Ζεστά μεσημέρια στα μπαλκόνια με στυμμένους χυμούς και ένα βιβλίο στο χέρι, ρήματα συνηρημένα και ασυναίρετα, γραμμένα άπειρες φορές σε πρόχειρα τετράδια, τα ίδια, ξανά και ξανά.

Γλυκά απογεύματα στις στενές αίθουσες συνοικιακών ή κεντρικών φροντιστηρίων, τον καρπό να καίγεται από το ασταμάτητο γράψιμο, σκόρπιοι κανόνες συντακτικού, υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο- όχι αντικείμενο, κατηγορούμενο.

Και από τη διπλανή αίθουσα, ολοκληρώματα, χημεία και φυσική. Σπυράκια από το άγχος, κιλά από το διάβασμα, φαγωμένα νύχια. Ξενύχτια για διάβασμα να σε βρίσκουν να ακούς μουσική, το χάραμα να σε βρίσκει με βιβλία ανοιχτά.

Φράσεις από την ιστορία δέσμης απέξω (ακόμη), τα sos σε εφημερίδες και δελτία ειδήσεων.

Μηχανογραφικά, «βάλε πρώτα τη νομική»· μα δεν θέλω.

Αποτυχημένες απόπειρες για αντιγραφή, μικροσκοπικά σκονάκια μέσα στα στυλό bic, κείμενο γνωστό και άγνωστο, Ξενοφώντας ή Θουκυδίδης. Μια έξοδος για σινεμά, Σάββατο βράδυ, αυστηρά. Και μετά, εκείνο το πολύ πρωινό ξύπνημα. Με τα βιβλία να σε κοιτούν από το γραφείο σου. Κλειστά, σαν να σε αποχαιρετούν.

Εξεταστικό κέντρο, στυλό πολλά, blanco. Αναμονή. Συνωμοτικά βλέμματα. Γονείς απ’ έξω-(ευτυχώς) όχι οι δικοί σου. Χάρτινες σφραγισμένες κόλλες. Εκφώνηση θεμάτων. Το ξέρω. Και αυτό. Και αυτό, και αυτό.

Το στυλό να χορεύει στις σελίδες, σαν από μόνο του, και εσύ σε μεταφυσικό παραλήρημα να περπατάς ήδη στην πανεπιστημιούπολη. Οι λύσεις στην τηλεόραση, δεν θέλεις να δεις. Περιμένεις τους βαθμούς γλεντώντας με τους φίλους σου σε κάποιο νησί.

Ανακοίνωση αποτελεσμάτων. Ψάχνεις το όνομά σου σε μηχανογραφημένα χαρτιά. Το βρίσκεις. Τα κατάφερες.

Τα κατάφερες;

Τι κατάφερες;

Να καθίσεις στα ταλαιπωρημένα έδρανα της σχολής των ονείρων σου. Να μάθεις. Στο περιθώριο καταλήψεων, συνελεύσεων και απεργιών. Διαβάζοντας κακογραμμένες φωτοτυπίες. Κάνοντας μόνος σου ομαδικές εργασίες.

Περπατώντας τα πιο απίθανα σημεία της Αθήνας για να βρεις συγγράμματα σε βιβλιοπωλεία που μέχρι τότε δεν ήξερες πως υπήρχαν. Κυνηγώντας καθηγητές, αναπληρωτές, βοηθούς.

Να αποκτήσεις συνήθειες που δεν θα αποβάλεις ποτέ. Ξενύχτι, κι άλλο ξενύχτι, πολύ ξενύχτι. Και καφές.

Να μη θέλεις οι σπουδές σου να τελειώσουν ποτέ. Να θέλεις να μάθεις κι άλλα. Να ξεκινήσεις μεταπτυχιακά. Διδακτορικό. Που θα το τελειώσεις στα 40 σου έχεις πει. Προσοχή, τα γραπτά μένουν…