Κατά τη διάρκεια της καραντίνας, υπάρχουν μονογονείς που αντιμετωπίζουν με περισσότερη δυσκολία όλο αυτό που βιώνουμε καθώς καλούνται να αντεπεξέλθουν συχνά ολομόναχοι στις καινούργιες συνθήκες. Το Τaλκ δημοσιεύει τις μαρτυρίες τους, για να τους δώσει λόγο, αλλά και για να ευαισθητοποιήσει περισσότερο το κράτος, ώστε να παρθούν ιδιαίτερα μέτρα ενίσχυσής τους. Σήμερα μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία της η αναγνώστριά μας Χρυστάλα Σ.

• Είμαι η Χρυστάλα, 36 χρονών, μαμά του Βασίλη, σχεδόν έξι χρονών. Ζω με τους γονείς μου από τότε που έμεινα έγκυος σε ημι-αστική περιοχή της επαρχίας. Χώρισα με τον μπαμπά του μικρού, όταν ο μπόμπιρας ήταν 7 μηνών, με ένα αναίμακτο διαζύγιο, το οποίο μας έφερε και την ηρεμία στην ζωή μας. Διδάσκω ξένες γλώσσες ιδιωτικά και παράλληλα παρακολουθώ ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα στο πανεπιστήμιο, το οποίο συνεχίζεται κανονικά μέσω σύγχρονης τηλε-εκπαίδευσης.
• Με την εφαρμογή της κοινωνικής απομόνωσης, όπως προτιμώ να το χαρακτηρίζω όλο αυτό που μας συμβαίνει, ο μικρός διέκοψε το νηπιαγωγείο και κάθε παράλληλη εξωσχολική δραστηριότητα. Την ίδια εβδομάδα εγώ διέκοψα την εργασία μου, μένοντας χωρίς εισόδημα για τις πρώτες σχεδόν δέκα μέρες. Κάποιοι μαθητές μου πλέον συνεχίζουν τα μαθήματα μέσω διαδικτυακών εφαρμογών, σε σταθερές μέρες και ώρες, κάτι που μας δίνει μια αίσθηση σταθερότητας και ρουτίνας στο σπίτι.
• Ο μπαμπάς του μικρού έχει να τον δει από τα μέσα Φλεβάρη. Ζει και εργάζεται σε αστικό κέντρο περίπου 100 χιλιόμετρα μακριά από εμάς, δυστυχώς σε μία από τις περιοχές όπου εφαρμόστηκαν τα μέτρα πολύ πριν εφαρμοστούν σε όλη τη χώρα. Η επικοινωνία τους είναι σχεδόν καθημερινή, με τηλέφωνο ή βιντεοκλήση, όπως συνηθίζαμε και πριν. Ο μικρός δείχνει να αντιλαμβάνεται τον λόγο όλων αυτών των αλλαγών στη ζωή του, παρόλα αυτά δείχνει μια προσμονή για τα πράγματα που ΘΑ κάνει όταν επιστρέψει στους ρυθμούς τους, προσμονή που κρύβει κάποιες φορές έντονη μελαγχολία. Τόσο εγώ όσο και ο πατέρας του, προσπαθούμε να τον καθησυχάσουμε για το προσωρινό της κατάστασης, χωρίς να του δείχνουμε τις προσωπικές μας ανησυχίες. Αυτές τις μέρες θα μας επισκεφτεί για κάποιες ώρες ο μπαμπάς, να παίξουν με τον μικρό, να πούνε τα νέα τους, μια και κάτι τέτοιο ευτυχώς προβλέπεται στα μέτρα περιορισμού. Σίγουρα δεν μπορεί να αντικαταστήσει όλο αυτό το διάστημα που χάθηκε, είναι όμως σημαντικό.
• Η οικονομική μου κατάσταση δεν ήταν ποτέ σε ικανοποιητικό επίπεδο, παρόλα αυτά τον τελευταίο χρόνο είχα καταφέρει να έχω μια σταθερότητα όσον αφορά τα μαθήματα που διδάσκω και τις οικονομικές απολαβές που αυτά μου έφερναν. Πολύ λίγοι μαθητές μου συνέχισαν τα μαθήματα διαδικτυακά, οπότε η οικονομική μου κατάσταση μεταβλήθηκε σημαντικά. Μέχρι στιγμής η διατροφή έρχεται κανονικά, όμως και ο πρώην σύζυγος μου πλέον δεν εργάζεται, οπότε δεν ξέρω μέχρι πότε θα μπορεί να συμβαίνει αυτό και ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ το μετά, αρνούμαι να μπω στη διαδικασία. Έχω περιορίσει τα πάντα όσον αφορά τα έξοδα και απλώς μετράω και ξαναμετράω τι έχω, ώστε να μπορέσω να κάνω σωστή διαχείριση.
• Οι γονείς μου, με τους οποίους ζω τα τελευταία έξι χρόνια, ανήκουν στην ηλικιακή ομάδα των εξηνταπεντάρηδων. Ευτυχώς δεν έχουν κάποιο υποκείμενο νόσημα, αν και ο πατέρας μου είναι χρόνια καπνιστής με μια σχετική επιβάρυνση του αναπνευστικού λόγω αυτού. Τηρούμε σχολαστικά όλα τα μέτρα προσωπικής υγιεινής και αποφεύγουμε τις άσκοπες μετακινήσεις. Τα ψώνια γίνονται εναλλάξ από τον πατέρα μου και μένα, γενικά αποφεύγουμε να βγούμε και οι δύο την ίδια μέρα. Ζούμε κοντά σε παραλία και έχουμε και σκυλιά, οπότε όταν ο καιρός το επιτρέπει βγαίνουμε για μια σύντομη σωματική άσκηση, καθώς πριν από όλα αυτά κανείς μας δεν είχε καθιστική ζωή. Μέχρι τώρα δεν έχω πάρει μαζί μου το γιο μου για ψώνια, έχει τύχει να τον αφήσω στο αυτοκίνητο όσο πετάγομαι με την ψυχή στο στόμα για ψωμί, κυρίως για να αλλάζει παραστάσεις έστω και μέσα από τζάμι του αυτοκινήτου. Δυστυχώς κατοικούμε σε μια πιο αποκεντρωμένη περιοχή, οπότε οπουδήποτε πάμε είμαστε αναγκασμένοι να πάρουμε αυτοκίνητο. Κάθε μέρα σκέφτομαι πόσο τυχεροί είμαστε για το μέρος που ζούμε, τουλάχιστον έχουμε την διέξοδο της αυλής.
• Οι μέρες γενικά παλεύονται. Παρακολουθώ και διαβάζω για το μεταπτυχιακό μου, κάνω όσα μαθήματα έχω, παίζουμε με τον μικρό, φτιάχνουμε χειροτεχνίες, διαβάζουμε κτλ. Οι νύχτες είναι οι πιο δύσκολες. Όταν όλοι ησυχάζουν εγώ δεν μπορώ, όσο κουρασμένη και να είμαι, σκέφτομαι το μέλλον και δεν βλέπω σύντομη διέξοδο από όλο αυτό. Όσο κι αν εστιάσω στο ζήτημα της υγείας, δεν μπορώ να μη σκεφτώ ζητήματα όπως τα οικονομικά ή το πόσο γρήγορα χάθηκαν συνήθειες παγιωμένες στα χρόνια. Συχνά ξυπνάω μέσα στην νύχτα και δυσκολεύομαι να ξανακοιμηθώ με τόσες σκέψεις. Αρνούμαι πεισματικά να ενημερωθώ από την τηλεόραση, παρόλα αυτά εκτίθεμαι συχνά σε απόψεις με τις οποίες διαφωνώ στα κοινωνικά δίκτυα, κάτι το οποίο με ρίχνει πολύ ψυχολογικά, ενώ παλιότερα αδιαφορούσα.
• Με τον σύντροφο μου δεν ζούμε μαζί. Δεν ζούμε καν στην ίδια περιοχή, ζούμε όμως σε κοντινές περιοχές και σε μια απόσταση που πριν δεν μας εμπόδιζε να συναντιόμαστε. Η απόσταση αυτή τώρα δεν μπορεί να καλυφθεί, καθώς δεν δικαιολογείται κανενός η μετάβαση από και προς τον άλλον. Δεν έχουμε βρεθεί από κοντά εδώ κι ένα μήνα και αυτό με ρίχνει ακόμα περισσότερο ψυχολογικά. Έχουμε καθημερινή επαφή με κάθε δυνατό τρόπο και προσπαθούμε να μιλάμε για άσχετα πράγματα, κυρίως για το τι θέλουμε να κάνουμε μόλις αρθούν τα μέτρα. Πολλές φορές θέλω να μιλήσω για τους προβληματισμούς μου και να ακούσω τους δικούς του, δυστυχώς, όμως, διστάζω να το κάνω γιατί θέλω να αποφύγω την περαιτέρω ψυχολογική φόρτιση, τόσο την δική του όσο και την δική μου.
• Δεν ξέρω τι θα μπορούσα να προτείνω στην κυβέρνηση. Νιώθω ότι απλώς κλειστήκαμε μέσα και περιμένουμε μια μαγική μέρα που θα μας πουν να βγούμε έξω. Δεν βλέπω πουθενά προσπάθεια κρατική, βλέπω μόνο ατομική ευθύνη και για αυτό και μια αλληλοφαγωμάρα μεταξύ των πολιτών, κάτι σε στιλ ποιος αναλαμβάνει καλύτερα την ευθύνη που του δόθηκε. Ας είναι πιο ελαστικοί απέναντι σε ανθρώπους με προβλήματα, απέναντι σε παιδιά και γυναίκες που κλεισμένοι στο σπίτι κακοποιούνται, απέναντι σε ανθρώπους με προβλήματα υγείας, σωματικά ή ψυχικά, που είναι ήδη εγκλωβισμένοι σε μια άσχημη δική τους πραγματικότητα. Ας ασχοληθούν με τους χρήστες ουσιών, τους αστέγους (πού μένουν αλήθεια;), τους κατατρεγμένους. Οι υπόλοιποι θα προφυλάξουμε τους εαυτούς μας όσο μπορούμε, θα αναλάβουμε την ευθύνη της υγείας και της ζωής, τόσο της δικής μας όσο και των παιδιών μας, γιατί ως μονογονείς μπήκαμε σε αυτό το μονοπάτι μόνοι μας πολύ νωρίτερα από την πανδημία. Η κυβέρνηση ας ενσκύψει πάνω από τους πραγματικά αδύναμους, είναι τρομερά πολλοί σε αριθμό!

Αν είστε μονογονέας και θέλετε να μοιραστείτε την εμπειρία σας, στείλε e-mail στο ppapadia@talcmag.gr ώστε να σας καθοδηγήσουμε.