Παιδιά σε καραντίνα. Το Τaλκ έδωσε τον λόγο στους μαθητές και τους ζήτησε να μοιραστούν μαζί μας την εμπειρία τους από την περίοδο του εγκλεισμού. Τι τους έλειψε περισσότερο, πώς περνούσαν τη μέρα τους, τι ονειρεύονται, τι φοβούνται. Πρώτη μας φιλοξενούμενη η Μαργαρίτα, που επέστρεψε στην… κανονικότητα έπειτα από ένα δίμηνο που μάλλον θα θυμάται για πάντα.
“Με λένε Μαργαρίτα, είμαι 15 χρονών, τελειώνω την Α’ Λυκείου και η μόνιμη κατοικία μου είναι στην Αθήνα. Έχω 2 μικρότερα αδέλφια (αγόρια) με τα οποία ήμουν και αποκλεισμένη καθ’ όλη τη διάρκεια της καραντίνας, στο εξοχικό μας. Παίζω τένις και τρέφω μια ιδιαίτερη αγάπη/αδυναμία για τον τομέα της ψυχολογίας.
Ομολογώ πως η περίοδος της καραντίνας δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη. Όπως, σας είπα, οικογενειακώς εγκατασταθήκαμε προσωρινά λόγω του ιού στο εξοχικό μας, για να είμαστε πιο προστατευμένοι. Η γειτονιά στην οποία μένω στον Μαραθώνα είναι πολύ απομονωμένη. Έτσι, οι μόνοι «έξοδοι» που συνήθιζα να κάνω ήταν οι απογευματινοί περίπατοι. Θυμάμαι που μια μέρα έτυχε εκτάκτως να επισκεφτώ την Αθήνα και βλέποντας όλη την κυκλοφορία και την ζωντάνια της πόλης ένιωσα χαρά και συγκίνηση.
Εκ των υστέρων θεωρώ πως δεν αξιοποίησα ούτε διαχειρίστηκα ορθά τον ελεύθερο μου χρόνο. Παρολ’ αυτά, τις ημέρες του εγκλεισμού είχα την δυνατότητα να επικεντρωθώ στον εαυτό μου, ανακαλύπτοντας τις ανάγκες και τα θέλω μου. Μου έλειψαν πάρα πολύ τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Ευτυχώς, πλέον τους έχω συναντήσει σχεδόν όλους, με προφυλάξεις.
Τους μήνες που περάσαμε αποκλεισμένοι ο καθένας στο σπίτι του, αναγκαστικά οι επαφές και οι σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας έγιναν πιο διαπροσωπικές. Καταλαβαίνω τώρα ότι η ανιαρή και έντονη καθημερινότητα προ καραντίνας ήταν ο κύριος παράγοντας που είχε επιφέρει την αποξένωση και απομόνωση των ατόμων που ζούσαν μεν στο ίδιο σπίτι, αλλά ουσιαστικά δεν βρίσκονταν μεταξύ τους. Πλέον οι συναναστροφές με την οικογένειά μου είναι σαφέστατα συχνότερες. Καλλιεργήσαμε τη σχέση που δεν είχαμε ευκαιρήσει τόσον καιρό να αναπτύξουμε. Μάλιστα, αν και οι εντάσεις αναπόφευκτα αποτελούν κομμάτι της καθημερινότητας, η σχέση με την μητέρα μου έχει βελτιωθεί θεαματικά. Οι εντάσεις αποτελούν κομμάτι της καθημερινότητας.
Το σχολείο μου, είναι ιδιωτικό, διαχειρίστηκε πολύ καλά τη διδασκαλία μέσω διαδικτύου. Η οργάνωση και η τακτική του έδωσαν το προνόμιο στους μαθητές να παρακολουθούν ιδιαίτερα αποτελεσματικά τα μαθήματά τους. Οι διδακτικές ώρες σε καθημερινή βάση ήταν 3-4 και ο περισσότερος χρόνος που θα αφιέρωνα για την εκπλήρωση των καθηκόντων μου ήταν 4 ώρες. Αν και ήταν κουραστική η συνεχόμενη προσήλωση για τόσες ώρες μπροστά σε έναν υπολογιστή, το θεωρούσα χαζό ότι κάποιοι επέλεξαν, ενώ είχαν τη δυνατότητα, να μην παρακολουθούν τα μαθήματα αυτά. Εκτός του βαθμού που θα πάρουμε όλοι οι μαθητές στο τέλος της χρονιάς και θα επηρεαστεί, θα δυσκολευτούν αρκετά με την κάλυψη της ύλης και την επόμενη χρονιά.
Με το αγόρι μου, που σε λίγες ημέρες δίνει πανελλήνιες, έχουμε επιλέξει να έχουμε σχέση εξ αποστάσεως, καθώς ζει σε μια επαρχιακή πόλη. Στην αρχή ήταν ιδιαίτερα δύσκολο, αλλά στη συνέχεια είχαμε βρει τον τρόπο να προσαρμοζόμαστε ανάλογα με τις συνθήκες. Τα ωράριά μας ήταν πολύ συγκεκριμένα οπότε γνωρίζαμε πόσες και ποιες ώρες θα μιλάμε από βιντεοκλήση. Η καραντίνα, όμως, έφερε πολλαπλές αλλαγές στις ζωές μας. Κάναμε να βρεθούμε από κοντά σχεδόν 3 μήνες. Εντωμεταξύ, προς έκπληξη και των δυο μας, το πρόγραμμά μας κατά τη διάρκεια της απομόνωσης ήταν πολύ διαφορετικό και… πιο γεμάτο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ελάττωση του χρόνου συνομιλίας μας.
Πολύ λογικό θα φαινόταν ότι ένα ζευγάρι με σχέση εξ αποστάσεως να μπορούσε να διαχειριστεί με μεγαλύτερη ευκολία, την αποστασιοποίηση που μας επέβαλε ο κορονοϊός. Δυστυχώς, στην δική μας περίπτωση κάτι τέτοιο δεν ίσχυσε απόλυτα. Καταφέραμε να κρατήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τις ισορροπίες, οι καβγάδες, όμως, ήταν συχνοί, κάτι που δεν συνηθίζαμε. Η διαρκής προσκόλληση ενός ζευγαριού δεν είναι πάντα λειτουργική. Θεωρώ ότι είναι καλό να μπουν τα άτομα που βρίσκονται σε σχέση, στην διαδικασία να λείψει ο ένας στον άλλον, με σκοπό την αναζωπύρωση του έρωτα. Όταν όμως το ζευγάρι έχει φτάσει σε σημείο να δυσκολεύεται να θυμηθεί τη γαλήνη, την αγάπη και την ευτυχία που ένιωθε όταν ήταν μαζί, όπως για παράδειγμα συνέβη στη δική μου περίπτωση, η απόσταση είχε ανθυγιεινό αντίκτυπο στην σχέση και χρειαζόταν πλέον επανασύνδεση.
Μετά την άρση των μέτρων που απαγόρευαν τη μετακίνηση εκτός νόμου, επισκέφτηκα το αγόρι μου για 4 ημέρες. Εκμεταλλεύτηκα το «μέρα παρά μέρα» πρόγραμμα του σχολείου και το Σαββατοκύριακο. Ακόμα και αν οι Πανελλήνιες που πλησιάζουν του προκαλούν άγχος, είναι πολύ συγκροτημένος και οργανωμένος, οδεύοντας στο τελικό στάδιο για την πραγματοποίηση του στόχου του. Προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν πιο υποστηρικτική γίνεται στο συγκεκριμένο θέμα. Τις ημέρες που περάσαμε μαζί, πειθαρχήσαμε και οι δυο προκειμένου να μην παραμερίσουμε τα μαθήματά μας και εννοείται πως περάσαμε πολλές ώρες μελετώντας και κάνοντας online μάθημα.
Το καλοκαίρι επιτέλους θα είμαστε μαζί και από κοντά για τουλάχιστον έναν μήνα! Περιμένουμε κι οι δυο αυτήν τη στιγμή με αγωνία, καθώς κάναμε υπομονή για πάρα πολλούς μήνες. Θέλουμε μέσα σε αυτό το διάστημα να αναπληρώσουμε όλον τον χρόνο που παλεύαμε να διατηρήσουμε μια σχέση εξ αποστάσεως και παράλληλα να αντεπεξέλθουμε στις καθημερινές μας υποχρεώσεις, κάνοντας πράγματα ως ζευγάρι, δηλαδή να πάμε κινηματογράφο να δούμε μια ωραία ταινία, να φάμε σε ένα καλό εστιατόριο ή να κάνουμε μια ρομαντική βόλτα στην παραλία κοιτάζοντας την Δύση του ήλιου. Είμαι πολύ αισιόδοξη πως θα πραγματοποιηθούν όλα μας τα σχέδια ή αν όχι όλα τα περισσότερα, και θα δημιουργήσουμε νέες αναμνήσεις.
Ο κορονοϊός έχει ταρακουνήσει παγκοσμίως όλους τους πολίτες. Ύστερα από πολλούς θανάτους που οφείλονται σε αυτόν και την επιστημονικά αποδεδειγμένη αναγνώριση του κινδύνου του, είναι πολύ λογικό να με κυριεύουν συναισθήματα φόβου. Η στάση απέναντι στους φίλους μου παραμένει η ίδια, με την μόνη διαφορά πως λαμβάνουμε τις κατάλληλες προφυλάξεις (μάσκες, γάντια, αντισηπτικά, λιγότερη σωματική επαφή) και ακολουθούμε τους κανόνες υγιεινής. Γενικότερα, είμαι κατά της υπερβολής και θεωρώ πως με την τήρηση των προαναφερόμενων κανόνων δεν θα υπάρξει προσβολή της υγείας μας.
Απευθυνόμενη στους ενήλικους που με διαβάζουν τώρα, κυρίως στους γονείς, θέλω να τους πω ότι η εφηβεία είναι μια πολύ κρίσιμη και ιδιαίτερη περίοδος. Γίνεται η μετάβαση του ανθρώπου από την παιδική στην ενήλική του ζωή. Οι έφηβοι παλεύουμε διαρκώς να ανακαλύψουμε τις επιθυμίες, τις ικανότητες και την προσωπικότητα μας. Πειραματιζόμαστε, κάνουμε λάθη, χανόμαστε. Μιλώντας ως ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι σας διαβεβαιώνω πως έχουμε ανάγκη να σας μιλάμε και εσείς αντίστοιχα να μας ακούτε, να εκφράζουμε τα προβλήματα μας, να αισθανόμαστε πως είσαστε περήφανοι για εμάς. Βρείτε τρόπους να μας προσεγγίσετε για να κερδίσετε την εύνοιά μας.
Βέβαια, κι εμείς οι έφηβοι θα μπορούσαμε να είμαστε πιο ανεκτικοί και δεκτικοί απέναντι στους γονείς μας, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει στην προσωπική μας ζωή. Και επειδή πολλοί από εμάς έχουμε την ανάγκη να μας το υπενθυμίζει κάποιος, μην ξεχνάμε ότι ο καθένας από εμάς έχει τη δικιά του μοναδική ομορφιά, που κανείς και τίποτα δεν μπορεί να αναιρέσει. Να είμαστε οι εαυτοί μας ΠΑΝΤΑ”.
