Ο Οκτώβριος είναι Μήνας Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης για την περιγεννητική απώλεια (απώλεια εγκυμοσύνης και νεογνική απώλεια). Σε συνεργασία με το Love and Grief, όλο τον μήνα θα παρουσιάζουμε ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν μια τέτοια εμπειρία, μαζί με μια φωτογραφία με τη φράση που τους ενόχλησε περισσότερο. Σήμερα, τα λόγια της Μαρίας.
Λένε πως στη ζωή δε μετράμε πόσες ανάσες παίρνουμε, αλλά τις στιγμές που μας κόβεται η ανάσα… Μια τέτοια στιγμή ήταν και η δική μου πριν δύο μόλις μήνες. Η αλήθεια είναι πως με τον άνδρα μου δεν προσπαθήσαμε πολύ, αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν πονέσαμε και δεν πονάμε πολύ… Ένα χρόνο περίπου και το τεστ ήταν θετικό. Δύσκολη εγκυμοσύνη, αλλά όλα πήγαιναν καλά. Και ξαφνικά ο χρόνος πάγωσε. Αυτό ένιωσα στην 21η εβδομάδα. Πόνοι αφόρητοι, σπάσανε τα νερά και μετά κενό. Πάει, τελείωσε, θα κάνεις άλλο, είσαι μικρή ακόμα.
Μα πώς τα λες όλα αυτά για μια ψυχή που χάθηκε, πώς τα λες όλα αυτά σε κάποιον που του ξερίζωσαν τον λόγο που ανέπνεε; Γιατί μάνα γίνεσαι από τη στιγμή που θα δεις το τεστ θετικό… Όχι δεν τελείωσε και δεν θα τελειώσει ποτέ. Δεν ξεχνάς, απλά μαθαίνεις να ζεις με αυτό. Μπορεί να πέρασαν μόνο δύο μήνες, μπορεί να κάνω παιδιά στο μέλλον, και ένα και δύο παιδιά, αλλά πάντα θα έχω άλλο ένα παιδί, μωρό για πάντα, εκεί ψηλά στον ουρανό να με προσέχει, να μας προσέχει.
Μαρία, 34 ετών
Λάβε κι εσύ μέρος σε αυτή τη δράση!
