Διαπόντια Νησιά, εφτά μηνών έγκυος. Γίνεται; Θα λέγαμε ότι εξαρτάται από την κάθε γυναίκα, την εγκυμοσύνη, τις συνήθειές της πριν από αυτή, καθώς και τη διάθεσή της κατά τη διάρκειά της. Στη δική μας περίπτωση, η εγκυμοσύνη κυλούσε ομαλά και η Αλιόνα είχε πολλή ενέργεια και μεγάλη όρεξη για εξορμήσεις.

Ιούλιος λοιπόν, η Αλιόνα ήταν στον έβδομο μήνα και η κοιλίτσα είχε αρχίσει να φουσκώνει, επιτέλους! Έχοντας ήδη ακυρώσει ένα ταξίδι στην Κεντρική Αμερική λόγω του ιού Ζίκα (τον θυμάστε;), επισκεφτήκαμε οδικώς τη Σερβία και τη Ρουμανία, κάναμε τα μπάνια μας στη μαγική νότια Κρήτη κι έπειτα, με κάθε ευκαιρία, ξεχυνόμασταν στη Χαλκιδική! (Σημείωση: Για εμάς Χαλκιδική σημαίνει κυρίως δεύτερο πόδι, κατά προτίμηση πιο νότια από τις Καβουρότρυπες). Θέλαμε και νησί, όμως, “τα υπόλοιπα δε μετράνε” έλεγε η σύζυγος. Ούσα έγκυος, η επιθυμία της έπρεπε να γίνει πραγματικότητα. Δεν είχε και πολλές επιθυμίες, άλλωστε, ευτυχώς ουδέποτε χρειάστηκε να ψάχνουμε περίεργα γεύματα!

Πάργα – Κέρκυρα – Οθωνοί – Μαθράκι

Αυτή ήταν η σειρά προορισμών, σε μια οδική εξόρμηση έντεκα ημερών περίπου. Παρακάμπτουμε τις δύο πρώτες πόλεις, μια και επρόκειτο για πιο συνηθισμένες διακοπές, σε ξενοδοχείο. Πάμε να δούμε πώς περάσαμε στα δύο μικρά νησάκια δυτικά της Κέρκυρας, έχοντας ένα σακίδιο και τη σκηνή μόνο μαζί μας.

Από τον Άγιο Στέφανο, όπου αφήσαμε το αυτοκίνητο, το καραβάκι αναχώρησε γεμάτο, με προορισμό τα Διαπόντια Νησιά. Το σχέδιό μας προέβλεπε αρχικά διανυκτέρευση στο Μαθράκι, κι έπειτα δύο νύχτες στην Ερεικούσα. Στην αναχώρηση, όμως, προσέξαμε ότι, εκτός από επιβάτες, μεταφέρονταν και αρκετά εφόδια στο μικρό σκάφος. Μάθαμε ότι προορίζονταν για το πανηγύρι που θα γινόταν στο Μαθράκι στις 13 Ιουλίου, προς τιμήν του Αγίου Σπυρίδωνα. Καταλαβαίνετε ότι ήταν καλή ευκαιρία να το ζήσουμε, έτσι αποφασίσαμε να πάμε πρώτα στους Οθωνούς και να επιστρέψουμε στο Μαθράκι για το πανηγύρι, αφήνοντας εκτός την Ερεικούσα, εν τέλει.

Οθωνοί, ηλιοβασίλεμα στην Αδριατική

Μισή ώρα μέχρι το Μαθράκι, κι άλλη μία για να φτάσουμε στους Οθωνούς. Μια γρήγορη βουτιά ήταν ό,τι έπρεπε, στην παραλία Μόλος, ακριβώς δίπλα στο λιμάνι. Ντόπιοι και επισκέπτες σε αρμονία με τη γαλήνη του τοπίου, με τα μαγαζάκια μάλιστα να κλείνουν το μεσημέρι, για να ξεκουραστούν όλοι. Ήπιαμε τον καφέ μας, αφήσαμε τα πράγματα και τη σκηνή στην παραλία και νοικιάσαμε ένα μηχανάκι για να δούμε το υπόλοιπο νησί.

Από το λιμάνι ανηφορίσαμε προς τα Κασιμάτικα και τα Μαστοράτικα. Λίγο παραπέρα βρίσκεται ο φάρος των Οθωνών, στο βορειότερο σημείο του νησιού. Έπειτα, μέσα από ελάχιστα χρησιμοποιημένους δρόμους φτάσαμε στην παραλία Φύκι. Εντελώς μόνοι απολαύσαμε κρυστάλλινα νερά, πριν συνεχίσουμε προς τη Δάφνη και το Χωριό. Θέλαμε ηλιοβασίλεμα στο καλύτερο σημείο, βλέπετε!

Δίπλα στο Χωριό βρίσκεται η θέση Ηλιοβασίλεμα, προφανής ο λόγος της ονομασίας. Περπάτημα σε μονοπάτι και ξερόχορτα, και να ’μαστε σχεδόν στην άκρη του βράχου, ενώ ο ήλιος ήδη πλησίαζε στον ορίζοντα, για να χαθεί στην Αδριατική. Ο ουρανός και η θάλασσα βάφονταν κατακόκκινα και μόνο περαστικά πουλιά διέκοπταν την ηρεμία που κυριαρχούσε.

Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής κουρασμένοι, αλλά γεμάτοι τόσες όμορφες εικόνες… Οι τρεις κάτοικοι του Χωριού που συναντήσαμε και μας μίλησαν για τα παλιά χρόνια, τα εγκαταλελειμμένα σπίτια, αλλά και τα φυτά που έκαναν κατάληψη στις άκρες της ασφάλτου, έδωσαν έναν όμορφο όσο και μελαγχολικό τόνο στη διαδρομή μας.

Για να μη δυσκολευτεί η εγκυούλα μου να κοιμηθεί, προτιμήσαμε μια παραλία με αμμουδιά. Εσείς μπορείτε να πάρετε κι ένα φουσκωτό στρωματάκι μαζί σας, για παραπάνω άνεση. Ο ύπνος στη σκηνή, με τον ήχο της θάλασσας να μας συντροφεύει, ήταν από τους καλύτερους που θα μπορούσε να έχει μια έγκυος. Ειδικά όταν συνοδεύεται με πρωινή βουτιά στο δροσερό νερό!

Μαθράκι, παρθένα ομορφιά

Στο Μαθράκι φτάσαμε τη μέρα του πανηγυριού, με σκοπό να μείνουμε εκεί τη νύχτα. Η τεράστια, αμμώδης παραλία Πορτέλο που καλύπτει όλο το μήκος του νησιού στα βορειοανατολικά του ήταν πολλά υποσχόμενη, αν ο καιρός βοηθούσε. Φυσικά, ρίξαμε τις βουτιές μας αμέσως μετά την άφιξη· το μπάνιο κάνει καλό στην εγκυμοσύνη, άλλωστε!

Έπειτα περπατήσαμε μέχρι την ταβέρνα-καφέ Λεβάντε. Το καλωσόρισμα ήταν παραπάνω από θερμό, τα κεράσματα και η κουβέντα με τους ντόπιους χωρίς σταματημό, και η ατμόσφαιρα χαλαρωτική, όσο και το αεράκι που σηκωνόταν σιγά σιγά. Σημειώστε το αυτό, θα μας άλλαζε τα σχέδια.

Η παραλία μάς καλούσε και πάλι. Αυτή τη φορά φτάσαμε ως το τέλος της, στο ακρωτήρι Αρβανίτικο. Το Μαθράκι είναι τόσο μικρό, που κυριολεκτικά μπορεί κανείς να το γυρίζει πεζοπορώντας. Έτσι επιστρέψαμε και περπατήσαμε ως το παλιό λιμανάκι Κόντρακας, στα νοτιοδυτικά πλέον. Ένα μικρό ιατρείο, σπίτια που οι ιδιοκτήτες τους τα επισκέπτονται ελάχιστες μέρες το χρόνο και μονοπάτια που σε προκαλούν να χαθείς μέσα τους…

Στην ταβέρνα Λεβάντε πήγαμε ξανά. Αυτή τη φορά για να αλλάξουμε ρούχα, να αφήσουμε τα πράγματά μας και να πιούμε έναν καφέ πριν πάμε στο πανηγύρι. Τελικά, παρόλο που το νησάκι είναι πολύ μικρό, έχει αρκετές ανηφόρες, και στο τέλος της ημέρας η Αλιόνα ένιωθε αρκετά κουρασμένη. Έτσι, πήγε στο πανηγύρι με την οικογένεια της ταβέρνας οδικώς, ενώ η αφεντιά μου, με την κάμερα ανά χείρας, ξεκίνησα με τα πόδια. Δεν μπορούσα να αντισταθώ στα μονοπάτια που ξεπρόβαλλαν παντού και, καθώς ο ήλιος έδυε, ανηφόρισα στην κορυφή του νησιού, στο σημείο Μεροβίγλι. Νομίζω τα λόγια είναι περιττά όταν ζει κανείς τέτοιες στιγμές. Παρά τον δυνατό αέρα, χάρηκα τη θέα του ηλιοβασιλέματος στα νότια των Οθωνών, πριν κατηφορίσω στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα.

Πανηγύρι, όπως παλιά

Καραβάκια από την Κέρκυρα είχαν φέρει κι άλλους επισκέπτες, κάποια ιστιοφόρα ελληνικά και ιταλικά είχαν επίσης έρθει εκείνη τη μέρα. Πολύς ο κόσμος, καθώς και μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς από την Αμερική, μια και πολλοί ήταν όσοι είχαν αφήσει το νησί, κυρίως για τη Νέα Υόρκη, τη δεκαετία του 1960. Σκεφτείτε ότι το δημοτικό σχολείο στο Μαθράκι είχε κάποτε περίπου 100 παιδιά. Πλέον δε λειτουργεί, γιατί απλά δεν υπάρχουν παιδιά, οι οικογένειες πηγαίνουν στην Κέρκυρα να ζήσουν. Εκείνο το βράδυ όμως, όλοι ήταν εκεί. Μέσα στα ελαιόδεντρα, με παραδοσιακά τραγούδια, χορό, ψητά και καλό κρασί. Παρά την κούρασή μας, ήταν ενδιαφέρουσα εμπειρία να το ζήσουμε, σ’ αυτή τη μικροσκοπική γωνιά της πατρίδας μας.

Επιστροφή στην Κέρκυρα, με τις καλύτερες αναμνήσεις

Κι επειδή ο μαΐστρος είχε δυναμώσει πάρα πολύ και το στήσιμο της σκηνής θα απαιτούσε κόπο και χρόνο στην παραλία, αλλάξαμε το σχέδιο και πάλι. Το καραβάκι που είχε φέρει επισκέπτες από την Κέρκυρα για το πανηγύρι θα επέστρεφε αργά τη νύχτα, μας είπαν. Ευκαιρία να επιστρέψουμε, λοιπόν, δεν υπήρχε λόγος να ταλαιπωρηθούμε μέσα στη νύχτα, χωρίς να ξέρουμε αν θα φύγουμε κιόλας την επομένη. Δύο αυτοκίνητα όλα κι όλα έκαναν τη μεταφορά των επισκεπτών από το πανηγύρι στο λιμάνι, η εξυπηρέτηση από τους ντόπιους ήταν όπως παλιά, σε μια άλλη Ελλάδα. Ανέβηκα και στην ταβέρνα για να πάρω τα πράγματά μας, και στη συνέχεια ο «Πήγασος» μας μετέφερε όλους πίσω στον Άγιο Στέφανο. Με αρκετό κύμα, φυσικά, αν και μου φαίνεται πως κοιμηθήκαμε από την κούραση!

Ήταν από τις κορυφαίες καλοκαιρινές διακοπές μας, και μάλιστα με τον μικρό μας εξερευνητή στην κοιλιά της μητέρας του, ακόμα. Τα μικρά αυτά νησάκια, με τους ελάχιστους κατοίκους και τα πολλά προβλήματα ειδικά το χειμώνα, μας υποδέχτηκαν ζεστά και μας δίδαξαν την απλότητα και πάλι. Το ταξίδι μας θα συνεχιζόταν στην Κέρκυρα, ο Αύγουστος μας επεφύλασσε όμορφες εικόνες στους καταρράκτες του Σκρα, αλλά το ηλιοβασίλεμα στα Διαπόντια Νησιά θα έμενε στο μυαλό μας για πολύ καιρό ακόμα!

Όσο για το ζήτημα εγκυμοσύνη και διακοπές, μάθαμε ότι το πιο σημαντικό είναι να ακούει η κάθε έγκυος το σώμα της. Υπήρχαν μέρες που κάναμε 15-20 χιλιόμετρα περπατώντας και η Αλιόνα ένιωθε καλά και ήταν έτοιμη για βραδινές βόλτες έξω, υπήρχαν μέρες, που ήθελε περισσότερο να χαλαρώσει, να κοιμηθεί και να ξεκουραστεί. Η πιο μεγάλη αλλαγή για εμάς ήταν στις διαδρομές με το αυτοκίνητο. Δεν μπορούσαμε πια να κάνουμε μεγάλες αποστάσεις μονομιάς, χρειαζόμασταν συχνές στάσεις και πιο χαλαρό ρυθμό. Κατά τ’ άλλα, εάν η εγκυμοσύνη είναι ήρεμη και η γυναίκα νιώθει καλά, πιστεύουμε πως δεν υπάρχει λόγος να ακυρώνονται οι διακοπές, ειδικά στην όμορφη χώρα μας. Απλώς πρέπει να τις προσαρμόσετε στις καινούριες συνθήκες σας, όπως κι αργότερα με το βρέφος – νήπιο.

Ο Κώστας Παπανικολάου είναι travel writer και μαζί με τη σύζυγό του Αλιόνα μοιράζονται τις ταξιδιωτικές περιπέτειές τους στo aktravelife.com. Συνοδοιπόρος τους πλέον στα ταξίδια, ήδη από τον πρώτο μήνα της γέννησής του, είναι και ο μικρός τους εξερευνητής, ο Έκτορας.