεις της εθνικής ομάδας ενώ με την ομάδα του σχολείου μου κέρδισα το ΑΣΙΣ [1]. Το διάστημα της καραντίνας ήταν ίσως το μεγαλύτερο διάστημα αποχής από το μπάσκετ. Ενώ έκανα προπονήσεις 7 φορές την εβδομάδα από 2 ώρες, μετά το Μάρτιο και για δύο μήνες οι προπονήσεις σταμάτησαν εντελώς. Η αλήθεια είναι ότι αρχικά ανακουφίστηκα επειδή ήμουν τραυματισμένος και το κλείσιμο των γηπέδων μου φάνηκε ευκαιρία για αποθεραπεία. Μετά όμως άρχισα να ψάχνω τρόπους να γυμναστώ οπότε έκανα τρέξιμο και γυμναστική στο σπίτι. Μιλούσα όμως καθημερινά και με τον προπονητή μου.
Το μπάσκετ με φέρνει αντιμέτωπο με τα όρια του εαυτού μου. Σε κάθε προπόνηση και σε κάθε αγώνα προσπαθώ να ξεπερνάω αυτά τα όρια και να γνωρίζω τις δυνατότητες μου ακόμα περισσότερο. Επίσης, μου αρέσει γιατί είναι ομαδικό άθλημα και άρα πρέπει να μάθω να διαχειρίζομαι τους χαρακτήρες των συμπαικτών μου με τους οποίους πρέπει να συνεργαστώ.
Ήμουν σίγουρος ότι η καραντίνα θα διαρκούσε τόσο πολύ, δε μου έκανε εντύπωση. Στην αρχή φοβήθηκα, ή μάλλον ανησύχησα κυρίως για την υγεία των δικών μου αλλά με το lockdown ένιωσα ασφαλής στο σπίτι μου. Έβγαινα έξω μόνο για τρέξιμο και δεν έβλεπα καθόλου τους φίλους μου. Μιλούσα όμως μαζί τους αλλά μου άρεσε που περνούσα χρόνο με την οικογένειά μου και τα αδέρφια μου. Οι φίλοι μου μου έλειψαν λιγότερο από την κοπέλα μου που επίσης δεν μπορούσα να δω.
Η καθημερινότητα με βοηθούσε λίγο να ξεχνιέμαι. Είχα κανονικά μαθήματα μέσω internet, αρκετό διάβασμα αλλά και αρκετό χρόνο για σειρές στο Netflix. Μου άρεσε πολύ το Last Dance. Άκουγα πολλή μουσική. Διάβασα την Τελευταία Διάλεξη του Ράντι Πάους που γενικά μιλάει για τη σημασία τού να μπορείς να ξεπερνάς τα εμπόδια και να εκπληρώνεις τα δικά σου όνειρα αλλά και των άλλων. Και το ότι πρέπει να αξιοποιείς την κάθε στιγμή.
Όταν επέστρεψα στο σχολείο, η νέα «κανονικότητα» μου φάνηκε περίεργη, θα έλεγα ότι δε μου άρεσε. Αν και προβληματίζομαι ως προς την επιθετικότητα της ασθένειας, εύχομαι τον Σεπτέμβριο να είναι όλα όπως πριν. Το καλοκαίρι σίγουρα θα δουλέψω, θα προετοιμαστώ για τις εξετάσεις SAT -θέλω να σπουδάσω μηχανολογία- και θα προπονηθώ. Α, και θα πάω διακοπές”.
[1] Αθλητικές Συναντήσεις Ιδιωτικών Σχολείων
