Ονομάζομαι Νεκταρία και το επάγγελμά μου είναι παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας που σημαίνει ότι εργάζομαι σε βρεφονηπιακό σταθμό. Θα σας πω πως βιώνω εγώ αυτές τις ημέρες την παραμονή μου στο σπίτι.
Δεν ξέρω σε πόσους εκεί έξω τους λείπει η δουλεία τους, φαντάζομαι σε όλους όσοι τη λατρεύουν όπως εγώ. Είμαι λοιπόν η κοπέλα που της λείπει η δουλειά της κι αυτό γιατί την χρονιά αυτή περιτριγυρίζομαι από 12 υπέροχα δίχρονα παιδιά που το καθένα από αυτά είναι ξεχωριστό και μου λείπει για τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. (μην ανησυχείτε δεν θα σας μιλήσω και για τα 12 θα γράφω για μέρες).
Θα μου πείτε είσαι τρελή; Όχι! Το συναίσθημα του να μπαίνω στην τάξη και να με κοιτάνε όλο χαρά και να λένε: «Να τηη!» ή το πρωί με τα αγουροξυπνημένα ματάκια τους να τρέχουν στην αγκαλιά μου δεν το αλλάζω με τίποτα και μου λείπει πολύ.
Σε κάθε τι που κάνω στο σπίτι σκέφτομαι (και λέω και δυνατά κάποιες φορές) τι θα έλεγε το καθένα τους αν με έβλεπε, τι θα ρώταγε και αντίστοιχα σκέφτομαι κι εγώ: «Πόσο θα έχουν μεγαλώσει, η γλώσσα τους θα πηγαίνει ροδάνι και ποιος μας σώζει μόλις γυρίσουμε, να θυμούνται όσα λέγαμε και κάναμε μαζί;» και άλλες τέτοιες σκέψεις πολλές.
Θα ήθελα πάρα πολύ να υπήρχε ένας τρόπος να μιλάω μαζί τους πού και πού. Να ακούω αυτές τις φωνούλες που μπορούν να σου προκαλέσουν όλα τα συναισθήματα μαζί αλλά και ξεχωριστά. Εκεί που τους μιλάς να σου προσφέρουν το χάδι τους, ό,τι πιο πολύτιμο έχει να σου δώσει ένα παιδί μαζί με την αγκαλιά, να σου λέει « έκανα ένα λάσος (λάθος)» και να θες να την ζουλήξεις γιατί ποτέ δεν περίμενες ότι θα σου έλεγε κάτι τέτοιο.
Αξέχαστες επίσης στιγμές που χορεύεις ανέμελα μαζί τους και σου ζητάνε να κάνετε πόζα, να περάσουν κάτω από τα πόδια σου και από δίπλα μια φωνή συναδέλφου να μου λέει: «Μη παιδί μου, σε λίγα χρόνια θα πονάς από αυτά» αλλά δεν με νοιάζει. Τώρα που πονάει η μέση μου από τις δουλειές ή από τον καναπέ είναι καλύτερα; Τουλάχιστον με τα ακροβατικά τα κάνω και χαίρονται και χαίρομαι κι εγώ.
Αυτές τις στιγμές αναπολώ και ανυπομονώ να γυρίσω. Φυσικά και υπάρχουν και οι κακές μας στιγμές όμως εγώ πάντα τις ξεχνάω. Πάντα ότι και να γίνει κρατάω το καλό από τα παιδιά όπως και αυτά κρατάνε το καλό από εμάς γιατί όπως είχε πει και μία αγαπημένη καθηγήτρια στην σχολή: « Τα παιδιά όταν 1000 φορές τα αγαπάτε και τους το δείχνεται και 10 τα μαλώσετε αυτά, αυτές τις 10 θα τις ξεχάσουν γιατί οι 1000 τους είναι πιο πολύτιμες και σημαντικές»
Ας κρατήσουμε όλοι στο μυαλό μας αυτές τις 1000 καλές στιγμές από τις δουλειές μας, να μην γκρινιάζουμε και αν το διάστημα που είμαστε μακριά από αυτές είναι μια καλή ευκαιρία να καταλάβουμε αν όντως κάνουμε αυτό που θέλουμε ή όχι. Και γιατί όχι, να αλλάξουμε αυτό που τόσο καιρό μας ενοχλεί.
