Υπάρχει ιδανική ηλικία για να αποκτήσει μια γυναίκα παιδί; Θεωρητικά, ισχύει ότι η πενταετία μεταξύ 25 και 30 ετών είναι η καλύτερη βιολογικά. Εν συνεχεία, καθώς τα χρόνια περνούν, οι πιθανότητες αποβολής, γενετικών ανωμαλιών του εμβρύου (όπως για παράδειγμα της Τρισωμίας 21) και προωρότητας αυξάνονται, ενώ ταυτόχρονα μειώνονται οι πιθανότητες φυσιολογικής σύλληψης.
Όμως, επειδή οι συνθήκες ζωής αλλάζουν, ολοένα και περισσότερες γυναίκες επιλέγουν ή καταφέρνουν να τεκνοποιήσουν μετά τα 35 ή ακόμα και μετά τα 40 χρόνια τους. Άλλωστε, η εξωσωματική γονιμοποίηση επιτρέπει να κυοφορήσουν γυναίκες που έχουν παλέψει χρόνια ή που δεν μπορούν να συλλάβουν φυσικά λόγω ηλικίας, θέτοντας ως επιτρεπτό όριο τα 50 χρόνια.
Από την άλλη, πέραν των βιολογικών, υπάρχουν και οι ψυχολογικοί παράγοντες, που ευνοούν τις γυναίκες μεταξύ 30 και 40 ετών. Με άλλα λόγια, όπως έχουν καταδείξει διεθνείς έρευνες, μια μητέρα μεγαλύτερης ηλικίας είναι συνήθως πιο ώριμη, πιο κατασταλαγμένη, έχει ολοκληρώσει τις σπουδές της, έχει αποκατασταθεί επαγγελματικά και έχει μεγαλύτερη οικονομική ασφάλεια. Επομένως, είναι πιο «έτοιμη» να ασχοληθεί με ένα παιδί, καθώς έχει «ζήσει τη ζωή της».
Πάντως, οι γιατροί θεωρούν τις κυήσεις γυναικών άνω των 35 ετών «υψηλού κινδύνου» και συστήνουν ιδιαίτερη προσοχή και επιπλέον εξετάσεις, όπως αμνιοκέντηση ή λήψη τροφοβλάστη, στις εγκυμονούσες. Επίσης, πέραν των ιατρικών κινδύνων, στους οποίους προσθέτουμε την αυξημένη πιθανότητα για διαβήτη της κύησης, για διαταραχές πλακούντα, για προεκλαμψία, για αιμορραγία και για καρδιαγγειακά προβλήματα, τίθεται το ερώτημα εάν οι μητέρες έχουν τη σωματική αντοχή να αντεπεξέλθουν στα καθήκοντά τους, εάν αποκτήσουν μικρά παιδιά σε μεγάλη ηλικία.
Εδώ πάντως αξίζει να σημειωθεί ότι, εν αντιθέσει με τη μέχρι πρόσφατα ισχύουσα αντίληψη, τα παιδιά των μεγαλυτέρων μαμάδων δεν διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο νοσηρότητας στη ζωή τους. Σύμφωνα με πρόσφατη γερμανική μελέτη,  οι άνθρωποι που έχουν γεννηθεί από μητέρες 35-44 ετών δεν είναι λιγότερο υγιής όταν φτάσουν στη μέση ηλικία, συγκριτικά με τους ανθρώπους γεννήθηκαν από μητέρες 25-34 ετών.
Από την άλλη, η απόκτηση του (πρώτου κυρίως) παιδιού σε μεγάλη ηλικία οδηγεί αρκετές μαμάδες σε μια εξιδανικευμένη στάση και συμπεριφορά προς αυτό. Συχνά έχουν την τάση να είναι υπερπροστατευτικές, να το κακομαθαίνουν, να επικεντρώνονται αποκλειστικά στη μητρότητα και να παραμελούν τις προσωπικές τους ανάγκες. Όλα τα παραπάνω είναι συνήθως πιο έντονα όταν το παιδί αποκτήθηκε με μεγάλη δυσκολία, μετά από πολλές προσπάθειες και η μεγάλη ηλικία της μητρότητας δεν ήταν επιλογή, αλλά «κατόρθωμα».
Να σημειώσουμε εδώ ότι υπάρχει και μια κατηγορία γυναικών που πλησιάζοντας στα 40 πανικοβάλλονται, πιστεύοντας ότι δεν θα προλάβουν να γίνουν μητέρες. Κάτω από αυτή την βιολογική και ταυτόχρονα κοινωνική, πίεση, βιάζονται ξαφνικά να αποκτήσουν παιδί, έστω και εκτός γάμου, ακόμα κι αν πρόκειται να το μεγαλώσουν μόνες τους και να αναλάβουν αποκλειστικά όλες τις ευθύνες. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, συμβιβάζονται με ένα σύντροφο που ενδεχομένως δεν τις ικανοποιεί αρκετά, προκειμένου να γίνουν μητέρες. Τα παραπάνω έχουν συνήθως αρνητικό αντίκτυπο στην ψυχολογία του παιδιού, καθώς μεγαλώνει σε ένα προβληματικό πλαίσιο. Αρνητικό αντίκτυπο στην ψυχολογία του παιδιού έχει επίσης το γεγονός ότι μια μεγάλη σε ηλικία μαμά μπορεί να αρχίσει να έχει προβλήματα υγείας όσο το παιδί της είναι ακόμα μικρό.
Τι λένε, όμως, οι ίδιες οι μεγάλες μαμάδες; Ένα σημαντικό ποσοστό γυναικών που τεκνοποίησαν μετά τα 40 δηλώνουν ότι θα προτιμούσαν να έχουν αποκτήσει παιδί 5 με 10 έτη νωρίτερα, καθώς νεώτερες θα είχαν περισσότερες σωματικές αντοχές. Ταυτόχρονα, όμως, πιστεύουν ότι ένα μικρό παιδί κατά την πέμπτη ή έκτη δεκαετία της ζωής τους τις ανανεώνει και με κάποιο τρόπο τις εμποδίζει από το να γεράσουν, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Και το παραπάνω αποδεικνύεται και επιστημονικά, καθώς μέσα από έρευνες διαπιστώνουμε ότι οι γυναίκες που γεννούν σε μεγάλη ηλικία τείνουν να ζουν περισσότερο.
Συμπερασματικά, η ιδανική ηλικία για τη μητρότητα προκύπτει από τη συνάρτηση του βιολογικού και ψυχολογικού χρόνου, αλλά και πολλών άλλων παραγόντων, ιατρικών, κοινωνικών και οικονομικών. Πάνω απ’ όλα, πάντως, είναι απαραίτητο ο ερχομός του παιδιού να είναι συνειδητή απόφαση για τους γονείς του.