Η Άννα Ελευθεριάδου είναι ωτορινολαρυγγολόγος στο Νοσοκομείο Ρεθύμνου. Δεν τη γνωρίζω, διάβασα όμως πρόσφατα ένα δικό της κείμενο στην Αthens Voice, με το οποίο εκφράζει τον προβληματισμό της σε σχέση με την αλλαγή του τρόπου αποζημίωσης των ειδικών θεραπειών. Δεν θα σταθώ στην ορθότητα ή μη αυτής της μεταρρύθμισης, με βρίσκει εντελώς αντίθετη, όπως και όλους όσοι έχουν ή ασχολούνται με παιδιά που χρειάζονται θεραπείες.

Θα σταθώ στη φράση με την οποία η κυρία Ελευθεριάδου ξεκινά το κείμενό της: Στην προσέγγιση των ανθρώπων με ιδιαιτερότητες φαίνεται ο πολιτισμός, η ενσυναίσθηση και η υπεραξία μιας κοινωνίας. Έχω νέα στην εξαιρετική κυρία Ελευθεριάδου: Αν αυτό που λέει είναι αληθινό (που μάλλον είναι), τότε η ενσυναίσθηση και ο πολιτισμός, η παιδεία και η κοινωνική ευαισθησία είναι άφαντα, τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο, σε αυτόν εδώ τον τόπο.

Ως μητέρα παιδιού με διαγνωσμένη ‒πλέον‒ μαθησιακή δυσκολία μπορώ με βεβαιότητα να πω πως, ενώ τα παιδιά που αντιμετωπίζουν τόσες δυσκολίες είναι τόσο πολλά, για κάποιον λόγο και αυτά και οι γονείς τους αισθανόμαστε τόσο μόνοι. Είναι η αποθέωση της γραπτής κουλτούρας στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα που κάνει τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα, είναι ο τρόπος με τον οποίον άκομψα προσπαθούν να «χρυσώσουν το χάπι» σε γονείς και παιδιά ανεπαρκείς δάσκαλοι και κακοί θεραπευτές (ναι, υπάρχουν και αυτοί) υπερτονίζοντας την ευφυΐα του δυσλεκτικού-δυσγραφικού κ.ο.κ. παιδιού, η οποία όμως δεν οδηγεί πουθενά καθώς εκείνο τρώει τα μούτρα του μπροστά σε κατακόκκινα γραπτά και κακούς βαθμούς και υπονοούμενα τύπου «είσαι έξυπνος και λίγο τεμπέλης».

Είναι όλοι αυτοί που σου λένε «είσαι τυχερός που το κατάλαβες νωρίς, είσαι τυχερός που το παιδί σου είναι μαθητής το 2017 που αυτά διαγιγνώσκονται». Ναι, ευχαριστώ, εγώ το κατάλαβα νωρίς και ‒ναι‒ έχω και μια ωραιότατη διάγνωση στα χέρια μου. Τίποτα δεν έχει αλλάξει από την εποχή που ήμουν εγώ μαθήτρια. Ο δικός μου συμμαθητής, αυτός του τελευταίου θρανίου, ο ζωηρός αλλά έξυπνος, ο «τεμπέλης», ο αδιάφορος, ο αδιάβαστος ‒αυτός που τώρα βέβαια καταλαβαίνω ότι πιθανότατα ήταν δυσλεκτικός, είχε ΔΕΠΥ, ήταν υπερκινητικός‒ σήμερα κάθεται με την ίδια αμηχανία στο τελευταίο θρανίο, εκπλήσσει τους δασκάλους του και τους συμμαθητές του με τις αστείρευτες γνώσεις και τον συλλογισμό του και τους κάνει ταυτόχρονα να απορούν όταν γράφει το όνομά του με όμικρον αντί ωμέγα. Και από εκεί κρίνεται. Ακόμη και σήμερα. Αυτοσαρκάζεται, επινοεί αστεία, στενοχωριέται, δακρύζει, πεισμώνει, τα παρατάει, ξαναπροσπαθεί, τα ξαναπαρατάει, κουβεντιάζει, μαλώνει και ξανά από την αρχή.

Και εγώ αναρωτιέμαι: ένα εκπαιδευτικό σύστημα φτιαγμένο μόνο για παιδιά που τα καταφέρνουν και μια κοινωνία που αφήνει χώρο για ανθρώπους «τέλειους», χωρίς ιδιαιτερότητες, γιατί τελικά δεν τα καταφέρνουν; Ίσως (και) γιατί τη δύναμη αυτών των παιδιών δεν την κάνουν κάτι…