Αγαπητό ημερολόγιο, σαν χθες μου φαίνεται όταν πήγε στο πρώτο της σχολείο η μικρή Τζένγκις Χαν μου. Ήταν ένας μικρούλης και γλυκούλης παιδικός σταθμός στο Χαλάνδρι, χρωματιστός, χαρωπός και μυρωδάτος. Εκεί γνώρισε τους πρώτους της συμμαθητές και συμμαθήτριες, έκανε τις πρώτες της εργασίες, πήγε τις πρώτες της εκδρομές.
Τα χρόνια πέρασαν (πού πήγαν κανείς δεν ξέρει, έχω ρωτήσει παντού…) και από την περασμένη Τετάρτη είναι, για λίγο ακόμα ανεπίσημα, «πρωτάκι». Μέρες πριν, μάζεψα τα δικαιολογητικά μου, έβαλα την ανοιξιάτικη ζακετούλα μου και κίνησα να πάω στο δημοτικό της γειτονιάς για να κάνω την εγγραφή. Με υποδέχτηκε η διευθύντρια του σχολείου και αφού τελειώσαμε με τα διαδικαστικά και τις γραφειοκρατίες, μου έδωσε ένα βιβλίο με οδηγίες προς «ναυτιλλομένους» γονείς. Κι αν αναρωτιέσαι, αγαπητό μου ημερολόγιο, γιατί λέω «ναυτιλλομένους», είναι διότι προμηνύεται φουρτούνα και οι δραμαμίνες είναι από απαραίτητες έως αναγκαίες.
Έφυγα από το δημοτικό και είχαν αρχίσει να με ζώνουν τα φίδια. «Τι είναι αυτό που μου έδωσαν;», «Γιατί χρειαζόμαστε κατάλογο οδηγιών;» και τέλος πάντων «Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα από τότε που πηγαίναμε εμείς δημοτικό;;;» Πολύ. Πάρα πολύ. Έφτασα σπίτι, έφτιαξα ένα τσιγάρο μερακλίδικο, έφτιαξα και έναν καφέ γλυκύ βραστό και κάθισα στον καναπέ. Εγώ και δίπλα μου το θεριό με τις σελίδες. Εκτός από τις αναμενόμενες οδηγίες (ώρες προσέλευσης και αποχώρησης, οργάνωση, προγράμματα), ο οδηγός ανέφερε και τα μαθήματα. Προς φανερή και ευχάριστη έκπληξή μου, μέσα σε αυτά υπήρχε «θεατρική αγωγή» και εκμάθηση ηλεκτρονικών υπολογιστών! Και θα μου πεις τώρα, αγαπητό ημερολόγιο, «καλά πόσο πίσω είσαι;» και θα έχεις δίκιο!
Θυμήθηκα τα δικά μου πρώτα σχολικά χρόνια (είμαι της γενιάς που έδωσα πανελλήνιες με δέσμες, λίγο σεβασμό παρακαλώ!) και πως βαστιόμουν με το ζόρι να μην αποκοιμηθώ πάνω στο θρανίο. Τα μαθήματα ήταν βαρετά και περισσότερο βαρετά. Η χαρά μας ήταν η γυμναστική και οι εκδρομές. Και τώρα; Θέατρο, λέει. Υπολογιστές, λέει. Εμείς, η τιμημένη γενιά του dial-up με ό,τι αυτό συνεπάγεται, μάθαμε τα “ίντερνετς” στα early 20’s μας και πάλι τυχεροί ήμασταν. Θυμήθηκα που όταν εδέησαν και δημιουργήθηκαν τα social media (myspace, msn), βρίσκαμε τους long-lost συμμαθητές μας και οι περισσότεροι είχαν αποκτήσει πιο διευρυμένη «κουτελική» περιοχή. Πού να καταλάβουν οι σημερινοί «σπόροι» την αγωνία τού να μην πάρει τηλέφωνο η θεία η Περμανθούλα από το χωριό και μας κόψει το download από τον Napster; Και τώρα από την πρώτη δημοτικού…ΤΠΕ, λέει. Μάθημα υπολογιστών, λέει. Και για να μου στρίψει κι άλλο το μαχαίρι στην πληγή, μαθαίνουν, λέει, και ένα μουσικό όργανο της επιλογής τους. Χώρια τις δραστηριότητες που κάνει το σχολείο τα Σαββατοκύριακα!
Ζήλεψα, αγαπητό ημερολόγιο, δε θα το κρύψω. Μπήκα στη διαδικασία να αναρωτηθώ πώς είναι να πηγαίνεις σε ένα τέτοιο σχολείο. Δεν ξέρω πώς θα είναι τα πράγματα στα υπόλοιπα επίπεδα, αλλά θέλω να γίνω και εγώ πρωτάκι. Ξανά και ξανά και ξανά.
