Το Τaλκ παρουσιάζει μια σειρά από μαρτυρίες για τη ζωή των Ελλήνων γονέων στο εξωτερικό, την εποχή του Κορονοϊού. Φιλοξενούμενή μας είναι η Δώρα Ανδρουλιδάκη, μητέρα της Νικήτας, 4 χρονών, σύζυγος, φοιτήτρια παιδαγωγικών και ασκούμενη παιδαγωγός σε παιδικό σταθμό στο Βερολίνο.
- Έπρεπε να κοιτάξω στο κινητό μου για να δω την ημερομηνία. Έχουμε ξεχάσει τι μέρα, τι μήνα, τι ώρα έχουμε. Κάποτε η αλλαγή της ώρας είχε σημασία, θα κοιμηθώ λιγότερο θα κοιμηθώ περισσότερο, θα μείνω παραπάνω έξω… Και τώρα; ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ. Ξεχάσαμε τον χρόνο και καλύτερα δηλαδή, γιατί αν τον μετράς, ίσως και να τρελαθείς στο τέλος. 5 Απριλίου 2020, λοιπόν, Κυριακή 9 και δέκα λεπτά, ο ήλιος λάμπει και η θερμοκρασία αναμένεται να φτάσει τους 18 βαθμούς. Μεγάλη υπόθεση η θερμοκρασία και ο ήλιος στην πόλη αυτή. Ήλιος και ζέστη σηματοδοτούν δύο πράγματα: Άραγμα στο πάρκο -και ίσως με συνοδεία BBQ και ΚΑΛΗ ΔΙΑΘΕΣΗ… Και πού θέλω να καταλήξω; Από όλες τις απαγορεύσεις που γράφω παρακάτω, αυτό που μας επηρεάζει και μας νοιάζει πιο πολύ είναι αυτή η μικρή- μεγάλη πολυτέλεια: Τα κλειστά πάρκα, οι όχθες των καναλιών και οι κούνιες!!! Κι έχουμε πολλές, γαμώτο. Κάθε τετράγωνο σχεδόν και παιδική χαρά.
- 17 Μαρτίου κλείνουν πρώτα τα σχολεία και οι παιδικοί σταθμοί. Μία εβδομάδα μετά ασφαλίζονται κι όλες οι παιδικές χαρές. Από τις 23 Μαρτίου, λοιπόν, ξεκινούν τα πρώτα μέτρα και συνεχίζουν οι αλλαγές και μεταρρυθμίσεις αυτών μέρα με τη μέρα. Κλειστές οι περισσότερες επιχειρήσεις, ανοιχτά τα σούπερ μάρκετ, φαρμακεία, ιατρεία και εστιατόρια μέχρι τις 6 το απόγευμα, αλλά μόνο για take away. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι άργησαν να κλείσουν τα κομμωτήρια. Η μόνη λογική εξήγηση που μπορέσαμε να δώσουμε είναι γιατί ίσως ο καλλωπισμός σε αυτή τη δύσκολη στιγμή ίσως διευκολύνει να καταπιούμε το φαρμάκι μας. “Μένουμε Σπίτι”, αλλά αν μην τι άλλο δεν δείχνουμε σαν σφουγγαρίστρες. Αλλά όπως είπα και αυτό άλλαξε. Η έξοδος δεν απαγορεύεται σαν την Ελλάδα, να στέλνεις μήνυμα, να λαμβάνεις κωδικούς κ.τ.λ. Η κυβέρνηση έχει αναρτήσει στην επίσημη σελίδα των δήμων τι επιτρέπεται και τι όχι και φυσικά τα πρόστιμα που θα αποδοθούν για τυχόν παραβιάσεις. Στην ουσία δεν έχει διαφορά καμία. Η ουσία είναι μία: “Μείνετε σπίτι σας και βγείτε μόνο αν είναι απαραίτητο”. Αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος που το λένε. Φυσικά τον πρώτο καιρό βλέπαμε πολύ περισσότερο κόσμο έξω. Σιγά σιγά όλοι μαζευτήκανε. Τα ΜΜΕ δεν έσπειραν τον τρόμο, ή ίσως και το έκαναν, απλά σε αυτή την πόλη δεν έχει και δεν βλέπει τόσο κόσμος τηλεόραση.
- Συμπέρασμα σε σχέση με την Ελλάδα: τα μέτρα πάρθηκαν αρκετά αργότερα. Τώρα αν αυτό είναι καλό ή όχι θα το καταλάβουμε μέσα στις επόμενες εβδομάδες. Το σύστημα υγείας εδώ είναι αρκετά πιο οργανωμένο και όχι διαλυμένο σαν της Ελλάδας. Προς το παρόν τα νούμερα δεν είναι τόσο ψηλά στην πόλη μας, ή πάλι ίσως και να μην είναι τα πραγματικά, κανείς δεν ξέρει την αλήθεια. Τελευταία φορά που κοίταξα είχαμε 23 θανάτους στην πόλη των 3.800.000 κατοίκων και πάνω απο 700 σε όλη τη Γερμανία και τα κρούσματα αυξάνονται.
- Τα σχολεία λοιπόν κλειστά, αλλά σχεδόν μέσα σε μια εβδομάδα ξεκίνησε η εκμάθηση online. H κυβερνητική γραμμή είναι ότι όλες οι εξετάσεις θα διεξαχθούν κανονικά σε σχολές και πανεπιστήμια με τήρηση υγειονομικών προϋποθέσεων και απαραίτητων αποστάσεων. Κάθε μαθητής, σπουδαστής θα απέχει 1.5 μέτρα από τον άλλο κατά την διάρκεια των εξετάσεων. Τα μόνα παιδιά που πάνε αυτή τη στιγμή στους παιδικούς είναι παιδιά γονέων που εργάζονται στην πρώτη γραμμή. Αστυνομικών, υπαλλήλων του δήμου, πυροσβεστών, γιατρών και νοσηλευτών. Όλα τα υπόλοιπα παιδιά μένουν σπίτι και κάθε δύο μέρες λαμβάνουμε από τους νηπιαγωγούς μας ιδέες για δραστηριότητες, τραγούδια, επιμορφωτικά βίντεο κτλ.
- Σε αυτό το σημείο θέλω να πω για τη δική μου προσωπική εμπειρία ως φοιτήτριας και γονιού που αναγκαστικά έχω το παιδί μου στο σπίτι αυτή τη στιγμή. ΔΥΣΚΟΛΑ τα πράγματα!!! 1. Οι καθηγητές και οι σχολές πρέπει να αποδείξουν έργο για να μπορούν να συνεχιστούν οι επιδοτήσεις τους. 2. Δεν έχουν ξαναβρεθεί στην θέση να κάνουν εξ αποστάσεως διδασκαλία. Το αποτέλεσμα είναι να μας υπερφορτώνουν με εργασίες και τα επίπεδα άγχους μας να βαράνε κόκκινα. Αυτό συμβαίνει παντού αυτή τη στιγμή. Ε, ας βάλουμε και τον παράγοντα παιδί στο σπίτι… ΤΡΕΛΑ, και απόγνωση μερικές φορές.
- Ο σύντροφός μου δουλεύει ούτως η αλλιώς από το σπίτι, γι’ αυτόν τίποτα δεν αλλάζει. Άρα στην ουσία την ώρα που εγώ θα πρέπει να είμαι online για να μιλήσω με τους καθηγητές και τους συμφοιτητές μου εκείνος πρέπει να δουλεύει επίσης. Και εκεί ξεκινάει το απόλυτο χάος. Πας κουζίνα, ανοίγεις λάπτοπ, ξεκινάς παράλληλα video call με τους άλλους 3 που έχεις να κάνεις μαζί την εργασία και έρχεται το παιδί μου σκαρφαλώνει, χοροπηδάει πάνω που κάνει ότι μπορείτε να φανταστείτε και μετά από λίγο αφού έχει βαρεθεί γιατί βλέπει πως τίποτα δεν έχει αποτέλεσμα στο να του δώσετε την απαραίτητη προσοχή που θέλει εκείνη τη στιγμή και ξεκινάει το δράμα… Στο πάτωμα χέρια πάνω χέρια κάτω…”Παιδικόοοοο, θέλω παιδικό, παιδικόοοοοο”. Που σημαίνει πως θέλει να δει κάτι στον υπολογιστή. Και εκεί πάει όλη η δουλειά που έχεις κάνει μέχρι τώρα στράφι. Από εκεί που το screen time ήταν για τα σαββατοκύριακα και μόνο για ώρες μεγάλης κρίσης, το λάπτοπ το Netflix γίνανε η Mrs Nanny Fine. Και μετά αφού τελειώσει η ώρα της διδασκαλίας και έχει τελειώσει και ο σύζυγος τη δουλειά, θες να διαβάσεις, θες να συγκεντρωθείς και πώς;;; Στο μπάνιο, με την πόρτα διπλά κλειδωμένη, να φοβάσαι να βγεις γιατί φαντάζεσαι το παιδί σου σαν τον Τσάκι, την κούκλα από τα θρίλερ των 90ς, να σε περιμένει απέξω με τα μεγάλα μάτια και το σατανικό χαμόγελο. Κι εδώ ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί τη μάνα μόνο, τη μάνα… Τον πατέρα δεν θα τον πάρουν στο κυνήγι όταν θέλει να πάει για κατούρημα.
- Eνα καλό, όμως, που συμβαίνει στην περίπτωσή μου είναι ότι ένα από τα κομμάτια της καθημερινής κατ’ οίκον διδασκαλίας είναι ότι καλούμαι να φτιάξω ένα φανταστικό πρόγραμμα ασκήσεων για παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας. Το θέμα αυτού του μήνα λοιπόν είναι “Psychomotoric”. Δεν θα μπω στην διαδικασία να εξηγήσω τώρα των όρο γιατί είναι μεγάλο θέμα αλλά ένα μέρος του είναι, χρησιμοποιώντας αντικείμενα καθημερινής χρήσης ή αντικείμενα που υπάρχουν μες στο σπίτι, να δημιουργήσω ασκήσεις για παιδιά, και συγκεκριμένα εγώ για το παιδί μου. Κάνουμε, λοιπόν, παρκούρ, Ολυμπιάντα, τένις με μπαλόνια, και πολλές πολλές δραστηριότητες που η κόρη μου εξασκεί και εγώ καταγράφω, βιντεοσκοπώ, αναλύω και γράφω τα συμπεράσματα μου. Αυτά λοιπόν για το δική μας καθημερινότητα μέχρι τώρα. Σε μια βδομάδα, που η σχολή μου θα κλείσει για Πάσχα, φαντάζομαι πως όλα θ’ αλλάξουν. Θα έχω περισσότερο χρόνο για μένα, για το παιδί μου και τον άντρα μου. Μέχρι στιγμής ακόμα ψάχνουμε τον ρυθμό μας.
- Προσπαθούμε να κρατάμε ένα μικρό πρόγραμμα, μιλάμε μια φορά σχεδόν την μέρα με την οικογένειά μας στην Ελλάδα, κάνουμε χειροτεχνίες, και μαγειρεύουμε μαζί, βγαίνουμε λίγο στο πάρκο πιο κάτω από το σπίτι (αποφεύγοντας να περνάμε μπροστά από τις παιδικές χαρές). Όπως είπα, οι παιδικές χαρές είναι κλειστές και ασφαλισμένες με κόκκινες κορδέλες. Σχεδόν σαν απο σενάριο επιστημονικής φαντασίας ή σενάριο του CSI: “Ασφαλίζουμε τον τόπο του εγκλήματος”. ΜΗΝ ΜΠΕΙΤΕ, ΜΗΝ ΑΚΟΥΜΠΑΤΕ, ΜΗΝ…
- Κι εκεί έρχεται και σε ρωτάει το παιδί σου “γιατί”; Και τι απαντάς εσύ; Συγγνώμη, αγάπη μου, αλλά αποτύχαμε… Όχι, δεν το λες. Με απλό τρόπο εξηγήσαμε πως ένα μικρό μικρόβιο, τόσο δα μικρούλι, που δεν το βλέπουμε, κάθεται στα χέρια των ανθρώπων και όταν αυτοί αγγίζονται ή πιάνουν κάτι, αυτό πηδάει από δω κι απο κει και μπορεί κάποιος να αρρωστήσει. Για να αποφύγουμε, λοιπόν, να αρρωστήσουμε κι εμείς και να κολλήσουμε άλλους πρέπει να μείνουμε για λίγο καιρό μέσα και να πλένουμε καλά τα χέρια μας. Είδαμε, λοιπόν, και δυο βίντεο στα ελληνικά και στα γερμανικά που εξηγούν στα παιδιά τι είναι ο κορονοϊός, και πλένουμε τα χεράκια μας συχνά τραγουδώντας το “Frère Jacques”, σε δυο εκδόσεις, Γερμανικά και Γαλλικά.
- Και κάθε φορά που πλένουμε τα χέρια μας χτυπάει στο μυαλό μου καμπανάκι. Εκεί που όλη τη μέρα κάπως ξεχνιέμαι, πάω στο μπάνιο και την ώρα του “Frère Jacques” εγώ θέλω να φωνάξω “Άσπρα καράβια τα όνειρα μας για κάποιο ρόδινο γιαλό” και σκέφτομαι πότε θα τελειώσει όλο αυτό, πότε θα είμαστε ελεύθεροι να ξαμοληθούμε στα πάρκα, πότε θα επιστρέψουμε στην καθημερινότητα μας; ΠΟΤΕ θα πάω στην Ελλάδα, να δω τη θάλασσα, να δω και να αγκαλιάσω τους φίλους μου, που τόσο μου λείπουν. Και μετά όνειρα τι θα κάνω μόλις όλα τελειώσουν. Πού θα πάω, τι θα φάω, ποιον θα δω;
- Τι θα γίνει όταν τελειώσει αυτή η τρέλα ούτε ξέρω ούτε μπορώ να φανταστώ. Θέλω να ελπίζω ότι κάποια καλά θα βγουν. Ίσως να συνειδητοποιήσουμε κάποια πράγματα, ίσως και όχι… Ο χρόνος και η ιστορία θα δείξουν. Σίγουρα είμαστε πλέον μέρος για ένα κομμάτι που θα γραφτεί. Τώρα, θα είναι τελείως μελανό; Τι αποτύπωμα θα αφήσει; Θα το διαβάσουν και θα βγάλουν συμπεράσματα οι επόμενες γενιές…
Αν είστε Έλληνας γονιός που ζει στο εξωτερικό και θέλει να μοιραστεί μαζί μας τη νέα του καθημερινότητα, στείλτε email στο ppapadia@talcmag.gr και θα σας καθοδηγήσουμε!
