Υπάρχει ανάμεσα στους ενήλικες μία σιωπηλή συμφωνία. Όταν τύχει να έρθουν αντιμέτωποι με κάποια ενοχλητική συμπεριφορά παιδιού, που δεν είναι δικό τους, πρέπει να ΜΗ δείξουν ότι δυσανασχετούν με αυτό, είτε λεκτικά είτε με τη συμπεριφορά τους. Αν τολμήσουν να το κάνουν, αυτός που συνοδεύει το παιδί με αποδοκιμασία θα απαντήσει: «Ε, εντάξει! Παιδί είναι!» και αυτομάτως ενοχλητικός θα γίνει ο ενήλικας, που έχει την άποψη ότι η συμπεριφορά αυτή έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια της παιδικότητας και έχει φτάσει στην ενόχληση.
Ας μην κοροϊδευόμαστε, ενοχλητική ή άσχημη συμπεριφορά προς τους άλλους θα έχει κάποιες στιγμές κάθε παιδί. Ορισμένα λιγότερο και ορισμένα περισσότερο. Και από το πόσο συχνά εμφανίζεται και πόσο διαρκεί διακρίνεται από την παιδική συμπεριφορά. Το να «ταΐζουμε» την ενοχλητική συμπεριφορά θα την κάνει να θεριεύει και να παίρνει όλο και περισσότερο χώρο από την καλή συμπεριφορά. Και η έκφραση «Παιδί είναι…» αποτελεί το πρώτο πιάτο στο μενού της συμπεριφοράς που κανείς δεν θα ήθελε να έχει το παιδί του.
Όλοι οι ενήλικες που έχουμε βρεθεί σε αυτή τη θέση μπορούμε να δούμε ότι η συμπεριφορά αυτή προέρχεται από ένα παιδί, κανείς δεν υπονοεί ότι προέρχεται από δεινόσαυρο. Όπως, επίσης, βλέπουμε ότι το παιδί αυτό είναι ένας μικρός άνθρωπος, ο αυριανός πολίτης αυτής της κοινωνίας και τρόποι έκφρασης «δεινοσαυρίσιοι» που θα υιοθετηθούν στην παιδική ηλικία, θα το συνοδεύουν και αργότερα στη ζωή του. Και τότε θα περνάει και το ίδιο τόσο άσχημα όσο και οι γύρω του από τέτοιου είδους συμπεριφορές, αφού το καταφύγιο «Παιδί είναι» δεν θα υπάρχει πια.
Το παιδί που ουρλιάζει ασταμάτητα γιατί δεν δέχεται τη ματαίωση του «όχι» σε κάποια επιθυμία του, το παιδί που τρέχει ανεξέλεγκτο μέσα στον κόσμο σπρώχνοντας και πατώντας άλλους ανθρώπους, το παιδί που θα σου πάρει τη σειρά στην καντίνα της παραλίας (στην οποία κατάφερες να φτάσεις με δυσκολία καθώς έπρεπε να περάσεις τα εμπόδια των πεταμένων παντού παιχνιδιών) γιατί θέλει παγωτό ΤΩΡΑ, το παιδί που θα διακόπτει συνεχώς μία κουβέντα επειδή θέλει μόνο να ακούγεται και όχι να ακούει, το παιδί που έχει κάνει κατάληψη στην τσουλήθρα της παιδικής χαράς αφού έχει την πεποίθηση ότι είναι το κάστρο ΤΟΥ, θα γίνουν έφηβος και ενήλικος με παρόμοιες συμπεριφορές. Όλα αυτά τα παιδιά έχουν ακούσει κάποιον σημαντικό άλλο για αυτά να λέει για τη συμπεριφορά τους «Παιδί είναι». Σε ελεύθερη μετάφραση «συνέχισε ό,τι κάνεις» ή «δεν πειράζει να επιβάλλεσαι στους άλλους» ή ακόμα «δεν μπορώ να ασχοληθώ μαζί σου». Όμως πειράζει να επιβάλλουμε στους άλλους τη συμπεριφορά μας και μπορούμε να ασχοληθούμε με το παιδί μας και όταν τύχει να έχει άσχημη συμπεριφορά. Ίσως τότε είναι που χρειάζεται την προσοχή μας περισσότερο.
Και αυτός είναι ο σημαντικότερος λόγος που το παιδί συνεχίζει την άσχημη συμπεριφορά, παρόλο που βλέπει τους γύρω του να δυσανασχετούν, παρόλο που μένει τελικά εκτός των παιχνιδιών των συνομήλικων λειτουργώντας εκτός κανόνων. Προκαλεί μέχρι να ασχοληθεί μαζί του αυτός ο σημαντικός άλλος. Και ενδεχομένως να μη φτάνει να ασχοληθεί μία ή δύο φορές με κάποια συμπεριφορά, ίσως στην αρχή φαίνεται να μη γίνεται κάτι. Ωστόσο, στο τέλος πάντα γίνεται κάτι! Αν φυτέψουμε τον σπόρο της καλής συμπεριφοράς, μπορεί να αργήσει, αλλά πάντα ανθίζει. Μπορούμε, λοιπόν, να ασχοληθούμε με τις άσχημες συμπεριφορές και να δώσουμε στα παιδιά μας με τον τρόπο αυτό εφόδια για την κοινωνική τους ζωή. Η έκφραση «Παιδί είναι» ουσιαστικά λειτουργεί ως άλλοθι για την αδυναμία ή την αδιαφορία των ενηλίκων και προκαλεί τα παιδιά να έχουν ακόμα πιο έντονα ξεσπάσματα. Μπορούμε να τη χρησιμοποιούμε λιγότερο! (Ή και καθόλου).
Η Έλλη Τσομπανίδη είναι νηπιαγωγός.
