24 ώρες μαμά: Φωτεινή Δάρρα

Η ερμηνεύτρια Φωτεινή Δάρρα μιλάει για το 24ωρό της ως εργαζόμενης μαμάς μιας εξάχρονης κόρης.

Μαμά και κόρη. Μια σχέση ζωής. Τα φώτα κλείνουν και μένει μόνο ένα αμυδρό αναμμένο, ίσα για να μη φοβάται η μικρή μου τη νύχτα… Ξαπλώνω δίπλα της και ανοίγω ένα από τα παραμύθια μας για να της διαβάσω. Το διάλεξε αυτή λίγο πριν μπω στο δωμάτιο και με περιμένει με αγωνία : «Άντε μαμάκα! Έλα!!!»

Είναι η στιγμή μας, η δική μας στιγμή μέσα στη μέρα, η ώρα που ξαπλώνουμε πλάι η μία στην άλλη και αγκαλιαζόμαστε σαν να έχουμε να ιδωθούμε καιρό.

Το πρωί πάλι θα την ξυπνήσω για να πάει στο σχολείο. Έχει τόση διάθεση κάθε πρωινό, τόση που δεν μπορώ να παρακολουθήσω. όμως είμαι γελαστή και προσπαθώ να χρησιμοποιήσω όλη τη θετική ενέργεια που αναδύεται από κάθε πόρο του δέρματός της και να της δώσω ακόμα περισσότερη δύναμη για να ξεκινήσει τη μέρα της. Τότε είναι που σκέφτομαι για πρώτη φορά: «Ε ρε τι κάνει η μάνα για να κάνει το παιδί της χαρούμενο!»

Είμαι μόλις με τρεις ώρες ύπνο και αισθάνομαι ήδη ένας μικρός ήρωας όταν την έχω πάει στο σχολείο. Επιστρέφω γρήγορα στο κρεβάτι μου και στριφογυρνάω μέχρι να καταφέρω να με πάρει για λίγο ο ύπνος. Το ξυπνητήρι χτυπάει και ο χρόνος που πέρασε νοιώθω ότι ήταν μόλις ένα λεπτό. Πιάνω κουβέντα με το καημένο το ξυπνητήρι, που φυσικά ακούει βουβά τον πόνο μου, μέχρι να χτυπήσει ξανά μετά από ένα δεκάλεπτο. Ξεκινάω τη μέρα μου!

Το σπίτι πρέπει να συμμαζευτεί. Με την ενέργεια και τη διάθεση της μαμάς μου της κυρίας Λαμπρινής, αρχίζω να μαζεύω ότι βρίσκω ασυμμάζευτο, να στρώνω κρεβάτια, να βάζω πλυντήριο σαν μία άξια Μαίρη Παναγιωταρά των παιδικών μου χρόνων. Η μαμά μου θα ήταν περήφανη αν με έβλεπε τώρα και εγώ νοιώθω ήδη κατάκοπη. Τα τηλέφωνα χτυπάνε μανιασμένα και εγώ σκέφτομαι τι θα μαγειρέψω σήμερα, ενώ μιλάω για τις επόμενες παραστάσεις μου, τον ήχο, τα φώτα, τον τίτλο και όλα αυτά που άλλοτε ήταν όλος ο κόσμος μου, τώρα είναι και αυτό ένα κομμάτι της ζωής μου. Ο καφές τελειώνει και φτιάχνω αμέσως έναν δεύτερο με την ελπίδα ότι θα ξυπνήσω. Δεν προλαβαίνω να τελειώσω τις καθημερινές δουλειές και έφτασε ήδη η στιγμή για να πάρω την μικρή μου από το σχολείο.

Ενώ τα μηνύματα συνεχίζουν, τη βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου, με τα σγουρά της μαλλιά να ανεμίζουν και το βήμα γοργό έτοιμα να μου ξεφουρνίσει όλα τα σπουδαία που έγιναν σήμερα στο μάθημα και στα διαλείμματα.

«Μαμά» , μου λέει.

«Ζωή μου», της απαντώ.

«Να σου πω κάτι;»

«Ναι καρδιά μου»

«Είμαι ερωτευμένη με τον τάδε»

Κεραυνός εν αιθρία! Και τώρα τι απαντάει η δόλια η μάνα στο εξάχρονο;

«Πότε πρόλαβες;», ψελλίζω «Ακόμα δεν άρχισε η πρώτη δημοτικού!!!»

«Γιατί πότε έπρεπε;” μου απαντάει αποστομωτικά και βάζω τα γέλια.

«Άντε γρήγορα» της λέω «Έχουμε μπαλέτο»

Την ετοιμάζω γρήγορα γρήγορα και την πηγαίνω. Έχω μια ώρα σκάρτη από την ώρα που την αφήνω για να:

σκεφτώ,
να οργανώσω τα ραντεβού μου,
να επιλέξω τραγούδια και τόσα άλλα που θέλω να κάνω.

Φυσικά δεν προλαβαίνω ούτε τα μισά.

«Πεινάω» μου λέει. Και βιάζομαι να φτάσουμε στο σπίτι για να ταΐσω το μικρό γίγαντα, ενώ στο δρόμο ακούω μια φίλη μου να μου μιλάει με τη φωνή ενός εξάχρονου. Αγωνίες, σκέψεις, προβληματισμοί, σαν να μιλάω με μεγάλη γυναίκα. Χαμογελάω διαρκώς μέσα μου και περηφανεύομαι για το μικρό ανθρωπάκι που έφτιαξα.

Φτάνουμε στο σπίτι. Μόλις που προλαβαίνω να της βάλω φαγητό και της λέω πως πρέπει να φύγω για το θέατρο.

«Θα έχει τύμπανα;» με ρωτάει.

«Ναι» της λέω και ξέρω τι θα μου πει μετά.

«Σε περιμένει πολύς κόσμος; Όλες αυτές οι θέσεις που έβλεπα χθες στο κομπιούτερ σου είναι γεμάτες; Να πας μαμά!»

«Σ’αγαπώ» της λέω και φεύγω αφού της κάνω μια μεγάλη αγκαλιά και της δώσω όσο μπορώ περισσότερα φιλιά…

Η παράσταση τελειώνει, τα φώτα σβήνουν, ο κόσμος φεύγει από το καμαρίνι. Μπαίνω μέσα στο αυτοκίνητο για να πάρω το δρόμο του γυρισμού.

Ανοίγω την πόρτα του δωματίου της και τη βλέπω να κοιμάται.

Της δίνω ένα φιλί και τη σκεπάζω (ακόμα κι αν είναι ήδη σκεπασμένη).

Ξέρω πως η επόμενη μέρα δεν θα είναι ίδια. Μπορεί να είμαι στο σπίτι, μπορεί και όχι, μπορεί να τραγουδάω κάπου μακριά. Όμως τώρα πια, ό,τι και να γίνει, ξέρω πως ένα πράγμα δεν θα αλλάξει ποτέ: Έχω λόγο να γυρίσω.