Το καλοκαίρι είναι εδώ· αυτό το καλοκαίρι που περιμέναμε όλο τον χειμώνα ήρθε. Με τα καρπούζια του, τα παγωτά του, τα αλατισμένα μαλλιά, τα παγωμένα νερά, τον μεσημεριανό ύπνο και την άμμο ανάμεσα στα δάχτυλα. Η αγαπημένη μου εποχή. Ξεκάθαρα. Ή μήπως όχι πια; Πολλές φορές δεν ξέρω αν αγαπώ το καλοκαίρι όπως το ζω τα τελευταία χρόνια ή αν αγαπώ το παζλ των θερινών μου αναμνήσεων. Αυτό συζητούσα πρόσφατα και με άλλους γονείς. Κάποιοι μάλιστα μου εξομολογήθηκαν ότι τρέμουν το καλοκαίρι γιατί «δεν ξέρουν τι να κάνουν τα παιδιά τους». Τα παιδιά που, μαζί με τους γονείς, πλέουν όλο τον χειμώνα στα ασφαλή νερά μιας απόλυτα δομημένης ρουτίνας. Μιας ρουτίνας που τα κρατά σούπερ απασχολημένα, τα στέλνει για ύπνο νωρίς και, επιπλέον, καθιστά εφικτές και διάφορες απαγορεύσεις τύπου «Playstation μόνο το Σαββατοκύριακο».
Αυτά λοιπόν τα… πεζά οφέλη του χειμώνα απενεργοποιούνται στις 15 Ιουνίου. Έντρομοι οι γονείς ερχόμαστε αντιμέτωποι με το τραγικό ενδεχόμενο του να ακουστεί από τα παιδικά και εφηβικά χείλη η λέξη β α ρ ι έ μ α ι. Και δωσ’ του summer camps, δωσ’ του καλέσματα, δωσ’ του κανονίσματα και πηγαινέλα, δωσ’ του παραπάνω ώρες σε playstation και ipods, δωσ’ του 8671 τηλέφωνα −«και τώρα τι να κάνω, βαριέμαι» ή «τώρα που διάβασα 10 σελίδες, να παίξω fortnite;» − από το σπίτι στο γραφείο και δωσ’ του διακοπές εκεί που είναι οι φίλοι του για να μη βαριέται. Και το καλοκαίρι θα τελειώσει και οι κατάκοποι γονείς-ανιματέρ θα περιμένουν τη ρουτίνα του χειμώνα για να… ξεκουραστούν.
Νομίζω τα δικά μας καλοκαίρια δεν ήταν έτσι. Εμείς ακολουθούσαμε τους γονείς μας και τις παρέες τους σε νησιά και χωριά, σε παραλίες με σκηνές και τροχόσπιτα ή σε δωμάτια χωρίς… wi-fi. Ενώναμε καρέκλες στις ταβέρνες και κάναμε αναγκαστικά ησυχία το μεσημέρι, επειδή εκείνοι ήθελαν να κοιμηθούν. Παίζαμε κι εμείς τάβλι και χαρτιά. Δε βγαίναμε απ’ το νερό γιατί δεν υπήρχε τίποτα καλύτερο να κάνουμε. Κρυφογελούσαμε όταν βλέπαμε τους γονείς μας πολύ χαλαρούς και λίγο μεθυσμένους να κάνουν σαχλαμάρες. Περνούσαν βασικά λοιπόν εκείνοι καλά και εμείς… καλύτερα. Εμείς, που τώρα ως γονείς κάνουμε τα πάντα για να περάσουν εκείνα καλά.
Δεν ξέρω τι είναι πιο σωστό, ξέρω πάντως τι είναι πιο εξαντλητικό και μη-δημιουργικό. Το να δίνουμε συνεχώς λύσεις στα παιδιά μας για το τι μπορούν ή τι πρέπει να κάνουν με τον ελεύθερο χρόνο τους. Το να ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια πολύ φοβιστική διαπίστωση: Ότι τα παιδιά του σήμερα δεν μπορούν να διαχειριστούν με φαντασία και δημιουργικότητα την ελευθερία τους και ότι, ακόμα χειρότερα, δε θέλουν.
