Αγαπητό Ημερολόγιο,

Έχουμε μπει για τα καλά στη σχολική χρονιά και όλα τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους. Έχουμε ξεμπερδέψει με τα έξοδα, τις εγγραφές, την περίοδο προσαρμογής.  Θυμάμαι πως περίμενα πώς και πώς να έρθει αυτή η ευλογημένη ώρα που θα ξεκινήσει το σχολείο και όταν τελικά ήρθε, δε σκέφτηκα ούτε μια στιγμή την χειμωνιάτικη Νέμεσή μου: Τις ιώσεις.

Γιατί, αγαπητό ημερολόγιο, υπάρχουν θεμελιακές διαφορές μεταξύ ενός ενηλίκου και ενός παιδιού που περνάει μια ίωση. Εμείς θα πάρουμε την κουβερτούλα μας, θα φτιάξουμε το τσαγάκι μας, θα βάλουμε στο DVD να παίζουν τα Φιλαράκια, θα πιούμε και κάνα παυσιπονάκι στο τσακίρ κέφι και θα περιμένουμε υπομονετικά να περάσουν αυτές οι δύο-τρεις δύσκολες μέρες. Σωστά; Σωστά.

Για τα βλαστάρια μας όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Θα ξυπνήσουν μες την γκρίνια γιατί η πυτζάμα είναι «πολύ ζεστή», οι παντόφλες «μπαίνουν ανάποδα», το μέλι είναι πολύ λίγο ή υπερβολικά πολύ πάνω στη φρυγανιά, οι Πυτζαμοήρωες τελείωσαν «πιο νωρίς σήμερα», η μύτη είναι «βουλωμένη», θέλουν αγκαλιά, δεν θέλουν αγκαλιά, η σούπα είναι ζεστή, η σούπα είναι κρύα, το σεντόνι τους ενοχλεί, η μαξιλαροθήκη δεν έχει την Πέππα, αλλά την Shimer και ένα κάρο άλλα, απόλυτα «λογικά» επιχειρήματα και παράπονα που πρέπει να λυθούν σε νανοδευτερόλεπτα.

Εν κατακλείδι όσοι νοματαίοι είναι μέσα στο σπίτι θα τρέχουν ωσάν τον Κεντέρη, γιατί ο μικρός Γιωργάκης έχει συνάχι. Και καλά να είναι μόνο ο Γιωργάκης. Αν αρρωστήσει και η Μαιρούλα; Ή ακόμα χειρότερα, ο Αντώνης, ο σαραντάρης «πιτσιρικάς» του σπιτιού;

Και εκεί η μουρμούρα είναι επικών διαστάσεων. Μιλάμε για καταστάσεις ισάξιες με τον Άρχοντα των δαχτυλιδιών, αλλά στο πιο μονότονο. «Δεν είμαι καλά», «ψήνομαι», «θέλω και εγώ φρυγανίτσες, με μπόλικο βουτυράκι και μαρμελάδα», «δεν έχει τίποτα η τηλεόραση, φέρε μου το laptop», «το laptop δεν έχει μπαταρία, φέρε μου το tablet», «από το tablet δεν μπορώ να δω Fast and Furious…», «ο φιδές είναι νερουλός/δεν έχει αρκετό λεμόνι/δεν έχει αρκετό αλάτι», «δεν θέλω φαγητό νοσοκομείου, δε μου φτιάχνεις ένα παστίτσιο να χαρείς;;».

Άνθρωπε, έχεις 37,2, σήκω από το κρεβάτι! Και άσε κάτω το αρκουδάκι του παιδιού, είσαι 41 ετών μαντράχαλος!

Και κάποια στιγμή, μετά από λίγα 24ωρα, που όλοι αρχίζουν και νιώθουν καλύτερα, έρχεται η σειρά σου. Χαλάλι και ο πυρετός, χαλάλι και τα βουνά από χαρτομάντηλα. Η ζεστή σου κουβερτούλα, το τσαγάκι σου και τα Φιλαράκια είναι το μόνο που χρειάζεται. Άντε και κανένα παυσίπονο στο τσακίρ κέφι.