Το δωμάτιο ενός παιδιού πρέπει να έχει χαρακτήρα… κι όχι κάτι από τη δική μας χαμένη παιδικότητα. Όταν ετοιμάζουμε ένα δωμάτιο για το καινούργιο μέλος της οικογένειάς μας συχνά σκεφτόμαστε χωρίς τον ξενοδόχο, εικάζοντας τα χρώματα, τους ήρωες και ό,τι άλλο «απαραίτητο». Κι ο ξενοδόχος θα αργήσει να μιλήσει, να περπατήσει και να εκφράσει άποψη για τον πρώτο προσωπικό του χώρο ή, ακόμα χειρότερα, θα την εκφράσει με τον τρόπο του χωρίς να το καταλάβουμε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το δωμάτιο ενός παιδιού μεταλλάσσεται μαζί του και το κλειδί για να αντιληφθούμε την ατμόσφαιρα που πρέπει να προσφέρεται ανά ηλικία είναι να κοιτάξουμε το παιδί…
Στη βρεφική ηλικία, έχουμε ένα σώμα φαινομενικά «ακίνητο» με αργές και ακούσιες κινήσεις και ένα βλέμμα που παλεύει να ρουφήξει τον κόσμο, αλλά κουράζεται πολύ εύκολα. Σε αυτήν την ηλικία θα δώσουμε ένα ήπιο (με λίγα και φυσικά χρώματα) δωμάτιο, με καλό φωτισμό που θα του επιτρέπει να βλέπει τις εναλλαγές ημέρας και νύχτας και με λίγα και επιλεγμένα έπιπλα. Στο βρεφικό δωμάτιο η αίσθηση που κυριαρχεί είναι αυτή της ηρεμίας και της φύσης.
Στην πρώτη νηπιακή ηλικία και καθώς το παιδί αρχίζει να κινείται στον χώρο, το δωμάτιο γίνεται πιο χρηστικό. Έπιπλα στο μέγεθός του ξεφυτρώνουν μαζί με τον απαραίτητο καθρέφτη για να βλέπει τις κατακτήσεις του. Παιχνίδια και δραστηριότητες παίρνουν τη θέση τους σε ανοιχτά καλάθια που μπορεί να πιάσει μόνο του σε ένα χαμηλό ράφι με ασφάλεια τοποθετημένο. Οι πάνες και τα ρούχα του μπαίνουν σε συρτάρια χαμηλά και το παιδί αρχίζει να παίρνει ενεργά μέρος στην καθημερινότητά του, ανακαλύπτοντας πως ο κόσμος έξω από τη μήτρα της μαμάς του είναι εξίσου φιλόξενος και έχει προνοήσει για αυτόν! Ακούμε τις ανάγκες του παιδιού και αυτά που αγαπά και τα φέρνουμε στο δωμάτιό του με προσοχή και μέτρο.
Μεγαλώνοντας κι άλλο, σχεδόν ταυτόχρονα με την είσοδό του στο δημοτικό, το δωμάτιο δεν πρέπει να είναι πια δική μας υπόθεση. Είναι αυτή η περίοδος που, μαζοχιστικά πλέον, θα νοσταλγήσουμε τις μέρες που μας τραβούσε από το παντελόνι να μείνουμε με τις ώρες στο δωμάτιό του για να παίξουμε μαζί! Η ηρεμία θα αποχωρήσει ανεπιστρεπτί δίνοντας τη θέση της σε ένα μικρό χάος που θα κορυφωθεί στην εφηβεία. Ήρωες και αφίσες, κατασκευές και φωτογραφίες θα εμφανιστούν δίνοντας στο δωμάτιο τον χαρακτήρα του ενοίκου του! Όσο για την καθαριότητα… διαπραγματευτείτε και ρίξτε τις προσδοκίες σας στο ελάχιστο, μειώνοντας τις εντάσεις, μιας και η ηλικία 6-12 ετών φέρει ως φυσιολογικό γνώρισμα την κακή σχέση με την υγιεινή γενικώς. Η μόνη σωτήρια δική σας πινελιά μπορεί να είναι μια καλή οργάνωση του υπόλοιπου σπιτιού ώστε το χάος να μην επεκταθεί…
Μέχρι να «αποχωρήσετε» από τον προσωπικό χώρο του παιδιού σας κι όσο ακόμα η οργάνωση του χώρου είναι δική σας δουλειά, να μην ξεχνάτε πως η αισθητική καλλιεργείται…
Ένα φυτό, όπως η ορχιδέα, που επιτρέπεται στο δωμάτιο ενός νεογέννητου, μιας και εκλύει οξυγόνο όλο το 24ωρο, θα δώσει χρώμα και ζωντάνια στο παιδικό δωμάτιο κι όταν το παιδί μεγαλώσει μπορεί και να την περιποιείται μόνο του.
Λίγη τέχνη, όπως ένας μικρός πίνακας ζωγραφικής, ταξιδιάρικος κατά προτίμηση, θα ψιθυρίσει στο μικρό μας πως η ζωή του θα είναι ένα πανέμορφο ταξίδι!
Και πολλή αγάπη και σεβασμός στον προσωπικό του χώρο.
Αυτά αρκούν και περισσεύουν για έναν προσωπικό χώρο που επιβάλλεται να ζει και να περνά ώρες εκεί από τις πρώτες μέρες της ζωής του, ακόμα και όταν μοιράζεται τον ύπνο του μαζί σας…