Το Τaλκ στέκεται στο πλευρό των γονέων που παλεύουν για το αυτονόητο, δηλαδή για την κατάλληλη και πλήρη παράλληλη στήριξη των μαθητών με αναπηρίες ή/και μαθησιακές δυσκολίες. Για το επόμενο διάστημα, θα δημοσιεύουμε ιστορίες γονέων και παιδιών, που βρίσκονται σε απόγνωση, καθώς τα παιδιά τους σχεδόν αποκλείονται από τη μαθησιακή διαδικασία. Διαβάστε την ιστορία της Εύης.
Μια ιστορία-αλήθεια, με πολύ χρώμα. Ζω πολύχρωμα!!! Έχω τρία παιδιά. Πριν 9 περίπου χρόνια ο μικρός μου γιος, ο Μάριος (12 ετών πλέον), διαγνώστηκε με αυτισμό. Δεν ένιωσα λύπη, δεν ένιωσα θυμό, ούτε πέρασα από τα “φυσιολογικά” στάδια αποδοχής της διάγνωσης. Είχα μάθει να ζω με την αναπηρία, αφού η αδερφή μου είχε κινητική αναπηρία ως απόρροια ενός ατυχήματος… ΔΕΝ με φόβιζε. Ίσως και να ανακουφίστηκα, μια και ο αυτισμός είναι μια αόρατη αναπηρία. Νόμιζα ότι ο αποκλεισμός αφορά τους κινητικά ανάπηρους λόγω προσβασιμότητας. Μελέτησα, έτρεξα, μορφώθηκα, επιμορφώθηκα και αποφάσισα ότι θα τον εντάξω στην κοινωνία ισότιμα! Κούνια που με κούναγε, την αφελή.
Έφτασε η ώρα να πάει σχολείο και τότε κατάλαβα ότι ο μεγαλύτερος εχθρός του γιου μου είναι η Πολιτεία που του στερεί το δικαίωμα στην εκπαίδευση αρχικά, αργότερα στην εργασία, κάθε μέρα στην υγεία! Και πάλι είπα “δεν πειράζει, Είμαι εδώ να γίνω η φωνή του”. Να διεκδικήσω τα αυτονόητα και έβαλα το μπλε χρώμα στη ζωή μου…
Πριν από 4 χρόνια και ενώ πάλευα για τα βασικά ήρθε και η διάγνωση της κόρης μου. ΔΕΠΥ και δυσλεξία, κόκκινο και κίτρινο χρώμα. Όταν την πήρα αγκαλιά και τη ρώτησα γιατί τόσο καιρό δεν μου είχε πει ότι δυσκολεύεται τόσο πολύ στο σχολείο μου απάντησε με δάκρυα στα μάτια “Έχεις τον Μάριο, να έχεις και εμένα;” Και τότε πένθησα… Μαύρο!
Σήμερα η κόρη μου είναι 14 ετών και ο μεγάλος μου γιος έφηβος 16 (νευροτυπικός) και η ζωή μου είναι πλέον πολύχρωμη. Κάθε Σεπτέμβριο παλεύω επί 2 για τα αυτονόητα και το αποτέλεσμα το βλέπω κάθε μέρα στο σπίτι μου… Έχουν ανθίσει τα παιδιά μου με τη διαφορετικότητά τους, να είναι ένα πολύχρωμο τόξο που φωτίζει τις ζωές μας.
Όσο για την παράλληλη στήριξη, τα προηγούμενα χρόνια με πολύ αγώνα καταφέραμε να έχουμε έστω και τμηματικά. Φέτος έχω ντυθεί με την πολεμική μου στολή και αγωνίζομαι. Γιατί φέτος έχουμε σφαγή.
Μπορείτε να στείλετε τη δική σας ιστορία στο ppapadia@talcmag.gr
Το Τaλκ στέκεται στο πλευρό των γονέων που παλεύουν για το αυτονόητο, δηλαδή για την κατάλληλη και πλήρη παράλληλη στήριξη των μαθητών με αναπηρίες ή/και μαθησιακές δυσκολίες. Για το επόμενο διάστημα, θα δημοσιεύουμε ιστορίες γονέων και παιδιών, που βρίσκονται σε απόγνωση, καθώς τα παιδιά τους σχεδόν αποκλείονται από τη μαθησιακή διαδικασία. Διαβάστε την ιστορία της Εύης.
