Είχα ξεκινήσει την προηγούμενη φορά να μιλάω για κάτι που εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια σαν μια υπερπροστατευτική στάση των γονιών απέναντι στα παιδιά τους που καταλήγουν σε αυτό που λέω παιδοκρατία.
Παιδοκρατία είναι η κυριαρχία την παιδιών πάνω στους γονείς τους εις βάρος και των παιδιών και των γονιών… Δεν νομίσατε φαντάζομαι ότι θα τελειώναμε με το μεγάλο, σοβαρό και επικίνδυνο αυτό θέμα, γράφοντας μόνο μια φορά. Κανονικά όλον τον χρόνο θα έπρεπε να γράφουμε για τις διαφορετικές όψεις αυτού του θέματος. Γιατί αυτή η υπερπροστασία των παιδιών από τους γονείς είναι καταστροφική, αλλά βαθιά ριζωμένη. Να, ας πούμε, όσο και να μιλάω δημόσια και ιδιωτικά για το κακό που κάνουμε με το να «διαβάζουμε» τα παιδιά μας,
Έχω την εντύπωση ότι ποτέ δεν έπεισα κανέναν γονιό. Παρόλο που και στα παιδιά κάνει μεγάλο κακό και τους γονείς τους εξοντώνει. Και ενώ δεν γνώρισα γονείς που το χαίρονται, κανείς δεν λέει να το σταματήσει. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι συμβαίνουν τόσα γύρω μας στον κόσμο φοβερά και τρομερά πάνω στα οποία δεν έχουμε κανέναν έλεγχο, που μας απομένουν μόνο τα παιδιά μας… να ελέγξουμε. Και εκεί το εξασκούμε όσο μπορούμε με την καλοπροαίρετη, δεν λέω, δικαιολογία να τα βοηθήσουμε να πετύχουν στη ζωή τους.
Όμως τα δυσκολεύουμε. Η υπερπροστασία έχει σχεδόν τις ίδιες καταστρεπτικές επιπτώσεις όπως και η παραμέληση. Εμποδίζει τα παιδιά να ωριμάσουν και να τα καταφέρνουν μόνα τους. Αυτό όμως τα κάνει ανεξάρτητα και τους δίνει αυτοπεποίθηση και τη σιγουριά πως ό,τι εμπόδιο και να συναντήσουν θα καταφέρουν να το προσπεράσουν. Αν φυσικά τους είχε προσφερθεί η εμπειρία να ξεπερνούν εμπόδια!
Αν πάντα υπάρχει κάποιος παραδίπλα, που εξαφανίζει τα εμπόδια, που τους προσφέρει τις σωστές απαντήσεις και επιλογές σε διλήμματα της καθημερινής ζωής, πώς θα μάθουν να παίρνουν αποφάσεις, να κάνουν δύσκολες επιλογές, να κάνουν τα λάθη τους και να μαθαίνουν για την επόμενη φορά; Αν κάποιος ξέρει πάντα καλύτερα, αν τα προλαβαίνει όλα, αν αποφασίζει για αυτά, τα παιδιά θα παραμείνουν μικρά, παθητικά, τρομαγμένα, ανήμπορα και εξαρτώμενα… παιδάκια.
Ακόμα και όταν έχουν μεγαλώσει και τους ζητείται να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Ξέρετε πώς τους λέμε αυτούς τους γονείς που υπερφροντίζουν τα παιδιά τους; Γονείς-ελικόπτερα! Καταλαβαίνετε γιατί. «Μα είναι από αγάπη που στριφογυρίζουν από πάνω τους σαν ελικόπτερα. Τι μας προτείνεις τώρα, να μην τα φροντίζουμε και να μην τα αγαπάμε;»
Πω πω, μπλέξαμε!
Καθόλου δεν προτείνω να μην τα φροντίζουμε και να μην τα αγαπάμε. Τουναντίον: να τα φροντίζουμε και να τα αγαπάμε πάρα πολύ, αλλά η αγάπη μας να αλλάζει μορφή καθώς μεγαλώνουν.
Έτσι ώστε να ταιριάζει με τις ανάγκες της ηλικίας τους.
Ένα νεογέννητο χρειάζεται να το αγαπάς και να το φροντίζεις απόλυτα. Κάθε δευτερόλεπτο να μαντεύεις τις ανάγκες του και να τις ικανοποιείς ακαριαία. Γιατί; Γιατί ένα νεογέννητο δεν ξέρει να περιμένει…
Μόλις όμως μάθει να περιμένει λίγο, πρέπει να του δίνεις την ευκαιρία να περιμένει, λίγο. Για να εξασκηθεί. Μόλις μάθει να χρησιμοποιεί τις λέξεις του πρέπει, να πάψεις να μαντεύεις τις ανάγκες του, για να μάθει να τις εκφράζει και να τις διεκδικεί.
Και πάει λέγοντας. Μπορείς να τα αγαπάς πάρα πολύ, χωρίς να τα υπερπροστατεύεις. Φτάνει η αγάπη σου να ανταποκρίνεται στις ανάγκες τους και όχι στις δικές μας ανάγκες.
«Τώρα είναι που μας έμπλεξες για τα καλά» μου φωνάζει. «Εγώ μια αγάπη έχω για τα παιδιά μου, μια αγάπη ξέρω, και μια θα κρατήσω και λέγε εσύ ό,τι θέλεις κάθε φορά»!
Καλά θα κάνετε, του λέω.
Μου αρέσει αυτός ο γονιός, παρόλο που συχνά μου δημιουργεί μπελάδες.
Είναι σαν να αντιπροσωπεύει την «κοινή λογική» του απλού κοινού αδιάβαστου γονιού που συχνά είναι οι καλύτεροι!
Για τους «καλύτερους» την επόμενη φορά.
