Μετά τη μεγάλη συνέντευξη της Μαριλένας Τριανταφυλλίδου και της Βάσιας Παρασκευοπούλου για την κατάσταση που επικρατεί (και) εξαιτίας της πανδημίας στο θέατρο και τις παραστατικές τέχνες για παιδιά, για το επόμενο χρονικό διάστημα θα δημοσιεύουμε συνεντεύξεις με καλλιτέχνες και ομάδες που ασχολούνται με το παιδικό θέαμα και θέλουν να μιλήσουν για την παρούσα κατάσταση στη χώρα μας και να κινητοποιήσουν το «απόν» Υπουργείο Πολιτισμού. Στο Τaλκ, προετοιμάζουμε το project αυτό από τον Ιούνιο και σας ζητάμε, μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσής σας, να βοηθήσετε και εσείς, κοινοποιώντας τα κείμενα αυτά και καθιστώντας έτσι ορατούς μια σειρά από ανθρώπους που αγαπούν τα παιδιά και θέλουν να τα εκπαιδεύσουν και να τα διασκεδάσουν, αλλά δεν μπορούν. Σήμερα, κοντά μας ο Ιωάννης Γλωσσόπουλος, από την ομάδα Ονειροβάτες.

• Ελπίζω να διαβάσετε τις λίγες γραμμές που ετοίμασα για εσάς. Μην πάρετε τοις μετρητοίς τον τίτλο, μερικές φορές πρέπει να φωνάξουμε στις μεγάλες κεφαλίδες ώστε να χωρέσουν μέσα σε λέξεις όλα αυτά που νιώθουμε. Με λένε Ιωάννη Γλώσσόπουλο και έχω την τύχη να γεννηθώ μέσα σε μια εκπαιδευτικά καλλιτεχνική οικογένεια ή καλλιτεχνικά παιδευτική, μπορείτε να αλλάξετε τις λέξεις όπως σας βολεύει. Ακολουθώ το επάγγελμα του επαγγελματία εμψυχωτή κούκλας και ομάδων από το 2011 όπου και δημιούργησα τους Ονειροβάτες. Η ομάδα αυτή αποτελεί μια συνέχεια/εξέλιξη του ιστορικού θιάσου “Κουκλοθέατρο Λαμίας” τον οποίο δημιούργησε η μητέρα μου το 1987. 
• Οι λόγοι που ακολουθώ αυτό το επάγγελμα/λειτούργημα είναι τρεις. Αρχικά, η πολιτιστική κληρονομιά είναι κάτι που είτε το θέλεις είτε όχι, σε κρατά ριζωμένο σε έναν οικογενειακό σκοπό. Από την άλλη, η δυνατότητα που έχεις μέσα από την τέχνη να γίνεσαι ένας κηπουρός ψυχών και αναμνήσεων, σου δίνει νόημα να συνεχίσεις παρά τις αντιξοότητες. Τέλος, ως ψυχολόγος, έχω και άλλη μια αφορμή να ασχοληθώ με αυτό το επάγγελμα. Η σύνδεση της τέχνης με την ψυχολογία θεραπευτικά αλλά και κυριολεκτικά. Μου αρέσει να σκαρφίζομαι ιστορίες ανάλογα τα αναπτυξιακά στάδια των παιδιών και πιστεύω πως οι τέχνες έχουν πολλά να δώσουν στους θεραπευτές και στους εκπαιδευτικούς καθώς θα έρθουν πιο κοντά με τα παιδιά χτίζοντας αληθινές σχέσεις.
• Η πανδημία βρήκε τους Ονειροβάτες σε ένα κύμα γρίπης με αρκετές ακυρώσεις. Πολλές περιοδείες είχαν ματαιωθεί πριν τον κορονοϊό και το γενικό κλείσιμο των σχολείων. Η κατάσταση μας έπιασε στον ύπνο όπως όλους, απλά λόγω τεχνολογικής κατάρτισης και προσαρμοστικότητας κινηθήκαμε γρήγορα με βάση τα άσχημα σενάρια που εν τέλη βγήκαν αληθινά. Δεν πήραμε καμία επιχορήγηση, λήξαμε τις εξωτερικές μας συνεργασίες (επικοινωνία) και οι εσωτερικοί συνεργάτες (ηθοποιοί-βοηθοί) έμειναν στον πάγο. Γενικότερα σαν θίασος έχουμε την πολιτική πως πρέπει πρώτα να στηριζόμαστε στα πόδια μας και μετά από την πολιτεία. Ο λόγος της πολιτικής αυτής περιγράφεται παρακάτω. Οι πολιτικές μας είναι λίγο αντισυμβατικές και ανορθόδοξες και αυτό έγκειται στη φύση της δουλειάς μας. Η φύση της δουλειάς αυτής, το να παίζεις σε σχολεία επαγγελματικά παρά σε θέατρο, το να προσπαθήσεις να χτίσεις έναν καθαρά εκπαιδευτικό θίασο (όρος που δεν υπάρχει στην Ελλάδα), είναι ένα παράτολμο εγχείρημα. Η εκπαιδευτική κοινότητα δηλαδή όπως και η κοινωνία χρειάζονται ένα update, μια αναβάθμιση στις λέξεις: προσχολική εκπαίδευση, θέατρο για παιδιά, καλλιτέχνης, κουκλοθέατρο. Με μια πρόταση, δουλεύουμε σαν τους μέρμυγκες χωρίς να είμαστε ποτέ ή να μην έχουμε το δικαίωμα να είμαστε τζίτζικες.
• Μαζί με την πανδημία αναδύθηκαν θέματα αξιακά. Θέματα ταυτότητας των καλλιτεχνών και των ομάδων που ασχολούνται με παραστατικές τέχνες για παιδιά. Θέματα που ποτέ δε συζητήθηκαν, ποτέ δεν τέθηκαν επί τάπητος σε ανοιχτό διάλογο. Πριν από την πανδημία με λίγα λόγια απλά είχαμε ακούσει ένας για τον άλλο ή και όχι. Σαν Ονειροβάτες έχουμε και μια άλλη πολιτική σε αυτό το θέμα, το αξιακό. Στηρίζουμε ή γνωρίζουμε τη δουλειά αρκετών συναδέλφων πηγαίνοντας σε παραστάσεις τους.
• Τα θέματα αξίας και ουσίας στο παιδικό θέαμα αν κάποιος ΔΕΝ θέλει να τα αγγίζει επιφανειακά, θα πρέπει βουτήξει σε παγωμένα νερά ή να μπει σε ξένα χωράφια. Θα πρέπει να αναλύσει το πρόβλημα από τρεις σκοπιές, παίρνοντας κάθε φορά διαφορετικό ρόλο. Οι ρόλοι αυτοί είναι οι εξής: Εκπαιδευτικοί, καλλιτέχνες, Υπουργείο/Πολιτεία.  Να ξεκαθαρίσω πως εδώ θα μιλήσω για το θέαμα στο σχολείο. Το θέαμα της τάξης, της πολλαπλής αίθουσας, το παρεΐστικο ή της σχολικής μονάδας. Αν πάμε στο θέατρο θα πρέπει να αλλάξουμε ρόλους και να βάλουμε στο παιχνίδι τους γονείς και το Υπουργείο Πολιτισμού. Δεν έχει δοθεί η σημασία που πρέπει σε όλα αυτά και φυσικά σε ένα άρθρο δεν μπορώ να κάνω αναγωγή και στα 3 επίπεδα. Θέλω περισσότερο να τονίσω τους πολλούς παράγοντες που συντελούν στο να παρουσιαστεί μια θεατρική ή κουκλοθεατρική πράξη στο σχολείο, στα ερεθίσματα που χάνονται, στην ελαφρότητα που δίνουμε στο θέαμα γενικά. Επίσης, θέλω να τονίσω την απομόνωση των καλλιτεχνών και την αδιαφορία της πολιτείας.
• Η σκέψη μου δεν καλουπώνεται σε ένα δρόμο. Δεν πάει μονάχα σε κυβερνήσεις και γραφιάδες, δεν πάει μόνο σε δημόσιους υπαλλήλους και εκπαιδευτικούς μη ζυμωμένους στην τέχνη ούτε σε καλλιτέχνες που δεν έχουν παιδαγωγικές γνώσεις. Η σκέψη μου πάει στη σύμπνοια, την ομόνοια και τη θέληση να φέρουμε όλη την κοινωνία αντιμέτωπη με το χρέος που έχουμε στους πολίτες του αύριο.Η απουσία του θεάτρου στα σχολεία και η υποβάθμιση των καλλιτεχνικών μαθημάτων δείχνει εξόφθαλμα το μείγμα των παραγόντων που προανέφερα. Αν το πάρουμε από τη σκοπιά της εκπαιδευτικής πράξης αλλά και ψυχαγωγίας θα δούμε το τεράστιο σφάλμα σε αυτή την πολιτική. Το θέμα όμως δεν είναι να τονίσουμε τα κακώς κείμενα, έτσι κι αλλιώς σε συντρίμμια δεν μπορείς να χτίσεις όνειρα.
• Ως Ονειροβάτες πιστεύουμε πως πρέπει να αναθεωρήσουμε πολλά από αυτά που πιστεύαμε για το θέατρο στην εκπαίδευση και το θέατρο για παιδιά. Το θέατρο ανήκει στα παιδιά, είναι βασικό δικαίωμα τους βάση της χάρτας του παιδιού. Η κοινωνία επίσης προχωρά, δεν μας περιμένει, η τεχνολογία πάει μπροστά, η παιδεία μας γιατί να μένει στάσιμη; Η έκκλησή μας πάει κυρίως στο Υπουργείο Παιδείας. Κάποτε ο μεγάλος Ρώτας είχε πει “Μην αφήνετε τα παιδιά μας χωρίς κουκλοθέατρο”. Έτσι μιλάω και εγώ σήμερα, κάπως ποιητικά. Δεν μπορείτε να κρατάτε τα παιδιά χωρίς παραστάσεις στα σχολεία, δεν μπορείτε να κρατάτε τους εκπαιδευτικούς χωρίς επιμόρφωση, δεν μπορείτε να κρατάτε την τέχνη έξω από το σχολείο. Αυτό θα το πληρώσει η κοινωνία με επεισόδια, με σκουπίδια στους δρόμους, με αδέσποτα, με κάθε λογής μορφώματα που δεν θα μπορεί να τα διαχειριστεί η εκάστοτε κυβέρνηση αύριο.
• Πιστεύω ότι σας έδωσα τη βασική μας σκέψη πάνω στα θέματα που θα μας απασχολήσουν στο μέλλον. Αφήνοντας πίσω τα κακώς κείμενα, τους ιούς και τα κενά, ήρθε η ώρα για έναν ειλικρινή διάλογο. Έναν διάλογο που θα ωφελήσει τους πολίτες του αύριο και θα τους ζυμώσει με την τέχνη. Μια τέχνη που θα τους προετοιμάσει κοινωνικά δίνοντας τους τα εφόδια για μια ολοκληρωμένη ζωή. Η τέχνη είναι το καταφύγιο όλων στο ταξίδι αυτό. Μας μαθαίνει απλόχερα να στηριζόμαστε στα πόδια μας, να αποδεχόμαστε τους άλλους αλλά και τον εαυτό μας.