Το Τaλκ παρουσιάζει μια σειρά από μαρτυρίες για τη ζωή των Ελλήνων γονέων στο εξωτερικό, την εποχή του Κορονοϊού. Φιλοξενούμενή μας η Κατερίνα Αλεξανδρίδη, δημοσιογράφος, που ζει με τα τρία της παιδιά (9 μηνών, 8 ετών, 9 ετών) και τον σύντροφό της στο Βερολίνο (Moabit).

• Από το περασμένο Σαββατοκύριακο επιβλήθηκε σε ομοσπονδιακό επίπεδο απαγόρευση συναθροίσεων άνω των 2 ατόμων με την εξαίρεση της άμεσης οικογένειας και του εργασιακού χώρου, για όσους μπορούν/πρέπει ακόμη να πηγαίνουν στη δουλειά. Επιπλέον, στο Βερολίνο επιβλήθηκε ουσιαστικά απαγόρευση κυκλοφορίας με ελάχιστες εξαιρέσεις, παρόμοιες με αυτές που ισχύουν πλέον στην Ελλάδα. Τα καταστήματα πλην των βασικών (σούπερ μάρκετ, φαρμακεία και μερικά ακόμη) είναι κλειστά εδώ και μέρες. Στη λίστα προστέθηκαν τα εστιατόρια, αν και ακόμη μπορεί κανείς να παραγγείλει για έξω. Τα ΜΜΜ έχουν περιορίσει τα δρομολόγια, εισιτήριο πρέπει να προμηθευτεί κανείς από το μηχάνημα (υπό ΚΣ υπάρχει η δυνατότητα να πάρεις από τον οδηγό), ενώ ο οδηγός είναι απομονωμένος από τους επιβάτες με λευκή και κόκκινη ταινία. Οι συρμοί και τα λεωφορεία είναι σχεδόν άδεια, ενώ καθώς ο καιρός έχει φτιάξει αρκετά ευτυχώς, πολλοί κυκλοφορούν με ποδήλατο. Η κίνηση στους δρόμους είναι προφανώς μειωμένη αφού τα σχολεία είναι κλειστά και όσοι μπορούν δουλεύουν από το σπίτι. Κατά τα λοιπά και κατά την ταπεινή μου γνώμη, τα μέτρα άργησαν να επιβληθούν.
• Τις προηγούμενες ημέρες είδαμε ένα όργιο από παραβιάσεις των αρχικών, βασικών μέτρων (κλειστά μαγαζιά, ενθάρρυνση του κόσμου να μείνει στο σπίτι, απαγόρευση συναθροίσεων άνω των 10 ατόμων: underground πάρτι με πρόσβαση από “μυστικές” πόρτες, μεγάλες παρέες νεαρών χύμα στα πάρκα, ακόμη και περιστατικά Corona-πάρτι, κατά τα πρότυπα των λεγόμενων “πάρτι ιλαράς”, με τη συμμετοχή δεκάδων γονέων και παιδιών! Τα σχολεία και οι παιδικοί σταθμοί είναι κλειστά εδώ και μόλις μια εβδομάδα. Γονείς που εργάζονται στον κλάδο της υγείας ή σε κλάδους σχετικούς με την αντιμετώπιση της κρίσης έχουν θεωρητικά το δικαίωμα να αφήσουν τα παιδιά τους σε χώρους φροντίδας που προβλέφθηκαν για αυτό το διάστημα. Ο περισσότερος κόσμος που γνωρίζω έχει έρθει σε συνεννόηση με τους εργοδότες να διευκολύνουν την κατάσταση (ευέλικτο ωράριο, εργασία εν μέρει από το σπίτι κ.λπ.)
• Ξέρω ότι υπάρχουν σχολεία που εφαρμόζουν μεθόδους e-learning, αλλά το δικό μας μέχρι στιγμής εφαρμόζει μέθοδο… DIY. Μας στέλνουν την ύλη που πρέπει να βγάλουν τα παιδιά κάθε εβδομάδα και τις λύσεις ώστε να ελέγξουμε και να διορθώσουμε οι ίδιοι. Μιλάμε για σωστό χάος: ο γιος μου είναι στη Β’ τάξη και η κόρη μου στη Δ’, με αποτέλεσμα να λαμβάνω μέχρι και δέκα mail την ημέρα με διαφορετικές ασκήσεις για τον καθένα. Κανονικό spamming! Προφανώς πιάστηκαν απροετοίμαστοι όπως όλοι μας και κάνουν προσπάθειες να συντονιστούν ώστε τουλάχιστον να μειωθεί ο αριθμός των mail, αλλά ο χρόνος που τρώω με τους άλλους γονείς στο WhatsApp για να λύσουμε εκατέρωθεν απορίες μοιάζει να αυξάνεται μέρα με τη μέρα.
• Ως προς τη φροντίδα των παιδιών, στη δική μας περίπτωση, είμαστε τυχεροί καθώς ο σύντροφός μου έχει άδεια πατρότητας μέχρι τον Ιούλιο, συνεπώς τα πρωινά που πηγαίνω στη δουλειά μένει και με τα παιδιά. Εγώ υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσα να δουλεύω από το σπίτι, αλλά με τρία παιδιά και ειδικά με το μωρό, είναι πρακτικά αδύνατο να κάνω πολλά, οπότε πηγαίνω για λίγες ώρες στο γραφείο (με αυτοκίνητο και σε δικό μου γραφείο, διαφορετικά δεν θα πήγαινα ελαφρά τη καρδία).
• Από την πρώτη στιγμή συμφωνήσαμε ότι θα πρέπει να υπάρχει ένα στοιχειώδες πρόγραμμα: δυο γεμάτες ώρες διάβασμα το πρωί, μία το απόγευμα. Στο ενδιάμεσο εξωσχολικά βιβλία, επιτραπέζια, μουσική και, ναι, το παραδέχομαι, αρκετό Playstation μετά τον τελευταίο γύρο διαβάσματος το απόγευμα. Πρόλαβαν να δουν τους πολύ κολλητούς 1-2 φορές έκαστος, αλλά με βάση τα τωρινά δεδομένα, φυσική επαφή με φίλους δεν επιτρέπεται. Πες με περίεργη, αλλά αποφεύγουμε τα τηλέφωνα γιατί τα βλέπω ότι στεναχωριούνται και μετά τους λείπουν ακόμη περισσότερο τα φιλαράκια τους. Βόλτες είναι στο πρόγραμμα, αλλά πολύ συγκεκριμένα πράγματα, π.χ. μέχρι το ποτάμι εδώ κοντά για να πάρουμε λίγο αέρα. Από την αρχή τους έκανα τρελή πλύση εγκεφάλου για το ποιες συνήθειες πρέπει να υιοθετήσουμε: αν δούμε κάποιον γνωστό στο δρόμο, δεν αγκαλιάζουμε ούτε δίνουμε φιλί ή χέρι (κάνουμε το γνωστό χαιρετισμό με τον αγκώνα ή με το πόδι, τον οποίο ευτυχώς έχουν δει ως αστείο), πλένουμε χέρια συνέχεια, κρατάμε απόσταση 2 μέτρων από άλλους.
• Παραδόξως είμαι ΟΚ. Πρέπει να είναι το ένστικτο: αν καταρρεύσω εγώ, θα καταρρεύσουν όλοι στην οικογένεια, οπότε… βαθιά ανάσα και πάμε για άλλη μια μέρα καραντίνας! Για να ξεχαστώ, το ρίχνω στη δουλειά (όχι ό,τι πιο υγιές, αλλά αποδίδει μέχρι στιγμής). Ανησυχώ πιο πολύ για τους δικούς μου στην Ελλάδα, ειδικά τη μαμά και τη γιαγιά μου, και εύχομαι να ήμουν εκεί για να βοηθήσω λίγο με τα βασικά καθημερινά.
• Με συγκινεί το πώς έχουν πάρει τα παιδιά μου την όλη κατάσταση, ενίοτε το αντιμετωπίζουν πιο ώριμα από πολλούς ενήλικες. Εννοείται πως έχουν αυξηθεί οι τριβές και η ένταση ανάμεσά τους/μας, αλλά το θεωρώ πολύ λογικό αφού περνάμε τόσες ώρες μαζί. Χάρη στην έμπνευση που μου έδωσε μια πληθώρα από γερμανικά άρθρα τύπου “πώς να μιλήσετε στα παιδιά σας για τον κορονοϊό”, εξαντλήσαμε το θέμα πολύ καιρό πριν επιβληθούν οι περιορισμοί και κλείσουν τα σχολεία. Προφανώς δεν είχαν αντιληφθεί πόσο θα αλλάξει η καθημερινότητά τους (λες και το είχαμε αντιληφθεί εμείς;), αλλά μέχρι στιγμής αντιμετωπίζουν την κατάσταση καλύτερα απ’ όσο περίμενα. Βοηθάει και το γεγονός ότι περνάμε περισσότερες ώρες μαζί. Υπάρχουν στιγμές που “πέφτουν”, αλλά ευτυχώς ψιλοπράγματα. Παίζουμε αρκετά επιτραπέζια, βλέπουμε ταινίες, αράζουμε το βραδάκι όλοι μαζί και διαβάζουμε ιστορίες πριν κοιμηθούμε, κάτι που είχαμε να κάνουμε καιρό. Θα προσπαθήσουμε να το συνεχίσουμε και αφότου τελειώσει με το καλό όλη αυτή η τρέλα.
• Και στην Ελλάδα και στη Γερμανία οι επικρίσεις εναντίον των κυβερνώντων για το πώς έχουν διαχειριστεί την κατάσταση είναι πολλές, από το ότι δεν υπήρχε σχέδιο και το ότι άργησαν να αντιδράσουν μέχρι κατηγορίες για παραβίαση του Συντάγματος, “μεγάλο αδελφό” κ.λπ. Όπως και να έχουν τα πράγματα, το αντιμετωπίζουμε όλοι μαζί και εύχομαι να αποδώσει, ώστε να έχουμε όσο το δυνατό λιγότερα θύματα και να μπορέσουμε να συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε, ει δυνατόν έχοντας ως άτομα και ως κοινωνία πάρει κάποια μαθήματα από αυτήν την απρόσμενη περιπέτεια.

Αν είστε Έλληνας γονιός που ζει στο εξωτερικό και θέλει να μοιραστεί μαζί μας τη νέα του καθημερινότητα, στείλτε email στο ppapadia@talcmag.gr.