Το Τaλκ παρουσιάζει μια σειρά από μαρτυρίες για τη ζωή των Ελλήνων γονέων στο εξωτερικό, την εποχή του Κορονοϊού. Φιλοξενούμενή μας είναι η Αγγελική Καζαντζίδη, που ζει με την οικογένειά της και εργάζεται στη Μαδρίτη.
- Ονομάζομαι Αγγελική Καζαντζίδη, μένω στη Μαδρίτη με τον σύζυγό μου Ηλία και τα δύο μας παιδιά, την Μαίρη, 10 ετών και τον Αντώνη, 4 ετών. Εργάζομαι στο τμήμα marketing μιας πολυεθνικής εταιρείας και μετακομίσαμε εδώ στις αρχές Ιανουαρίου 2020.
- Σήμερα που γράφω είναι 14 Απριλίου 2020. Διανύουμε την 5η εβδομάδα εγκλεισμού στο σπίτι. Τα σχολεία σταμάτησαν στις 11 Μαρτίου, που ήταν και η τελευταία μέρα που πήγα κι εγώ στο γραφείο για δουλειά. Δυστυχώς, εδώ δεν μπορείς να πας πουθενά. Απαγορεύεται η άσκηση, ακόμη και η απλή βόλτα μόνος σου. Ακόμα και σκύλο να έχεις, μπορείς να τον βγάλεις βόλτα μέχρι 100 μέτρα από το σπίτι. Έξω δεν κυκλοφορεί κανένας, παρά μόνο για να πάει στο σούπερ μάρκετ, στο φαρμακείο ή για εργασία (μόνο οι απαραίτητες για την υγεία και τροφοδοσία επιχειρήσεις λειτουργούν). Η μοναδική μου έξοδος είναι να βγαίνω έξω να πετάξω χαρτιά στον κάδο της ανακύκλωσης!
- Η αφύσικη αυτή ερημιά σε τρομάζει… Μόνο στις 20.00 κάθε βράδυ, ακούς τα χειροκροτήματα, που σου φέρνουν δάκρυα στα μάτια γιατί τότε ξαναθυμάσαι γιατί ήσουν σπίτι και σήμερα…
- Μόνο τα φαρμακεία και τα καταστήματα τροφίμων είναι ανοιχτά. Αλλά υπάρχει φόβος και ο κόσμος τηρεί τις αποστάσεις ασφαλείας. Όλοι περιμένουν υπομονετικά στη σειρά. Εμείς κάνουμε τις αγορές μας μόνο ηλεκτρονικά. Δυστυχώς το ηλεκτρονικό εμπόριο στη Μαδρίτη δεν ήταν καθόλου ανεπτυγμένο και δεν υπήρχαν υποδομές να εξυπηρετήσουν αυτήν τη ζήτηση. Ελάχιστες μεγάλες αλυσίδες λιανικής λειτουργούν ηλεκτρονικά. Πρέπει να περιμένεις σε ηλεκτρονική ουρά 8 ώρες και σου παραδίδουν την παραγγελία έπειτα απο 25 ημέρες κι αυτή ποτέ ολόκληρη. Οπότε… Μάσκα, γάντια και τα υπόλοιπα σε μικρά σούπερ μάρκετ, προς αποφυγή συνωστισμού. Ευτυχώς μου έστειλαν οι γονείς μου μάσκες και γάντια γιατί και αυτά σε έλλειψη είναι… Πάει μια φορά την εβδομάδα ο σύζυγός μου για ψώνια και μετά ακολουθείται ευλαβικά η διαδικασία απολύμανσης στα πάντα.
- Τα σχολεία των παιδιών, καθώς είναι ιδιωτικά, ευτυχώς λειτουργούν διαδικτυακά. Φυσικά, πώς να ζητήσεις σε ένα τετράχρονο αγοράκι να κάτσει μπροστά απο την κάμερα έστω και για μισή ώρα την ημέρα; Η κόρη μου, που πάει 4η Δημοτικού, κάνει κανονικά πλήρες μάθημα απο τις 9.00 μέχρις τις 17.00. Κάθεται υπομονετικά, κάνει τις ασκήσεις της και διαβάζει μόνη της καθώς οι υπόλοιποι έχουμε το δικό μας πρόγραμμα. Τη θαυμάζω για την υπομονή της…
- Εγώ εργάζομαι από το σπίτι, συνεχώς σε τηλεδιασκέψεις, απο το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα. Η κόρη μου μετά το σχολείο, ολοκληρώνει τα μαθήματα της, παίζει λίγο στον υπολογιστή, βλέπει λίγο τηλεόραση, μιλάει διαδικτυακά με φίλες ή με τις ξαδέρφες της στην Ελλάδα. Ο γιος μου βλέπει τηλεόραση, χοροπηδάει σαν τρελός, τρώει ακατάπαυστα, ανοίγει tablets, ipads, τηλεόραση, ό,τι βρει. Ζωγραφίζει λίγο, παίζει λίγο με τα παιχνίδια του και πάλι απ’ την αρχή… Πώς να απασχολήσεις ένα αγοράκι 4 ετών μέσα στο σπίτι και για πόσο καιρό; Να μπορούσαμε να βγούμε λίγο έξω…
- Η μεγάλη μου αγωνία μου είναι το πώς αντιλαμβάνονται την κατάσταση τα παιδιά, αυτή η γενιά Generation C (Covid-19). Δεν τους κρύβουμε την κατάσταση, είμαστε ρεαλιστές και ψύχραιμοι, ζώντας βέβαια στον μικρόκοσμο του σπιτιού μας, κλείνοντας το κακό έξω…
- Μεγάλο το κακό που έγινε στην Ισπανία. Μεγάλα λάθη, καθυστέρηση στην λήψη αποφάσεων που κόστισε ζωές… Επέτρεψαν να γίνουν διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις με χιλιάδες κόσμο. Η τελευταία, την είδα με τα μάτια μου, Κυριακή 8 Μαρτίου, τη Μέρα τη Γυναίκας… Τα εστιατόρια και τα μπαρ ήταν γεμάτα μέχρι την τελευταία στιγμή…
- Σκεφτήκαμε να έρθουμε στην Ελλάδα, αλλά ήταν πια αργά… Ο κίνδυνος να κολλήσουμε στο αεροπλάνο ήταν μεγάλος, θα έπρεπε να μπούμε καραντίνα για 14 μέρες κτλ. Κάποιες μέρες εύχομαι να ήμασταν στην Ελλάδα, να μπορούμε να βγούμε λίγο έξω, να είμαστε εκεί αν οι δικοί μας πάθουν κάτι.
- Δεν είναι εύκολο να είσαι κλεισμένος στο σπίτι, σε μία ξένη χώρα, ειδικά για μας που μόλις ήρθαμε. Δεν προλάβαμε να γνωρίσουμε την χώρα, δεν μιλάμε καν τη γλώσσα. Αλλά είμαστε καλά, είμαστε υγιείς, έχουμε το σπίτι μας, είμαστε μαζί σαν οικογένεια. Περνάμε πιο πολλή ώρα μαζί, ειδικά το Σαββατοκύριακο, μαγειρεύουμε, βάζουμε μουσική, βλέπουμε μαζί ταινίες, μιλάμε πολύ συχνά με φίλους και την οικογένεια μας. Ελπίζουμε ότι θα βγούμε πιο δυνατοί από όλο αυτό, με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.
Αν είστε Έλληνας γονιός που ζει στο εξωτερικό και θέλει να μοιραστεί μαζί μας τη νέα του καθημερινότητα, στείλτε email στο ppapadia@talcmag.gr και θα σας καθοδηγήσουμε!
