Γυναίκα 1.
“Και ήρθε τελικά η ώρα.
Ήρθε όμως μωρέ πράγματι αυτή η ώρα ή εγώ θέλω να λέω ότι ήρθε;
Είναι έτοιμο το μικρό μου για το σχολείο ή να το κρατήσω κι άλλο στο σπίτι;
Μα αφού δεν δουλεύω ακόμα, μήπως να κάτσω κι άλλο μαζί του μέχρι να πάει στο προνήπιο; Έτσι και αλλιώς τι θα κάνω τα πρωινά όταν θα λείπει, αν δεν δουλεύω; Είμαστε μαζί από την ώρα που γεννήθηκε, έχουν περάσει ήδη σχεδόν δυόμιση χρόνια.
Δεν είναι άσχημο να πάει στο σχολείο, ενώ εγώ δεν δουλεύω;
Μπορεί να είναι και άσχημο.
Ωχ, δεν είναι δικές μου σκέψεις αυτές. Το αναγνωρίζω. Τουλάχιστον κάτι αναγνωρίζω ακόμα, γιατί από τότε που γέννησα μου έπρηξαν τα αυτιά με το τι πρέπει πια και τι δεν πρέπει και έχω φτάσει σε σημείο μερικές φορές να μην με αναγνωρίζω.
Έχω κουραστεί. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Εικοσιτέσσερις ώρες με ένα μωρό δεν είναι και εύκολο πράγμα. Έχεις συνέχεια και πάντα το νου σου σε κάτι. Ο εαυτός σου χάνεται, εξαφανίζεται. Ωραία, δεν λέω, αλλά πόσο αντέχω να το κάνω ακόμα; Αλλά, ποιος με καταλαβαίνει; Τι να καταλάβει δηλαδή, σάμπως τολμάω και να το πω; Στον εαυτό μου το λέω και καμιά φορά στον Γιώργο, αλλά και αυτό σπάνια. Τι να πω δηλαδή: “Θέλω λίγο χρόνο για μένα;” Είσαι μάνα κυρία μου, ο χρόνος για σένα είναι κάτι δευτερεύον. Το μωρό έχει προτεραιότητα. Ναι έχει αλλά, είμαι κι εγώ εδώ. Θέλω λίγο χρόνο για μένα. Να κάνω μπάνιο χωρίς συνοδεία, να πιω ένα καφέ μια μια φίλη μου, να διαβάσω, να κοιτάω το ταβάνι ρε αδερφέ, έχει σημασία;
Αν δούλευα όμως; Αν δούλευα κανείς δεν θα έβγαζε κιχ. Φυσικά, αν είσαι γυναίκα με καριέρα κανείς δεν βγάζει κουβέντα. Φυσικά και θα γυρίσεις στη δουλειά σου. Η δουλειά προηγείται. Ενώ, αν συνειδητά έχεις πάρει την απόφαση να κάτσεις με το μωρό μέχρι να μεγαλώσει λίγο, το να το στείλεις σχολείο έτσι επειδή κουράστηκες, γίνεται αυτόματα θέμα. Πρέπει να πείσεις τους άλλους ότι δεν αντέχεις πια. Λες και τόσα χρόνια που ήσουν εκεί μέρα νύχτα δεν ήταν δουλειά. Ευχάριστη μεν ίσως ή όχι, αλλά δουλειά. Ας το παραδεχτούμε επιτέλους αυτό σαν κοινωνία να νιώθουμε και εμείς που έχουμε κουραστεί ότι το να θέλουμε λίγο τη μοναξιά μας χωρίς την πρόφαση της εργασίας, δεν είναι δε και κάτι κακό. Έχω κουραστεί. Δουλεύω κυρίες και κύριοι δύο χρόνια. Άγρυπνος φρουρός. Όχι;
Το λέω και το ξαναλέω στον εαυτό μου μπας και πάρω το θάρρος να το πω και προς τα έξω.
Θέλω κάποιες ώρες της ημέρας να μην εξηγώ, να μην λέω τραγούδια, να μην διαβάζω παιδικά παραμύθια. Θέλω κάποιες ώρες της ημέρας να μην…
Γίνεται;
Πήγα στον παιδικό εχτές να ρωτήσω. Αυτόν εδώ της γειτονιάς. Για ιδιωτικό ούτε κουβέντα φυσικά. Πού λεφτά για τέτοια πια.. Περασμένα μεγαλεία αυτά. Τότε που δούλευα είχαμε λεφτά και οι δυο. Τώρα οι αγελάδες αδυνάτισαν. Κι εγώ. Σάμπως προλαβαίνω να φάω σωστά, μωρέ; Πού χρόνος για μένα; Μερικές φορές θέλω να πω στον Γιώργο να αφήσουμε τη μικρή στη μάνα του και να φύγουμε οι δυο μας έστω για ένα Σαββατοκύριακο. Να μην έχουμε στο νου μας μαγειρέματα, παιχνίδια, ύπνους, αϋπνίες. Τίποτα. Αλλά για διακοπές είμαστε, μωρέ, τώρα; Τι λέω.. Παρασύρθηκα η τρελή.
Πήγα στον παιδικό, λοιπόν. Αυτόν εδώ της γειτονιάς. Δουλεύετε κυρία μου; με ρώτησε η υπεύθυνη. Όχι. Είμαι μαμά. Σας αρκεί; Ο νόμος λέει ότι για να δεχτούμε το παιδί σας εδώ πρέπει να δουλεύετε, αλλιώς δεν θα πάρετε μόρια. Άδικος κόπος, μην κάνετε καν αίτηση.
Μα πώς θα δουλέψω, ρε παιδιά, αν δεν πάρετε το παιδί στον παιδικό;
Γιατί αν το πάρετε, ξέρετε, θα βρω τρόπο να δουλέψω κιόλας. Να βγω λίγο έξω στον κόσμο. Να ξαναμπώ στον κόσμο, για να το πω καλύτερα. Να ξαναγίνω και γυναίκα, όχι μόνο μαμά. Ξέρετε, αυτή που ξυπνάει το πρωί και ντύνεται με τα ρούχα που γουστάρει και φτιάχνει τα μαλλιά της και νιώθει ωραία και μιλάει με άλλους ενήλικες και όχι συνέχεια με το δίχρονο; Αυτή. Αυτή που θα πάει να πάρει το παιδί της το μεσημέρι και θα περάσει μαζί του χρόνο με χαρά και θα έχει μαζί της και αυτή την κούραση που έρχεται από την συναναστροφή με τους ενήλικες. Αυτή.
Είσαστε μήπως άνεργη; ξαναρώτησε η υπεύθυνη. Ναι. Ή όχι. Δεν είμαι άνεργη. Είμαι μαμά. Σας αρκεί; Έμεινα σπίτι για να είμαι μαζί με την μικρή τα δυο πρώτα χρόνια της ζωής της. Δεν μετράει αυτό, ρε παιδιά; Δεν μπορεί να μην μετράει.
Είμαι απλώς μια μαμά που πριν από αυτό είχε δουλειά, φίλους, έκανε βόλτες όποτε ήθελε, διάβαζε βιβλία, άκουγε δυνατά μουσική το μεσημέρι και κοιμόταν πολύ αργά το βράδυ. Τέτοια ήμουν. Άνθρωπος σας εσάς δηλαδή. Καταλάβατε; Αυτή που μετά πήρε συνειδητά μια απόφαση να γίνει μαμά και να μείνει στο σπίτι με το μωρό για δυο χρόνια.
Και τώρα θέλω να στείλω την μικρή στο σχολείο. Το καταλάβατε; Για να τα καταφέρει να γίνει ανεξάρτητη. Για να τα καταφέρω να γίνω πιο ανεξάρτητη. Για να τα καταφέρει να βρει φίλους. Για να τα καταφέρω να με ξαναβρώ.
Τόσο κακό είναι αυτό ρε παιδιά;
Είμαι μια μαμά που θέλω να στείλω το παιδί μου στον παιδικό γιατί έτσι.
Γιατί είμαι άνθρωπος σαν εσάς.
Αυτό είμαι.
Είμαι μια μαμά που θέλω να στείλω το παιδί μου στον παιδικό.
Αυτή που θα λέτε ότι πρέπει να έρθω να το πάρω νωρίς γιατί δεν δουλεύω.
Αυτή είμαι.
Και ίσως τελικά, τώρα που το λέω, να το πιστέψω κιόλας.
Κουράστηκα και θα στείλω την μικρή στο σχολείο γιατί κουράστηκα.
Χωρίς προφάσεις.
Είμαι μια μαμά που κουράστηκα.
Και ίσως έχω και δικαίωμα.
Αυτό είμαι.”
Η Κατερίνα Ανωγιαννάκη είναι παιδαγωγός, εμψυχώτρια παιδαγωγικής θεάτρου. Επιστημονική Συνεργάτης του Εργαστηρίου Συστημικής Ψυχολογίας και Παιδαγωγικής Ροδάκινο
https://teamrodakino.wordpress.com/
