“Όλα θα ήταν καλύτερα αν δεν υπήρχες εσύ!”. Έχει σφίξει τα χέρια του σε δύο μικρές γροθιές, η φωνή του τρέμει και προσπαθεί να μην αφήσει τα δάκρυα να τρέξουν, για να δείχνει πιο δυνατός. Είναι ο γιος μου, είναι μόλις 6,5 χρονών, είναι οργισμένος και για όλα αυτά που τον θυμώνουν φταίω εγώ. Κλασικά εικονογραφημένα.
Η πρώτη συνήθης σκέψη είναι, πω, ρε φίλε, αν γίνονται τώρα αυτά, τι έχει να γίνει στην εφηβεία. Σε εκείνη την αναίτια αντιδραστική, συχνά μελαγχολική, ανατρεπτική και δύσκολη, όπως λέγεται, περίοδο της ζωής του παιδιού, που ετοιμάζεται να εκτιναχθεί στην ενήλικη ζωή του μέσα από ένα τούνελ ασφυκτικά γεμάτο με φωνές, φόβους και ανασφάλειες. Αν όμως γυρίσω πίσω και σκεφτώ για λίγο τη δική μου εφηβεία, θυμάμαι και άλλα πολλά, που μπορεί να ταλαιπώρησαν τους γονείς μου καθώς οι κόντρες ήταν καθημερινές και εκρηκτικές, αλλά ήταν μοναδικά, πρωτόγνωρα και καθοριστικά για την υπόλοιπη ζωή μου.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο τρελά απελευθερωτικό από το να ζεις τη ζωή που πρόκειται να βαρεθείς αφού σε ξεράσει το τούνελ, με το δράμα που βλέπεις στο σινεμά. Που από το χτένισμα του μαλλιού μέχρι το κοντράρισμα με τον καθηγητή και από το φευγαλέο φιλί σε μία στάση λεωφορείου μέχρι την παρεξήγηση με την μπροστινή στα αγγλικά, το ζεις όλο δραματικά. Το ζεις. Όλο. Παθιασμένα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο καθοριστικό από τις πρώτες δυνατές φιλίες, που ορθώνεις ανάστημα σαν απροσπέλαστο τοίχος για να υπερασπιστείς τον καρδιακό σου φίλο απέναντι σε κάθε μικρό ή μεγάλο τέρας, που ό,τι και αν κάνεις για πρώτη φορά, είτε τσιγάρο είτε σεξ, η σκέψη σου είναι πότε και πώς θα το μοιραστείς με τον φίλο σου. Δεν υπάρχει τίποτα πιο μαγικό από το να νομίζεις ότι ο κόσμος σε περιμένει να βγεις από το τούνελ για να τον αλλάξεις. Με ό,τι όπλα έχεις, ημιτελή κείμενα και ζωγραφιές, μικρές παρέες και μεγάλες υποσχέσεις, βιβλία που διηγούνται επαναστάσεις και ποίηση, ατελείωτες τηλεφωνικές συνομιλίες πίσω από κλειστές πόρτες, όνειρα και φιλοδοξίες για το μέλλον. Δεν υπάρχει τίποτα πιο μαγικό από τον πρώτο μεγάλο εφηβικό έρωτα. Όταν είσαι σίγουρος/η ότι ένα ζευγάρι μάτια μπορεί να μετρήσει τους χτύπους της καρδιάς σου και ένα χαμόγελο με υπονοούμενα μπορεί να σε κάνει να αντέξεις μέχρι και συνεχόμενο τρίωρο μάθημα θρησκευτικών. Εκεί που νομίζεις ότι η ζωή αρχίζει και τελειώνει με έναν βαθύ αναστεναγμό και που μπορείς να περάσεις ένα ολόκληρο βράδυ ακούγοντας συνέχεια ένα και μόνο τραγούδι.
Είναι παρεξηγημένη η εφηβεία. Είναι για τους γονείς ζόρικη γιατί χάνουν τον έλεγχο προφανώς, αλλά για τα παιδιά πρέπει να είναι μια ξέφρενη βόλτα, η αξέχαστη διαδρομή προς την ολοκλήρωση μιας υπέροχης, ολόδικής τους, ξεχωριστής προσωπικότητας. Πρέπει να το διαφυλάξουμε αυτό. Και πρέπει να επιβιβαστούμε μαζί σαν συνοδοί, ούτε σαν οδηγοί, ούτε σαν συνταξιδιώτες. Αυτό το ταξίδι δεν μας ανήκει.
Περισσότερα κείμενα της Γιολίνας στο www.notjustmums.gr.
