Στο 108ο τεύχος του Τaλκ –ένα από τα τεύχη για τα οποία είμαστε πολύ υπερήφανοι– η Χριστίνα Κοτρώνη, ειδική παιδαγωγός, έγραψε για τη μικρή της Δάειρα και τον τρόπο που την έχει αγκαλιάσει ένα τυπικό σχολείο, παρά το γεγονός ότι εκείνη είναι φορέας ενός σπάνιου συνδρόμου, με σαφή αποτυπώματα στο μαθησιακό και αναπτυξιακό κομμάτι. Με άγγιξαν πολύ τα λόγια της Χριστίνας, μου θύμισαν τη δική μας αγωνία να βρεθεί η Ιωάννα σε ένα σχολικό περιβάλλον που θα διαχειριστεί όσο πιο σωστά γίνεται τις δυσκολίες του δικού της συνδρόμου. Αγωνία δικαιολογημένη, καθώς από τη μια στην Ελλάδα δεν εφαρμόζεται σχεδόν ποτέ διαφοροποιημένη εκπαίδευση και από την άλλη οι μαθησιακές επιδόσεις των παιδιών σε αυτή την ηλικία επηρεάζουν τρομερά την εικόνα τους και την τοποθέτησή τους σε μια ομάδα.
Ζητάμε λοιπόν –και καλά κάνουμε– από τα σχολεία να συμπεριλάβουν τα παιδιά που μαθαίνουν με διαφορετικό τρόπο. Δεν το ζητάμε από τους υπόλοιπους γονείς, το θεωρούμε αυτονόητο. Όμως δεν είναι. Δεν έχουν όλοι οι γονείς την ίδια ευαισθησία, την ίδια διάθεση να μάθουν στο παιδί τους να αναπτύσσει κι άλλες ταχύτητες, να επιτρέψει να το «προλάβουν», να περιμένει, να εξηγήσει ξανά και ξανά κάτι αυτονόητο, να ενδιαφερθεί, να βρει να αγαπήσει κάτι στη διαφορετικότητα του άλλου.
Η Ιωάννα είναι τυχερή, λοιπόν. Έχει ανοίξει στο σχολείο της μια πολύτιμη αγκαλιά από μικρά χέρια που μεγαλώνουν μαζί με εκείνη. Παιδιά που την προσέχουν, τη σέβονται, την υπολογίζουν, της φέρονται με ευγένεια, την αγαπούν. Όχι από ένστικτο, όχι έμφυτα και αυτόματα, είναι –πιστέψτε με– πολλές φορές κουραστική η συναναστροφή με παιδιά σαν την Ιωάννα, μπορεί και βαρετή. Έμαθαν να το κάνουν, «εκπαιδεύτηκαν» σε αυτό από τους εξαιρετικούς γονείς τους, που είμαι σίγουρη ότι θέλουν να γίνουν τα παιδιά τους άνθρωποι που νοιάζονται, που βοηθούν, που μοιράζονται. Ακόμα και αν χρειάζεται να ξεβολευτούν. Παιδιά που την υπερασπίζονται γενναία και την κάνουν να νιώθει σημαντική.
Ένα συμπεριληπτικό σχολείο από μόνο του δεν κάνει θαύματα. Πρέπει και τα οργανικά του στοιχεία, οι άνθρωποι που περιέχονται σε αυτό, να «περιέχουν» τη διαφορετικότητα. Αν όχι όλοι, κάποιοι. Ας υπάρχει ένα παιδί να υπερασπιστεί την κάθε Ιωάννα και Δάειρα απέναντι στα δέκα που θα τις πουν χελώνες ή αργοκίνητες· γιατί, ναι, υπάρχουν και δέκα γονείς που δεν κουβέντιασαν με τα παιδιά τους, δεν έκαναν τον κόπο να εξηγήσουν ότι από τις σχέσεις παίρνουμε, αλλά και δίνουμε, υπομένουμε και επιμένουμε.
Τα φιλαράκια που υπερασπίζονται την Ιωάννα είναι περισσότερα του ενός. Είναι οι φύλακες-άγγελοί της και το εννοώ. Τα παιχνίδια στο διάλειμμα, το απογευματινό face time, το συγκρότημά τους, τα άλμπουμ που μοιράζονται, τα φαγητά που ανταλλάζουν, τα καλέσματα, η τόση κατανόηση και η άλλη τόση αγάπη, φωτίζουν τη μέρα μας. Τη Ναταλία, τη Δάφνη, την Άρτεμη, τον Ραφαήλ, τον Γεράσιμο και τον Βαγγέλη τους ευχαριστούμε. Και τους γονείς τους τους συγχαίρουμε. Και ευχόμαστε να έχουμε χρωματίσει κι εμείς κάτι στην ψυχή τους. Καλό Πάσχα!
