Όταν στην ουρά που περίμενα στωικά μου έδωσαν προτεραιότητα λέγοντας «καλύτερα να περάσει πρώτη η κυρία που είναι έγκυος», δεν ξέρω τι με αιφνιδίασε: το κυρία ή το έγκυος. Και πώς το κατάλαβαν ότι είμαι έγκυος; Μα προφανώς με πρόδωσε η κοιλιά μου που, ξαφνικά, στον τέταρτο μήνα έκανε την υπερ-εμφάνισή της. Μέχρι τότε μπορεί να σκεφτόταν κανείς ότι έφαγα πολύ λάχανο ή ότι ήπια απανωτές οκτώ μπίρες. Στον τέταρτο μήνα, όμως, τελείωσαν τα ψέματα. Ήμουν «εγκυότατη». Είχα αρχίσει να βαραίνω, να φαίνεται ότι κυοφορώ τον υιό τον μονάκριβο, τον έναν και μονογενή. Στον πέμπτο και φεύγα μήνα της εγκυμοσύνης μου έχω διανύσει κάτι περισσότερο από τη μισή διαδρομή. Φευ. Μου λένε ότι τον «έφαγα τον γάιδαρο». Πράγματι νιώθω σαν να έχω φάει έναν γάιδαρο (αχώνευτο), αλλά η ουρά που έχω μπροστά μου, θα δείτε, θα  με γονατίσει. Και μάλλον καλά το διαισθάνομαι γιατί πιο κυνικές μανάδες, έμπειρες στη μητρότητα, μου λένε το ρεφρέν του Ρουβά «Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα». Όσο περνούν οι μήνες, τόσο θα βαραίνω και η γη θα με τραβάει κάτω, τουτέστιν δεν θα μπορώ να σηκωθώ.
Είναι κάτι πρωινά που ξεχνάω μέσα στον ύπνο ότι είμαι έγκυος και όπως πετάγομαι από το κρεβάτι με το όνειρο ακόμα φρέσκο, βλέπω την κοιλιά του Οβελίξ στον καθρέφτη και φρικάρω. Ω, ναι, ακόμη να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι είμαι πια «ξένη» στο σώμα μου. Πρώτη φορά είδα τη ζυγαριά να δείχνει αυτά τα νούμερα, πρώτη φορά αγόρασα τζιν εγκυμοσύνης – και το στιλ μου λύγισε από την έκπτωση. Πρώτη φορά άφησα τα τακούνια μου στην ντουλάπα και όλα πήραν μια φλατ διάσταση. Η εμφάνισή μου περνάει γενναία δοκιμασία. Το ίδιο και η κοιλιά μου και ο αφαλός μου που αυτονομήθηκε και, εκεί που ήταν μια ζωή διακριτικός, τώρα έχει πάρει τα πάνω του και έχει τιμητική και περίοπτη θέση. Σαν να στρογγυλοκάθισε στον εξογκωμένο θρόνο του και τώρα μόνο αυτός κυριαρχεί.
Υπάρχει ένα κινέζικο γνωμικό που λέει ότι κάθε γυναίκα έχει την εγκυμοσύνη που της αξίζει. Νομίζω ότι η δική μου με καθίζει σε υπαρξιακά θρανία και με κάνει να αναθεωρήσω όσα ήξερα μέχρι χθες. Ένα πάντως ισχύει: «οι άνθρωποι διανθίζουμε το βίωμά μας με ό,τι γαρνιτούρα μάς βολεύει». Και τελικά πολλά ακούς, αλλά λίγα πρέπει να λαμβάνεις υπόψη σου. Περίμενα ότι όταν θα έφευγαν οι ναυτίες θα ερχόταν η περίοδος με τα ροζ συννεφάκια. Του κάκου. Κανείς δεν με προειδοποίησε ότι στην εγκυμοσύνη με το που φεύγει ένα σύμπτωμα εμφανίζεται ένα άλλο. Φεύγει η ναυτία, έρχεται η καούρα? φεύγει η καούρα, έρχεται το έξαλλο έμβρυο που κινείται στην κοιλιά σου σε ρυθμούς rave party.
Η αλήθεια είναι ότι όταν το «πρωτοακούς», την ακούς κανονικά. Κάτι σαλεύει μέσα σου με τρόπο αλλιώτικο. Είναι μεταφυσικό και φυσικό μαζί. Θυμίζει ταινία επιστημονικής φαντασίας και γλυκιά κομεντί. Αυτές οι μικρές, άλλοτε ντελικάτες και άλλοτε άγαρμπες, κλοτσιές με κάνουν να συνειδητοποιώ ότι στη φουσκωμένη κοιλιά υπάρχει ένας ολοκαίνουργιος άνθρωπος. Έχω γίνει το ξενοδοχείο του. Το όχημά του. Η τροφός του. Θα μείνει ικανοποιημένος; Θα μιλήσει με κολακευτικά λόγια για την παραμονή του στο εσωτερικό μου; Ή θα ζητήσει τα λεφτά του πίσω;
Ένα κρύωμα τις προάλλες με εξάντλησε. Τι επιδράσεις έχει άραγε σ’ εκείνον; Ο βήχας μου τον ενοχλούσε; Στον προστατευτικό του σάκο μού λένε ότι δεν έχει κραδασμούς και όμως σε κάθε άγαρμπη κίνηση με πιάνω να τον σκέφτομαι. Από την άλλη, ποτέ δεν είχα νιώσει μεγαλύτερη διαμαρτυρία των σπλάχνων. Ποτέ δεν είχα συνομιλία με τα σπλάχνα μου. Το έμβρυο με κάνει να συνειδητοποιώ την «άλλη» κοιλιά μου. Σαν την άλλη όψη του νομίσματος. Ο κύριος Εμβρυούλης κλοτσά σε κάθε κατεύθυνση, με κάθε ευκαιρία, και τις νύχτες πιάνει μια κλοτσοπατινάδα που δεν με αφήνει να κοιμηθώ.
Τις προάλλες του χτύπησα την κοιλιά μου επίμονα. Σαν να χτύπαγα πόρτα. Τοκ τοκ: «Τι θα γίνει εκεί μέσα; Χαμηλώστε τη μουσική γιατί θα καλέσω την αστυνομία». Φαίνεται φοβήθηκε και σταμάτησε. Τι να σας πω; Για την κινησιολογία του εμβρύου και για τη συγκίνηση της υποψήφιας μάνας; Εννέα φορές στις δέκα το βρίσκω ενοχλητικό όλο αυτό το στιλ Μαραντόνα, με τα τακουνάκια και τις φιγούρες με την μπάλα εντός μου. Η μήτρα μου έχει γίνει ένα πολύ απροστάτευτο τέρμα και τρώει διαρκώς γκολ. Μα πού έχει πάει ο τερματοφύλακας; Τι άλλο να περιμένω; Ήδη δεν μπορώ να βολευτώ στον ύπνο μου και πολύ φοβάμαι ότι το ίδιο θα συμβεί και στον ξύπνιο μου. Και στην οδήγηση, υπ’ όψιν, ήδη η ζώνη με ενοχλεί. Το τρελό φορτηγό «εγκυμοσύνη» τρέχει με τα φρένα σπασμένα. Μα στο υπερηχογράφημα β΄ επιπέδου (σας το είπα, αλλάξαμε πίστα, είμαι πλέον στο β΄ επίπεδο) είδα τη φατσούλα του και αμυδρά τα πρώτα χαρακτηριστικά του και δεν έχω παρά να πω ότι είναι ένας μικροσκοπικός υπέροχος εμβρυούλης. Να τα μας! Εγώ η τόσο αντιδραστική αντι-μάνα γλιστράω σταδιακά σε μια σιροπιαστή μητρότητα που δεν φαίνεται να βρίσκει αντιστάσεις παρά μόνο συγγραφικής προέλευσης. Χύνεται, δηλαδή, μελάνι για το τίποτα. Να δείτε, θα γίνω σαν όλες τις άλλες και μετά θα εκθειάζω την περίοδο της εγκυμοσύνης μου σαν μια από τις ευτυχέστερες της ζωής μου. (συνεχίζεται)