«Μαμά, αυτό με τον εγκλεισμό λόγο του Κορονοϊού και όλο το σχέδιο διάσωσης μας μου θυμίζει τον Χόρτον. Είμαστε τόσο μικροσκοπικοί για αυτόν τον μεγάλο κίνδυνο. Και αυτό που μου λες πως πρέπει να συνεργαστούμε όλοι για να μην κινδυνεύσουμε, επίσης μοιάζει με τη στιγμή που ο δήμαρχος Χουζ προσπαθούσε να πείσει όλους στο Χούβιλ να κάνουν θόρυβο για να ακουστεί το ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑ».

Αυτά μου είπε η μικροσκοπική κάτοικος του πλανήτη Γη και μου ζήτησε να της διαβάσω για χιλιοστή φορά τον Χόρτον, το βιβλίο του Αμερικανού συγγραφέα Δρ. Σους (Λόραξ, Γκριντς, Ο Κατεργάρης των Χριστουγέννων, Ένας Γάτος με Καπέλο).

Της το διαβάζω σε αυτόματη ελεύθερη μετάφραση μια και το βιβλίο δεν έχει μεταφραστεί ακόμα στα ελληνικά. Έχουμε δει, όμως, την ταινία και την έχουμε προσθέσει στην συλλογή μας. Στην ταινία, η ιστορία παραμένει πιστή στο έργο του Δρ. Σους, το οποίο επιμηκύνεται με την προσθήκη νέων χαρακτήρων, περιπετειωδών επεισοδίων και πιο σημαντικά με μια ενδιαφέρουσα παρουσίαση των Χουζ και της πόλης τους, του Χούβιλ.

Ο Χόρτον, ένας καλοσυνάτος ελέφαντας που ζει στη ζούγκλα του Νουλ, ακούει μια ανεπαίσθητη κλήση για βοήθεια από ένα μικροσκοπικό κόκκο που ίπταται ανεξέλεγκτα και όταν καταφέρει να πιάσει τον κόκκο και τον τοποθετήσει πάνω σε ένα λουλούδι ανακαλύπτει ότι μέσα του βρίσκεται ένας ολόκληρος κόσμος από μικροσκοπικά πλάσματα που αποκαλούνται Χουζ.

Ο ευγενικός ελέφαντας υπόσχεται στον Δήμαρχο των Χουζ πως θα τους προστατεύσει και έρχεται αντιμέτωπος με την αυταρχική Καγκουρό, που κρατά μόνιμα πάνω της το μικρό της και που είναι  πεπεισμένη πως ο Χόρτον είναι ή τρελός ή ψεύτης  και για αυτό αποφασίζει να πάρει την κατάσταση πάνω της  και προσπαθεί να καταστρέψει τον κόκκο.

Από την άλλη πλευρά ο Δήμαρχος των Χουζ έχει έναν γιο, ο οποίος δεν ακολουθεί το χαρούμενο σε σημείο άρνησης της πραγματικότητας κλίμα των συμπολιτών του και μάλιστα χάρη σε εκείνον τελικά θα σωθεί το Χούβιλ, παρόλο που ο πατέρας του στην αρχή δεν κατανοούσε, ή μάλλον δεν έδινε σημασία στο συναίσθημα του μικρού του και συγχρόνως στο δικό του.

Η μικρή μου επηρεασμένη από όλο αυτή την κατάσταση και στην προσπάθειά της να καταλάβει και να «χωρέσει» μέσα της όλα όσα ακούει, όλα όσα δεν πολυκαταλαβαίνει και όλα όσα αισθάνεται, επιστρατεύει όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της. Εύστοχη, όπως όλα τα μικρά μας άλλωστε, επικαλείται την ιστορία των Χουζ, οι οποίοι ζουν ανέμελοι σε έναν κόσμο κατά τα φαινόμενα τακτοποιημένο και οργανωμένο. Κανένας από τους πολίτες αυτού του κόσμου δεν μπορεί να φανταστεί πως η ζωή του κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή, κανένας απ’ όλους αυτούς δεν μπορεί να φανταστεί πως, αν δεν τους είχε φυγαδεύσει σε ένα λουλούδι ένας τεράστιος καλόκαρδος ελέφαντας, ο πλανήτης τους θα είχε αφανιστεί, κανένας από τους κατοίκους δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί πως κατοικεί σε έναν τόσο δα κόκκο γύρης!

Η ιστορία πραγματεύεται θέματα που αφορούν τον σεβασμό και την αναγνώριση της αξίας κάθε πλάσματος και της επιμονής -παρά τις δυσκολίες- στο σωστό και το έντιμο. Άλλα θέματα περιλαμβάνουν τη φιλία, την αφοσίωση, τις προσδοκίες, τις ευθύνες και τα θαυμαστά πράγματα που μπορούν να επιτευχθούν με τη συνεργασία.

Η μικρή μου λοιπόν, στην προσπάθειά της να καταλάβει ξεκίνησε με την αναφορά στον Χόρτον και εγώ πήρα τη σκυτάλη.

Στήσαμε τρικούβερτο παιχνίδι, φτιάξαμε σκηνές σε όλο το σπίτι, γίναμε οι μικροσκοπικοί Χουζ, έπειτα ελέφαντας, καγκουρό, γορίλες. φωνάξαμε ΒΟΗΘΕΙΑ κι έπειτα πανηγυρίσαμε γιατί καταφέραμε να σωθούμε. Ήταν λυτρωτικό, ήταν λυτρωτικό  και για τις δυο μας.

Την επόμενη μέρα διαβάσαμε το βιβλίο  «Covibook–Το όνοµά µου είναι Κορονοϊός» της  Manuale Molina σε  μετάφραση της Χαράς Σφέτσα.

Η μικρή μού ζήτησε να παίξουμε όπως την προηγούμενη μέρα, ήταν πιο δύσκολο για μένα να προσποιηθώ πως είμαι ο Κορονοϊός, αλλά όταν αφέθηκα στο παιχνίδι αισθάνθηκα ξανά μια βαθιά λύτρωση. Στο τέλος της αναπαράστασης η μικρή ζωγράφισε. Μέσα σε άλλα, ζωγράφισε ένα κορίτσι που το έχει σχεδόν καταπιεί ο ιός και στην επόμενη σελίδα το ίδιο κορίτσι πετούσε σταγόνες πορτοκαλάδας στον ιό διώχνοντας τον μακριά!

Είμαστε κλεισμένες μέσα 12 μέρες, κάθε μέρα τα παιχνίδια μας συμπεριλαμβάνουν αναπαραστάσεις, τις οποίες ξεκινά/ζητά η μικρή, σε όλες παρατηρώ (όπως είναι αναμενόμενο) το ίδιο μοτίβο, ένας κακός ή ένας κίνδυνος απειλεί με την εμφάνισή του και τις κακές του προθέσεις όμως πάντα στο τέλος θριαμβεύει το καλό!

Συναισθάνομαι και συμπάσχω με όλους τους γονείς, κυρίως των μικρών παιδιών και γι’ αυτό θα ήθελα να μοιραστώ σαν μητέρα αυτό το άρθρο μου μαζί σας. Αλλά επιθυμώ ακόμα πιο πολύ σαν θεραπεύτρια να σας πω πως το μοναδικό φάρμακο απέναντι στα όσα έχει προκαλέσει η πανδημία είναι η αναζήτηση της  δημιουργικότητας. Και αυτό το φάρμακο είναι ακόμα πιο πολύ αναγκαίο αυτές τις δύσκολες μέρες στα σπίτια που ανθίζουν τα ανθρώπινα μπουμπούκια.

Μην σταματάτε να παίζετε μαζί τους όταν το ζητούν, δώστε τους χώρο να εκφράσουν τις απορίες τους, δώστε τους τη δυνατότητα να εκφράσουν τους φόβους τους. Φτιάξτε μαζί τους ιστορίες με κακούς στις οποίες θριαμβεύει το καλό. Προσπαθήστε να μείνετε σε επαφή με τα συναισθήματά σας και βοηθήστε και τα ίδια να έρθουν σε επαφή με τα δικά τους. Πιστέψτε με αν αφεθείτε στο παιχνίδι θα αισθανθείτε και εσείς καλά, και για όσους  σκεφτούν «δεν ξέρω να παίζω»  θα σας πω πως το παιχνίδι είναι εγγεγραμμένο μέσα μας,  αρκεί να αφεθούμε σε αυτό σε όποια ηλικία και αν είμαστε για να συνειδητοποιήσουμε πως τελικά δεν το ξεχάσαμε ποτέ!