Από το πρωί της 1ης Ιουνίου ψάχνω να βρω την γκαντεμόσαυρα που με έφαγε και μπήκα μαιευτήριο με πρόωρες συσπάσεις τοκετού στις 32 εβδομάδες. Κάτι που ΚΑΜΙΑ έγκυος δεν εύχεται. Και λέω μήπως ήταν η κυριούλα με το τσαντάκι που μου είπε «Καλή ξελευτεριά»; Μήπως ήταν ο παρκαδόρος που πάλι, με ορθά πάντα ελληνικά, με ξελευτέρωσε πριν της ώρας μου; Γενικά όλος ο κόσμος, όταν περπατάω, δείχνει συμπόνια και δίνει ευχές. Φυσικά ως Ελληνάρες, παρόλο που βλέπουν το κινητό κήτος να πλησιάζει, σφυρίζουν κλέφτικα και κοιτάνε στο υπερπέραν αντί να δώσουν την σειρά τους στην κοιλιά μου.
Η 1η Ιουνίου λοιπόν με βρήκε με κάτι ωραιότατες συσπάσεις και μέσα μου παρακάλαγα να μου πουν “πήγαινε σπίτι και ξάπλωσε”. Όμως, έπρεπε να διανυκτερεύσω και να ζω με το άγχος του “γεννάω δεν γεννάω σήμερα”, όπου εννοείται ΔΕΝ έχω ετοιμάσει τίποτα στο σπίτι για τον πρόωρο ερχομό των νέων διδύμων.
Ο ο χαρούμενος μπαμπάς to be νόμιζε ότι θα τελειώναμε στη 1 ώρα. Άσπρισε ολίγον όταν του είπαν ότι πρέπει να διανυκτερεύσω, καθώς οι συσπάσεις δεν ήταν καλές. Ζήτησα ό,τι ντόπα υπήρχε, μόλις αισθάνθηκα τις συσπάσεις, μιας και έσκουζα από τον πόνο. Με άκουσαν, γιατί παίζει και να βαρέθηκαν το μπίρι μπίρι μου, «Αχ, κάντε ό,τι μπορείτε να μην γεννήσω σήμερα» και άλλα τέτοια χαριτωμένα.
Βέβαια, δεν ενημέρωσα κανένα ότι την προηγούμενη ημέρα δεν έβαλα τον ποπόσακό μου κάτω. Ποπόσακος= νέα λέξη που εφηύραν οι κόρες μας όταν κατεβαίνουν τις σκάλες. Κάνουν τον ποπό τους σάκο. Ε, εγώ πήρα την κοιλούμπα των 15 κιλών μου και τον ποπόσακό μου και πήγα για έναν καφέ και αυγά στην Κηφισιά και το απόλαυσα. Πολύ όμως. Γιατί δεν μπορώ να είμαι και σε ένα σπίτι κλεισμένη… Αφήνω ασχολίαστο πώς μια ξεπόρτισσα, καριερίστα και εργασιομανής γίνεται τελικά πολύτεκνη…
Περνούσε η ώρα και ευτυχώς μειώθηκαν οι συσπάσεις. Περνούσε η ώρα και ξυπνούσα από τις νέες μανούλες που γεννούσαν στο διπλανό δωμάτιο τοκετού. Τι θαύμα! Μπορεί να μην είχα οπτική επαφή, αλλά άκουσα 4 γενναίες μαμάδες και είδα 4 υπέροχα υγιέστατα μωράκια να περνάνε μπροστά από το δωμάτιο μου σε διάστημα 5 ωρών. Βασικά τώρα που το σκέφτομαι πρέπει να ήταν κλώνοι της Kate Middleton, καθώς γεννούσαν όλες στο 10λεπτο, άντε στο 30λεπτό. Έβγαζαν μια κραυγούλα και τσουπ έξω το μωράκι. Πόσο τυχερές και ευλογημένες!
Κάποια στιγμή μέσα στα άγρια χαράματα ήλθε και η μαία μου, η οποία ήταν ράκος. Κάθεται στην καρέκλα και την ρωτάω:
-Πως την παλεύεις με αυτό το επάγγελμα;
-Δεν ξέρω, δεν την παλεύω…
-Μα πόσο θα αντέξεις να το κάνεις;
-Ε, κανένα 2ωρο ακόμα…
-Αλήθεια; Δηλαδή σε 2 ώρες θα παραιτηθείς;
-Όχι, θα ανοίξει το καφέ να πιω καφέ γιατί δεν την παλεύω…
Μετά από μία ώρα περίπου, όταν γεννήθηκε ένα υγιέστατο αγοράκι σε 10 ακριβώς λεπτά, ήλθε ξανά και ήταν άλλος άνθρωπος. Φωτεινή, γελαστή, γεμάτη ενέργεια και φώτισε όλο το πρόσωπο της αλλά και το δωμάτιο μου. Της είπα… τώρα καταλαβαίνω… Αυτό σε γεμίζει. Το να δίνεις ζωή. Δεν ήμουν εκεί αλλά σας άκουγα και ήταν μαγεία. Μου απαντάει «Ακριβώς αυτό, το ζω κάθε μέρα, κάθε φορά διαφορετικά. Και μετά βγαίνω στον ήλιο και αισθάνομαι ευλογημένη που έφερα και άλλη μια ζωή στον κόσμο». Σε αντίστοιχη ηλιόλουστη φάση ήταν και ο γιατρός μου φυσικά στις 5.30 το πρωί όπου με εξέτασε και ΕΥΤΥΧΩΣ με έστειλε σπίτι να συνεχίσω να κλωσάω, αλλά και να διαπραγματεύομαι με τον κ. Braxton Hicks και τις συσπάσεις μου, ώστε να σταματήσουν να έρχονται πρόωρα.
*Οι συστολές, συσπάσεις Braxton Hicks, είναι σποραδικές συσπάσεις της μήτρας που ξεκινούν περίπου 6 εβδομάδες από την έναρξη της εγκυμοσύνη σας, πιθανόν όμως να μην τις αισθανθείτε καθόλου. Πήραν το όνομα τους από τον Άγγλο γιατρό John Braxton Hicks, που τις περιέγραψε για πρώτη φορά το 1872. Όπως προχωρά η εγκυμοσύνη γίνονται πιο συχνές, όμως έως ότου φτάσετε στις τελευταίες εβδομάδες της κύησης, παραμένουν σπάνιες, ακανόνιστες και ουσιαστικά ανώδυνες.
