Ήταν Αύγουστος του 2007. Γυρνούσαμε από την Άνδρο και στο καράβι βλέπαμε τις φωτιές να κατακαίνε την Ηλεία. Έσβηναν σιγά σιγά, αλλά είχαν αφήσει πίσω νεκρούς και συντρίμμια. Είχα πλαντάξει στο κλάμα κι εσύ με κοίταξες με περιέργεια. Δεν αντέχω, σου είπα, βγαίνω έξω να πάρω αέρα. Ένιωθα να πνίγομαι, ζαλιζόμουν. Γιατί το πήρες τόσο βαριά, μου είπες; Απέδωσα την άμετρη ευσυγκινησία μου στο ότι 9 χρόνια πριν, στα τέλη της εφηβείας μου, είχαμε υπάρξει πυροπαθείς και είχα δει το οικογενειακό εξοχικό μας στάχτες και ταυτόχρονα στο γεγονός ότι περίμενα περίοδο. Αχ, αυτές οι ορμόνες σου, μου είπες και με πήρες αγκαλιά. Κοιτούσα τη θάλασσα και ήμουν έτοιμη να κάνω εμετό, παρά το γεγονός ότι τα μποφόρ ήταν ελάχιστα και το θαλασσινό αεράκι δροσιστικό.
Λίγες ώρες μετά φτάσαμε στο σπίτι μας και χώθηκα στο κρεβάτι. Τελευταίες του ημέρες του κρεβατιού εκείνου, περιμέναμε ένα καινούριο, αλλά θα αργούσε λόγω των πυρκαγιών που είχαν παραλύσει τη χώρα. Πριν ξαπλώσω, ακύρωσα, ευτυχώς, μια αξονική κάτω γνάθου που είχα προγραμματισμένη για την επομένη γιατί ήμουν… κάπως. Βαρύ το προεμηνορρυσιακό αυτό τη φορά. Μάλλον επειδή είχα χαλαρώσει στις διακοπές. Έπεσα να κοιμηθώ νωρίς, ποιος εγώ, που – ΤΟΤΕ- αν δεν πήγαινε 4 το πρωί δεν έκλεινα μάτι. Δεν άντεχα ούτε καν να με αγγίξεις. Το στήθος μου πονούσε. Σε έστειλα μέσα. Αχ, αυτή η περίοδος, μου είπα και πήρα αγκαλιά το μαξιλάρι μου.
Την επόμενη, σηκώθηκα νωρίς. Έπρεπε να πάω για ψώνια να γεμίσω ψυγείο και ντουλάπια μετά τις διακοπές. Εσύ κοιμόσουν μακάριος. Το σούπερ μάρκετ στο οποίο ήθελα να πάω ήταν 6-7 λεπτά με τα πόδια και ένιωθα ότι δεν άντεχα να περπατήσω μέσα στη ζέστη ως εκεί. Είχα γεράσει στα 28 μου ξαφνικά; Τέλος πάντων, μιας και ήθελα και 4-5 κιλά πατάτες και πολλές μπίρες, πώς θα τις κουβαλούσα μετά ως το σπίτι; Μου επέτρεψα να μην περπατήσω. Μπήκα στο αυτοκίνητό μου, πάρκαρα, ψώνισα, ένιωθα ασφυκτικά. Την ώρα που έβαζα το σακί με τις πατάτες στο πορτ-μπαγκάζ ζαλίστηκα. Αχ, αυτή η ζέστη, είπα. Και ξαφνικά αναρωτήθηκα μήπως δεν ήταν η ζέστη. Απέναντι φαρμακείο. Μπήκα. Πήρα τεστ εγκυμοσύνης. Περίοδο περίμενα την επόμενη μέρα, αλλά τι είχα να χάσω; 12 ευρώ θα μου πεις, αλλά ακόμα δεν είχαμε μπει στα μνημόνια…
Έφτασα στο σπίτι. Παράτησα τα ψώνια μέσα στο ασανσέρ. Εσύ κοιμόσουν ακόμα μακάριος. Μπήκα στο μπάνιο. Έκανα ό,τι έπρεπε να κάνω. Περίμενα με την καρδιά μου να πεταρίζει. Με κλειστά τα μάτια. Μετρώντας μέχρι το χίλια σε πεντάδες. Κάθε μέρα παίζω αυτή τη σκηνή στο μυαλό μου, λες κι ήταν χτες κι όχι 13 χρόνια πριν. Πέντε δέκα δεκαπέντε είκοσι εικοσπέντε τριάντα τριανταπέντε, εκατό, διακόσια, οχτακόσια, εννιακόσια, εννιακόσια ενενηνταπέντε… χίλια. Φτου κι άνοιξα τα μάτια μου και είδα μπροστά μου έναν μπλε σταυρό. Έβαλα τα κλάματα. Αχ, αυτές οι ορμόνες μου. Ήρθα στην κρεβατοκάμαρα. Το τεστ στην κωλότσεπη. Σε σκούντηξα. Μουρμούρισες στον ύπνο σου. Ξύπνα, βρε! Σου είπα. Είναι επείγον. Άνοιξες μάτι. Κοίταξες ρολόι. Τι είναι τόσο επείγον, καλέ, στις 11 το πρωί. Διακοπές έχουμε ακόμα. Τι έγινε; Γιατί κλαις; Δεν κλαίω, γελάω. Μα κλαις. Χέρια στην κωλότσεπη. Σου δίνω το ματσούκι. Βάζεις γυαλιά. Τι είναι αυτό, παιδί μου; Για τι σου φαίνεται; Ανασηκώθηκες. Χασμουρήθηκες. Ορθάνοιξες τα μάτια. Δεν είπες τίποτα. Γέλασες. Άνοιξες τα χέρια σου. Έπεσα στην αγκαλιά σου. Την πιο σφιχτή αγκαλιά μετά από 5 χρόνια που ήμαστε μαζί. Και, φυσικά, έβαλα τα κλάματα.
Όποτε με ρωτούν ποια ήταν μέχρι σήμερα η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου δεν λέω ούτε ούτε τη μέρα που βγήκαν τα αποτελέσματα των πανελληνίων, ούτε τη μέρα που ορκίστηκα, ούτε το πρώτο μας φιλί, ούτε τη μέρα του γάμου μας, ούτε την πρώτη φορά που πήρα αγκαλιά τα μωρά μου… Λέω, με το χέρι στην καρδιά, τη στιγμή εκείνη που, καθισμένη στην άκρη μιας μπανιέρας, άνοιξα τα μάτια μου και είδα έναν μπλε σταυρό σχηματισμένο σε ένα παραθυράκι πάνω σε άσπρο πλαστικό ματσούκι. Στις 10:54 το πρωί της 29ης Αυγούστου του 2007. Τη στιγμή που έγινα μητέρα…
