Η τραμπάλα μιλάει για διακοπές πριν κάνει κι αυτή

Α: Πού πας ντυμένη σαν τον Ιντιάνα Τζόουνς;

Β: Ετοιμάζω τη βαλίτσα των διακοπών.

Α: Σίγουρα; Μήπως πας μισθοφόρος στο Αφγανιστάν;

Β: Αφού θα πάμε στο βουνό. Τι θέλεις να πάρω;

Α: Κι αυτά τα μποτάκια…

Β: Είναι τα ορειβατικά του μικρού.

Α: Το παιδί σου το ξέρει αυτό;

Β: Φυσικά, και είναι ενθουσιασμένο.

Α: Τι άλλο να κάνει; Να τα βάλει με την Αλ Κάιντα;

Β: Εσείς σε ποιο βουνό θα πάτε;

Α: Δεν θα το έλεγα βουνό ακριβώς. Λόφο, καλύτερα…

Β: Α, μπράβο, πού;

Α: Σ’ έναν αμμόλοφο στον Καϊάφα.

Β: Γιατί με κοροϊδεύεις;

Α: Μα είναι δυνατόν να με ρωτάς πού θα πάμε διακοπές;

Β: Αφού έχει τόσο ωραία βουνά η Ελλάδα.

Α: Ναι, πράγματι. Μόνο βουνά. Θάλασσα πουθενά. Σαν το Κονγκό είμαστε.

Β: Υπάρχει τίποτα καλύτερο από τις διακοπές στο βουνό; Οξυγόνο, φύση, δέντρα, δροσιά, ηρεμία, καθαρός ουρανός…

Α:… αστραπές δεν φοβάται;

Β: …Μην ξεχάσω να πάρω και το υπόστρωμα για τη σκηνή.

Α: Α, μάλιστα. Θα κάνετε και κάμπινγκ;

Β: Εσύ τι λες; Να πάμε στο βουνό και να μην κοιμηθούμε στην ύπαιθρο ένα βράδυ;

Α: Βράδυ; Στην ύπαιθρο; Μαζί με τους λύκους; Και τον σχιζοφρενή με το πριόνι;

Β: Τι φοβητσιάρα που είσαι. Εξάλλου δεν θα πάμε στα Απαλάχια Όρη, προς Πίνδο θα πάμε. Εκεί δεν έχει σχιζοφρενείς.

Α: Ούτε θάλασσα.

Β: Ε, και;

Α: Νομίζω πως ξεχνάς ότι έχουμε καλοκαίρι. Και ζούμε στην Ελλάδα. Και έχουμε 6.000 νησιά. 117 από αυτά κατοικούνται. Και δεν μπορείς να βρεις ένα για να πάτε διακοπές;

Β: Έχουμε και τον Όλυμπο, τα Πιέρια, τον Ταΰγετο, τον Ψηλορείτη και το Λύκαιο και άπειρα υπέροχα χωριά γύρω τους, με φανταστική φύση και δεν μπορείς εσύ να βρεις ένα να πάτε να ξεκουραστείτε;

Α: Δηλαδή οι εκατομμύρια τουρίστες από όλον τον κόσμο που έρχονται να απολαύσουν τα ελληνικά νησιά δεν ξέρουν τι τους γίνεται και εσύ μου μιλάς για τα όρη και τα βουνά;

Β: Να πας εσύ στη θάλασσα. Να κολυμπάς δίπλα στον «Κωστάκηηη, μην πετάς άμμο στην κυρία με το καπέλοοοο!» και να ξαπλώνεις κολλητά με τον κύριο με το στρινγκ και να σε καίει ο ήλιος σαν την καμήλα στην έρημο. Α, ναι, και να μάθεις όλους τους νέους τίτλους της ροζ λογοτεχνίας. Ξαπλώστρα και ένα δράμα να ξεπηδάει από τις σελίδες του βιβλίου.

Α: Όχι. Θα τρέχω στα βουνά σαν τη Χάιντι, να κρύβομαι κάτω από τις βελανιδιές, να παίζω κυνηγητό με τα φίδια, να περνάω πάνω από τα ρυάκια, και να μαζεύω τζιτζίκια.

Β: Α, τέλεια. Αυτό με τα τζιτζίκια το κάναμε κι εμείς, μικροί, στο χωριό.

Α: Α, καλά…

Β: Την τελευταία φορά που πήγα για διακοπές σε παραθαλάσσιο μέρος αρρώστησα. Με τσίμπησε μια τσούχτρα, πάτησα αχινό και έπαθα ηλίαση.

Α: Και είπες να μην ξανακολυμπήσεις στη ζωή σου.

Β: Μα φυσικά και κολυμπάμε.

Α: Πού; Σε καμία στέρνα στα χωριά;

Β: Κατεβαίνουμε στη θάλασσα και ρίχνουμε μια βουτιά. Στην Ελλάδα όπου κι αν είσαι, σε δύο ώρες είσαι στη θάλασσα. Για αυτό θέλουν οι Ευρωπαίοι να μας καταστρέψουν. Γιατί το ζηλεύουν.

Α: Μόνο σε σένα περνάει απαρατήρητο αυτό. Και παίρνεις τα βουνά. Το παιδί σου το ρώτησες αν του αρέσει;

Β: Αφού δεν μιλάει ακόμα.

Α: Α, ναι, το ξέχασα. Θα μου πεις, με αυτά που βλέπει τι να πει;