Μόλις διάβασα με απογοήτευση την απόφαση του Υπουργείου Παιδείας να ανακαλέσει τον «Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό Δημιουργικής Γραφής της Γενικής Γραμματείας Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων» για μαθητές Γυμνασίου-Λυκείου με θέμα: “Ουπς! αλλάζω φύλο για μια μέρα”. Καθώς το άνοιξα,  το Facebook μού υπενθύμισε μια δημοσίευση για ένα γράμμα που είχα ζητήσει να φανταστούν και να γράψουν παιδιά Δημοτικού (σε ένα εργαστήρι δημιουργικής γραφής) με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Οι συνειρμοί ήταν φυσικό επακόλουθο…

Αν κάτι, μεταξύ άλλων, θεωρώ ότι (όπως και η θεατρική παιδεία) μπορεί να διδάξει η δημιουργική γραφή στα παιδιά είναι η καλλιέργεια της ενσυναίσθησης – βασική διάσταση της συναισθηματικής και διαπροσωπικής νοημοσύνης που μας επιτρέπει να συνυπάρχουμε και να αλληλεπιδρούμε ομαλά στο κοινωνικό μας περιβάλλον. Το να μπαίνεις, δηλαδή, στη θέση του Άλλου, να προσπαθήσεις να δεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια του, μέσα από τη δική του καθημερινότητα που μπορεί να διαφέρει πολύ από τη δική σου – κι ως εκ τούτου να μπορέσεις να κατανοήσεις τις δικές του αντιδράσεις και πράξεις που αλλιώς μπορεί και να σε ξενίζουν ή και να σε φοβίζουν.

Έτσι, μέσα από διαδικασίες και πρακτικές “βιωματικής” μάθησης μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά να κατανοήσουν χωρίς να χρειάζεται να τους κουνάμε το δάχτυλο. Γι’ αυτό, κι ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω και με στενοχωρεί βαθιά η απόφαση του Υπουργείου Παιδείας.

Το να μπουν τα αγόρια στη θέση των κοριτσιών και να φανταστούν τον κόσμο μέσα από τα μάτια τους, όπως και το αντίθετο, μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να φέρει ανοίγοντας πιθανόν κι έναν διάλογο για τη θέση των φύλων, για τα στερεότυπα αλλά και για την καλύτερη κοινωνική τους συνύπαρξη, αλληλοαποδοχή και αλληλοεκτίμηση.

Το να φαντάζομαι πώς είναι να είσαι ο Άλλος δεν σημαίνει ότι θα γίνω ο άλλος – αν αυτό είναι που φοβόμαστε! Η φαντασία είναι διέξοδος και δρόμος, δεν είναι αυτόματη υπογραφή συμφωνίας του Φάουστ με τον Μεφιστοφελή! Το έχει πει άλλωστε κι ο Αϊνστάιν: η φαντασία μάς πηγαίνει μακρύτερα από τη γνώση. Άρα τι; Τι αρνούμαστε ακριβώς;

Σύμφωνα με τη πρόσφατη ανακοίνωση της έρευνας του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου για την Ισότητα των Φύλων, η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση ως προς την ισότητα των φύλων. Ως συνειδητοποιημένη αντίδραση θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, αν δεν υπήρχε αυτός ο Διαγωνισμός Δημιουργικής Γραφής να… τον “εφεύρουμε” ως μία από πολλές ακόμη δράσεις που θα προγραμματίζαμε άμεσα στα σχολεία. Κι όχι να φοβόμαστε να επιτρέψουμε στις νεότερες γενιές έστω και το να… φανταστούν να κάνουν μικρά, αυτονόητα βήματα.

Υ.Γ. Όσο σκέφτομαι πόσα χιουμοριστικά, συγκινητικά, κριτικά ακόμη κι εξομολογητικά κείμενα νέων παιδιών χάσαμε την ευκαιρία να γραφτούν και να αξιολογηθούν τόσο από λογοτεχνικής άποψης όσο και ως δείκτες της σκέψης και συμπεριφοράς των νέων στο συγκεκριμένο καυτό θέμα, πραγματικά, τόσο θυμώνω και ν’ απογοητεύομαι. Έχουμε, δυστυχώς, πολύ δρόμο ακόμη για την Ευρώπη…

Η Αγγελική Δαρλάση είναι θεατρολόγος, σκηνοθέτης και πολυβραβευμένη συγγραφέας. Μπορείτε να τη γνωρίσετε καλύτερα εδώ.