1. Άγιος Βασίλης έρχεται…;
“Μια αληθινά ανιδιοτελής πράξη πάντα γεννά και μια άλλη” Klaus, ταινία κινουμένων σχεδίων (2019)
Βερολίνο, 23 Δεκεμβρίου 2020
Κάθομαι να τελειώσω για να σου στείλω το γράμμα μου, αλλά έχω μεγάλη παρέα, που μου θυμίζει πως είναι ώρα για… μεσημεριανό; Τι; Τα δικά σας παιδιά δεν τρώνε φακή; Αν ναι, είναι γιατί ως τώρα δεν είχατε τη δική μας συνταγή!
ΠΡΟΤΑΣΗ ΣΕΡΒΙΡΙΣΜΑΤΟΣ ΦΑΚΗΣ
…γιατί όλα είναι θέμα σερβιρίσματος
Πριν ξεκινήσω το τελείωμα, σηκώνομαι για να βγάλω φωτογραφίες τα δύο μεγάλα της παρέας (3,5 και 7 χρονών) που -πολύ κιουτ- βάφει ο ένας τον άλλο μπροστά στον καθρέφτη κι είναι τώρα Ρούντολφ τα ελαφάκια.
Παράλληλα ο Τέο (1.5) και η Λέα (2) που δεν έχουν ιδέα για τη σημαντική διαφορά μεταξύ Ντάσερ, Ντάνσερ, Πράνσερ και Ρούντολφ ανοιγοκλείνουν ασταμάτητα το ψυγείο. Ως λύση της στιγμής αποφασίζω να το “σφραγίσω” με δυο φαρδιές λωρίδες κολλητικής ταινίας για να βγάλω μια σωστή φωτογραφία. Δεν την έβγαλα ποτέ.
2. Για βέβαιη διάρρηξη ψυγείου από δίχρονο, χρησιμοποιήστε κολλητική ταινία
Το επόμενο δευτερόλεπτο ανοίγουν το ψυγείο κι η Λέα τρέχει χαρούμενη προς το μέρος μου, κρατώντας ένα μισάνοιχτο πακέτο κόκκινη φακή (γνωστή στην Ελλάδα κι ως τούρκικη), το ανεμίζει φωνάζοντας “Γκεφούντεν!” (γερμανικός τηλεγραφικός λόγος για το “Κοιτάξτε εδώ τι βρήκα!”) Πριν προλάβω να κάνω την κίνηση νίντζα για να πάρω το πακέτο, η φακή βρίσκεται σε πάτωμα κουζίνας και διαδρόμου και τα τέσσερα παιδιά πεσμένα στα τέσσερα την τρώνε. ΩΜΗ. Κι όχι μόνο τρώνε, αλλά αναφωνούν και “Λέκα!” (δεν θυμήθηκαν ξαφνικά τον γνωστό Σερραίο τραγουδιστή, “λέκα” είναι εδω που είμαστε το “νόστιμο”). Συνεπώς, το πρόβλημα ως τώρα ήταν:
- σερβίραμε την φακή βρασμένη με καροτάκι και σάλτσα
- την ξεπλέναμε πριν τη φάμε αντί να την στροβιλίσουμε στον αέρα
Συμπέρασμα: η στροβιλισμένη, ωμή φακή έχει περισσότερη επιτυχία απ΄τη βρασμένη.
Εντάξει, νομίζω αυτό σημαίνει πως δεν θα γράψω τώρα. Εξάλλου, τι τα έχουμε τα άγρια μεσάνυχτα;
3. Κόκκινη φακή (γνωστή κι ως τούρκικη) σε ξύλινο πάτωμα. Εικαστικός: Lea, ετών 2
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΠΑΚΕΤΟΥ-ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ
Έλαβα ένα πακέτο σήμερα κι εκεί που χάρηκα πως με θυμήθηκαν, τελικά ήταν επιστροφή. Κοινώς έλαβα πακέτο που είχα στείλει. Το άνοιξα και βρήκα μέσα:
-δύο σοκολάτες
-ένα πακέτο τσάι
-ένα μικρούτσικο εικονοβιβλίο
not bad… σκέφτηκα. Από το τίποτα.
Αυτό το τοσοδούλικο βιβλιαράκι (10Χ10εκ.) το είδα στο συνοικιακό μας BUCHBOX (BOOKBOX, το βιβλιοπωλείο μας), το έκρινα -όπως πάντα- από το εξώφυλλο και το πήρα κυρίως γιατί είχε ήρωα ταχυδρόμο. Αγαπώ τα γράμματα κι όλο το snail mail. Το ίδιο βράδυ διάβασα το βιβλίο, ενθουσιάστηκα, το μετέφρασα στο περίπου, το έκλεισα σε φάκελο και το έστειλα (ή έτσι νόμισα) στην αγαπημένη μας ταχυδρόμο τη Δέσποινα, στη Θεσσαλονίκη. Όταν ακούσεις την ιστορία του Αρκουδοταχυδρόμου μπορεί να πεις “καλά σιγά”. Ναι, είναι απλή κι όμως εμένα μ’ άρεσε πολύ, γιατί έχει ως θέμα κάτι που με καίει όσο τίποτα άλλο: το νοιάξιμο. Σε μένα το στόρι είπε: Ελάτε να εντοπίσουμε γύρω μας ανθρώπους που μπορεί να συναντούμε καθημερινά, αλλά περνάν απαρατήρητοι, ελάτε να τους νοιαστούμε λίγο.
“ΤΑΧΥΔΡΟΜΕ ΕΧΕΙΣ ΓΡΑΜΜΑ!”,
4. WEIHNACHTSPOST FUER DEN BAER KATHARINA VOLK, GERDA RAIDT, εκδόσεις CARLSEN, Δεκ. 2020
το είπα.
Όταν ανοίξαμε σήμερα το φάκελο, η αντίδραση μου ήταν “Α, καλά που ήρθε πίσω, να τι θα διαβάσουμε απόψε”. Με τα “Νάθτα πάλι”, “Νάθτα πάλι”, το διαβάσαμε 5 φορές. Εκεί που ξεράθηκε η γλώσσα μου και με πιασε και μια λιγούρα απο τις αναφορές σε μπισκοτάκια με καροτομαρμελάδα λέω μωρέ, μήπως να το διαβάσω στο Τaλκ; Πέρυσι μου ζήτησαν κάτι να διαβάσω και ντράπηκα. Αλλά δεν θα το κάνουμε έτσι σκέτα, θυμάστε τι έλεγε στον Μικρό Πρίγκιπα για τις ιεροτελεστίες (κεφάλαιο 7). Θα σας εντάξω στο ADVENT ημερολόγιο μας και μάλιστα θα σας δώσω τον αριθμό 24.
Αυτό το ADVENT λοιπόν, εγώ το ήξερα από κάτι φλατ κουτιά με σοκολατάκια που βγάζαν τα σούπερ-μάρκετ. Τα έχετε δει; Κάθε μέρα του Δεκέμβρη ανοίγεις κι από ένα κουτάκι και τρως κι ένα σοκολατάκι. Δεν είχα κάνει ποτέ δραστηριότητα σχετική, δεν με ενθουσιάζουν τα Χριστούγεννα. Τα παράθυρα όμως μ’ αρέσουν. Κι έτσι φέτος σκέφτηκα να κάνω ένα Advent να ανοίγει τα παράθυρα στο ΕΜΕΙΣ κι όχι στο ΕΓΩ. Αρκέτα με το “Εγώ”. Μια γειτόνισσα που πέρασε χτες είπε πως δεν έχει δει πουθενά αυτή την ιδέα, άρα ίσως να αξίζει να σας το δείξω. Να:
5. To Advent μας
ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΗ ΕΜΜΟΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ;
Παρατηρώ συχνά πως τα παιδιά δυσκολεύονται να μοιραστούν κι οι γονείς δικαιολογούν: “Στάδιο της ηλικίας είναι, όλα το περνάν”. Είναι στάδιο της ηλικίας ή φαινόμενο της κοινωνίας, αναρωτιέμαι μονίμως.
Πόσο μας ενδιαφέρουν οι γύρω μας; Και πόσο μας ενδιαφέρει τα παιδιά που μεγαλώνουμε και μας μεγαλώνουν να ενδιαφέρονται για τους γύρω μας;
Πριν δύο μέρες ήρθε η γιαγιά του επτάχρονου γείτονα μας να τον πάρει. Ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος στην πόρτα:
γιαγιά: Βρήκες το καπέλο σου; (που έχασε στο σχολείο)
παιδί: Όχι.
γιαγιά: Το έψαξες;
παιδί: Όχι, βοηθούσα ένα φίλο μου να βρει το ελικόπτερό του.
γιαγιά: Τους άλλους βοηθάς; Δεν θα βοηθάς τους άλλους, τον εαυτό σου θα βοηθάς! (σε έντονο “Χριστουγεννιάτικο” τόνο).
Σημειώνω τέτοιου τύπου παρατηρήσεις για να μπορω σε 10 χρόνια από τώρα να πω: Αν είναι στάδιο μιας ηλικίας, είναι της ενήλικης κι όχι της παιδικής.
Στο πλαίσιο αυτών των πραγματικά ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΩΝ για τον ψυχισμό μου παρατηρήσεων συνεχίζω δράσεις συντροφικότητας, αντισταθμιστικά. Είπα λοιπόν, να χρησιμοποιήσω το έθιμο του Αdvent και να το εντάξω στις δράσεις υπό τον γενικό τίτλο: “Παιδιά του covid και συντροφικότητα, καλλιέργεια της ενσυναίσθησης στο lockdown”.
ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ADVENT;
Πρόκειται για γερμανικό έθιμο, διαβάζω στο sellmer- verlag.de/history.htm, που πάει πίσω στο 1851. Τα πρώτα Advent είχαν μορφή ρολογιού ή αποτελούνταν από κεράκια κι είχαν σκοπό να κάνουν την αντίστροφη μέτρηση μέχρι τα Χριστούγεννα. Ένα άλλο adventέθιμο ήταν να τραβούν με κιμωλία, γραμμές στην πόρτα, ως άλλοι κατάδικοι της θρησκείας τους. Μουσείο στην Αυστρία αναφέρει πως το 1903 ήταν η χρονιά που τυπώθηκε πρώτη φορά Advent. Το 1908 ο κύριος Λανγκ τυπώνει τα πρώτα ημερολόγια με τη σημερινή μορφή, στα οποία αργότερα πρόσθεσε παραθυράκια που άνοιγαν. Κουκου- τζα! Τώρα παίρνουν και διαδικτυακή μορφή, όπως κι όλα τα υπόλοιπα πράγματα αυτής της πλάσης.
ΝΑΧΜΠΑΡΣΑΦΤ ΑΝΤΒΕΝΤΣΚΑΛΕΝΤΑΡ ή ΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟ ΜΑΣ ADVENT
Πριν ποστάρω το ημερολόγιο στην πόρτα το σκέφτηκα αρκετά. Δουλεύω 7 μέρες τη βδομάδα με παιδιά στο σπίτι, πλας είμαι single parent, χωρίς σταθερό childcare ή προσωπικό καθαριότητας. θα τα καταφέρω; Αν έβγαζα το ημερολόγιο θα δεσμευόμουν να κάνουμε ένα “δώρο” κάθε μέρα σε ένα διαφορετικό μας γείτονα.
“ΔΕΣΜΕΥΣΟΥ!”, είπα στΧ εαυτΧ μου και θα τα καταφέρεις! Έτσι κι έγινε. Σ΄ένα κομμάτι από χαρτόκουτο, κολλήσαμε σπιρτόκουτα ένα για καθε σπίτι/άτομο, με το όνομά του από πανω και το κρεμάσαμε στην εξώπορτα (από την έξω μεριά). Το ονόμασα ΓΕΙΤΟΝΑDVENT (ΝACHBARSCHAFTS ADVENTKALENDAR).
6. ADVENTΟΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ
Το κάθε γειτόνι μας μαζί με το δωράκι του θα καλείται να συμμετάσχει στην έρευνα μας σχετικά με τον Άγιο Βασίλη. Η ερώτησή μας είναι αν υπάρχει ή όχι και προέκυψε από προβληματισμό του 3.5 ετών ανθρώπου με τον οποίο ζω. Ο επτάχρονος γείτονας φώναξε σχεδόν θιγμένος: “ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ!”. Εγώ ήμουν μεταξύ “δεν ξέρω” και “δεν απαντώ” κι έτσι πρότεινα να κάνουμε μια έρευνα να δούμε τι λέει ο κόσμος. Η πρώτη ερώτηση στο ερωτηματολόγιο μας ήταν:
“Ποιο είναι το αγαπημένο σου πράγμα στον κόσμο;” έτσι για να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα ανθρώπους που ζουν πάνω, κάτω δεξιά κι αριστερά μας. Μαζί με το χαρτί τους, παίρναν κι ανάλογα με την περίπτωση σοκολάτα (fairtrade), τσάι, κάρτες που φτιάχνουμε, στολιδάκια κλπ.
Η γενική ιδέα δεν ήταν περισσότερο κατανάλωση/ξόδεμα, αλλά αντί να πηγαίνει αυτό το κατιτίς, το καθημερινό, στα μέλη της οικογένειας, όπως συνηθίζεται, να πηγαίνει λίγο πιο έξω. Το παιδί της οικογένειας είχε δώρο μόνο μία μέρα στις 24, αλλά έδειξε να την καταφχαριστιέται την διαδικασία.
- Ένα από τα γράμματα απευθύνεται στην Καμίλα από το Ιράκ, που ζει στον 2ο, λέει στ@ Nayr@ “Χαμπίμπι, εγώ γιαγιά σoυ είμαι” και σαν παραδοσιακή γιαγιά τον τροφοδοτεί με καραμέλες και σοκολατάκια. Διαβάζουμε περίπου: “Αγαπητή Καμίλα, σήμερα είναι η advent μέρα σου. Μπορείς να απαντήσεις δυο ερωτήσεις. Ερώτηση 1) ποιο είναι το αγαπημένο σου πράγμα, Ερώτηση 2) Υπάρχει Άγιος Βασίλης;”
Γραμματειακή υποστήριξη: Μαξ, ετών 7
Στο παράθυρο 12 βρίσκεται ο Φραντζ, που τώρα πρέπει να είναι 30, σε μέρες μετρώντας. Το γράμμα του έλεγε πάνω- κάτω: Αγαπητέ Φραντζ, καλωσήρθες στον κόσμο τούτο. Διάλεξες δύσκολους καιρούς Φραντζ, αλλά ευτυχώς τώρα θα είσαι απασχολημένος με το μαμ/κακά και νάνι και δε θα ιδρώνει το τοσοδούλικο αυτί σου για κανενός είδους κορόνες. Να ακούς τους Μόντι Πάιθον και να κοιτάς την φωτεινή πλευρά των πραγμάτων Φραντζ: 1) εδώ που γεννήθηκες στα νοσοκομεία έχει άδεια κρεββάτια 2) εδώ έχεις και μας, σε περιμένουμε να παίξουμε. Α! Κι όταν σε λίγους μήνες θα βγάζεις δόντια μπορείς να μας χτυπήσεις την πόρτα να πάρουν λίγο αέρα οι γονείς σου. Σ’αγαπάω Φραντζ, κι ας μη σε έχω δει.
- “Γεια σου μαμά Σ’αγαπάω” έγραψε στην καρτούλα για τη μαμά του ο μικρός μας γείτονας. Έχει κλείσει τώρα ένα μήνα μακριά της
Τα παιδιά μπήκαν όμορφα στο παιχνίδι και μάλιστα ετοίμασαν για μένα ένα ολόκληρο πάρκο εκπλήξεων με “εισιτήριο” (στο δωμάτιο), γιατί απαίτησαν να είμαι κι εγώ στο ημερολόγιο. Κι άρχισαν να ετοιμάζουν ο ένας στον άλλον εκπλήξεις κι εκπλήξεις για τα μωρά. Όταν τελειώσουν οι γείτονες θα πιάσουμε τους δρόμους, έχουμε τον κύριο Τόμας που πουλάει κουαρκμπόλχεν (μπαλάκια κουάρκ, κατι σαν λουκουμάδες με άχνη ζάχαρη αντί για μέλι), τον ταχυδρόμο, τον κύριο που μας καθαρίζει το κτίριο, τον βιβλιοπώλη μας. Τελευταίο θα αφήσουμε το Taλκ. Και θα του στείλουμε αυτό το γράμμα από το Μπερλίν και μια ιστοριούλα μεταφρασμένη.
Την Άνοιξη με αυτά που έγραφα στην “Βιβλιοκαντίνα στην Καραντίνα” παρακαλούσα θερμά το αναγνωστικό κοινό να βρει κάποιο τρόπο να παίξει με τα παιδιά “συντροφικότητα”. Το κάνω και τώρα. Λένε κάπου στην Τανζανία “it takes a village to raise a child” (Omwana ni wa bhone). Ελάτε να γίνουμε, μαζί με τα παιδιά μας, το χωριό για ένα άτομο που το έχει ανάγκη. Ελάτε από “δίπλα”, να σταθούμε “δίπλα δίπλα”. Γίνεται και με απόσταση 2 μέτρων. Με την ευχή να γίνει το λοκντάουν της αποξένωσης λίγο πιο συντροφικό, λίγο πιο εύκολο.
Με αγάπη,
Νάστα
Γονεϊκό ανέκδοτο Δεκεμβρίου:
-ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ;
-Η ΑΓΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ (SILENT NIGHT)
9. Θα ξέρεις τις εφημερίδες τοίχου, τα κόμιξ πατώματος κουζίνας όμως;
Ο Άγιος Βασίλης λέει πως δεν του αρέσει η Λέα, ενώ ο Ρούντολφ δηλώνει κουρασμένος. Εγώ να δεις.
Αν διαβάζεις αυτό το γράμμα και θέλεις να πάρεις μέρος στην έρευνα μας, μπορείς να μας στείλεις τις απαντήσεις σου στο nastanasta@hotmail.com
- Ποιο είναι το αγαπημένο σου πράγμα στον κόσμο;
- Υπάρχει Άγιος Βασίλης;
Για τη συμμετοχή σου θα κερδίσεις μια κάρτα από το εξωτικό Βερολίνο κι ένα μίνι βιβλιαράκι.
Παραμονή Χριστουγέννων σήμερα που τελείωσα το γράμμα μου, στη Γερμανία μέρα με guest star τον Άγιο που προαναφέρθηκε. Ανοίγουμε την πόρτα μας και βλέπουμε το εξής:
10. It wasn’t me! Δύο γείτονες μας άφησαν καλούδια. Μάλιστα η μία γειτόνισσα που μπήκε στο παιχνίδι, δήλωσε πως πρώτη φορά άφησε σε γείτονες κουλουράκια, τα έκανε μαζί με το παιδί της για όλους μας. Και μια μυστηριώδης σακούλα με σοκολάτες βρέθηκε να κρέμεται στην εξώπορτα του κτιρίου.
Αν το διαβάζεις αυτό και το θεωρήσεις περσινό ξινό σταφύλι, γιατί τα Χριστούγεννα έχουν περάσει, κάντο σταφίδα. Έρχεται Πρωτοχρονιά και… με το καλό, μια ζωή έχουμε μπροστά μας 🙂
ΤΑΧΥΔΡΟΜΕ, ΕΧΕΙΣ ΓΡΑΜΜΑ!
KATHARINA VOLK, GERDA RAIDT
εκδόσεις CARLSEN Δεκ. 2020
Νάτος ο Αρκούδος, κουβαλάει στο χιονισμένο δάσος την βαριά ταχυδρομική του τσάντα. Αυτές τις μέρες πριν τα Χριστούγεννα γίνεται πάντα χαμός από δουλειά. Όλα τα πλάσματα του δάσους κι από κάτι στέλνουν. Άλλα κάρτες με δεντράκια κι ευχές, άλλα ειδών – ειδών φακελάκια και πακετούδια με λιχουδιές.
Πρώτη στάση του Αρκούδου ήταν η ποντικοφωλιά και φτάνοντας εκεί είδε να ξεπροβάλλει ένα μικρό κεφαλάκι: “Να θε ρωτήθω κάτι Αρκούδε; Εθένα θου θτέλνουν ποτέ γράμματα;” “Μπα, εμένα… δεν μου στέλνει ποτέ κανείς τίποτα εμένα…!” είπε σιγανά ο Αρκούδος κατεβάζοντας το κεφάλι.
Το μωρό χώθηκε γρήγορα στην τρυπίτσα και σφύριξε κάτι στο αυτί της Ποντικομαμάς. Μόλις το άκουσε η μάμι σήκωσε κατευθείαν το τηλέφωνο. Τι είπε δεν μας έγινε γνωστό. Σκεπτικός συνέχισε ο Αρκουδοταχυδρόμος: “Πέρασε πράγματι πολύ καιρός από τότε που μου κάναν κάποιο δωράκι” μονολόγησε.
Στο σπίτι της Αγριογουρούνας χτύπησε την πόρτα, αλλά κανείς δεν φάνηκε στο κατώφλι. Ο Αρκούδος άφησε το πακέτο στο χαλάκι της πόρτας. “Τι κρίμα!”, είπε “Η Βίλμα πάντα τέτοιες μέρες με κερνούσε νόστιμα κάστανα”.
Επόμενο στο δρόμο του ήταν το σπίτι της Κουνελο-οικογένειας κι εδώ έπρεπε ο Αρκούδος να αφήσει ένα πακετάκι. Αλλά κι εδώ ούτε ένας μέλος της οικογένειας δεν ήταν μέσα για να ανοίξει την πόρτα στον καψερό ταχυδρόμο. “Αχ! Πόσο λυπάμαι… Τέτοια εποχή πάντα οι κούνελοι είχαν για μένα κουνελόψωμο με καροτομαρμελάδα”.
Για τον Ασβό είχε ο ταχυδρόμος ένα μεγάλο φάκελο. Αλλά ούτε ο Ασβός ήταν στο σπίτι του. “Πω, πω μεγάλη κακοτυχία σήμερα!” είπε ο Αρκούδος. Τέτοιες μέρες συνήθως ο Ασβός έφτιαχνε νοστιμότατα μπισκοτάκια κι έδινε και κανά δυο στον ταχυδρόμο. “Τίποτα δεν έχει σήμερα!”, κλαψούρισε ο Αρκούδος. “Μα καλά, που πήγαν όλοι;!” Απογοητευμένος συνέχισε ο Αρκουδένιος. Όλα τα γράμματα, τις κάρτες και τα πακέτα τα παρέδωσε κι η τσάντα του είναι τώρα άδεια. Σαν την καρδιά του. Με το κεφάλι να κρέμεται λυπημένο, παίρνει τον μοναχικό δρόμο του γυρισμού.
Περνώντας πάλι μπροστά από την πόρτα της Ποντικοφαμίλιας την βλέπει κλειστή, αλλά τι είναι αυτό; Πατούσια στο χιόνι!
“Το Ποντίκι πέρασε από δω, και το Κουνέλι και το Αγριογούρουνο και ο Ασβός, κι η Αλεπού και τα κουνελάκια, όλοι πέρασαν από δω!”. Όλο το μονοπάτι ήταν γεμάτο με ίχνη των ζώων του δάσους!
Όταν ο Αρκούδος πήρε τη στροφή για την αρκουδοφωλιά του, άκουσε όλα τα ζώα μαζί σαν σε χορωδία να τραγουδάν:
“Καλωσήρθες αγαπημένε μας Αρκούδε! Και σ’ ευχαριστούμε πολύ που μας φέρνεις κάθε μέρα γράμματα και πακέτα!”. Γούρλωσε τα μάτια του ο Αρκούδος: το δέντρο της φωλιάς του ήταν στολισμένο και το τραπέζι γεμάτο μ’ ένα σωρό καλούδια! Κάστανα, Κουνελόψωμο με καροτομαρμελάδα και μυρωδάτα μπισκότα.
Κι όταν τα ζώα δώσαν όλα στον Αρκούδο από ένα πακέτο ή γράμμα, ένιωσε ο Αρκούδος πολύ ευτυχισμένος:
“Σας ευχαριστώ καλά μου φιλαράκια! Αυτά είναι τα καλύτερα μου Χριστούγεννα!”.
“Τι υπέροχη Χριστουγεννιάτικη ιδέα είχες μωρό μου!” είπε η μαμά Ποντίκω κι έκανε το ποντικομωρό να χαμογελάσει.
