Το Τaλκ παρουσιάζει μια σειρά από μαρτυρίες για τη ζωή των Ελλήνων γονέων στο εξωτερικό, την εποχή του Κορονοϊού. Φιλοξενούμενή μας η Μαρία Σπανού, σχεδιάστρια κοσμημάτων (μπορείτε να τα δείτε εδώ), που ζει στο Βόρειο Λονδίνο με τον σύντροφό της Τζέρεμι και τους γιους τους, Γιάννη (5 ετών) και Νίκο (3 ετών).
- Από την Τρίτη 24 Μαρτίου 2020, η Μεγάλη Βρετανία μπήκε σε κατάσταση «Lock down» με απαγόρευση της κυκλοφορίας. Ανοιχτά είναι μόνο τα μαγαζιά με είδη πρώτης ανάγκης, τρόφιμα, φαρμακεία, βενζινάδικα. Επιτρέπεται να αφήσουμε το σπίτι μία φορά τη μέρα, για φυσική άσκηση, ή για να πάμε για ψώνια, για 30 λεπτά. Τα ΜΜΜ λειτουργούν, με πολύ πιο αραιά δρομολόγια από το συνηθισμένο. Η κυκλοφορία πεζών και αυτοκινήτων είναι ιδιαίτερα αραιή. Είναι πολύ νωρίς να πούμε τι λειτούργησε σωστά και τι όχι, καθώς η χώρα διανύει τα πρώτα στάδια της επιδημίας και είναι χρονικά πίσω από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές. Η αλήθεια είναι πάντως, ότι σε πρώτο στάδιο ακολούθησαν μία διαφορετική στρατηγική, η οποία δημιούργησε μεγάλη ανασφάλεια στον κόσμο και το φαινόμενο του πανικού στα σούπερ μάρκετ, με ράφια άδεια, εδώ και τουλάχιστον τρεις εβδομάδες.
- Ο Νίκος που είναι τριών χρονών, δεν έχει αντιληφθεί ακόμα κάποια διαφορά στην καθημερινότητά του, αφού, ακόμα και τώρα βγαίνουμε, έστω και για λίγο, κάθε μέρα. Ο Γιάννης, πέντε ετών, είχε μία εισαγωγή για τον ιό στο σχολείο και του εξηγήσαμε κι εμείς γιατί δεν θα πάμε Ελλάδα για Πάσχα, γιατί έκλεισε νωρίτερα το σχολείο του και γιατί δεν μπορεί να δει τους φίλους του. Σε πρώτη φάση είπε ότι δε χρειάζεται να ξέρει κάτι παραπάνω, αλλά η καθημερινή συμπεριφορά του έχει αλλάξει. Είναι ευερέθιστος, επιθετικός, σχεδόν αγενής. Κλαίει με το παραμικρό και δε συνεργάζεται. Όλα εκ των οποίων εκλαμβάνω ως εκφράσεις του φόβου που δεν εξωτερικεύει με λόγια.
- Αισθάνομαι μια μεγάλη θλίψη για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Αβεβαιότητα, αγωνία. Εδώ και λίγες μέρες διαβάζω τα νέα για τον ιό μόνο μία φορά τη μέρα, αφού τα παιδιά κοιμηθούν. Αυτό με βοηθάει να το σκέφτομαι λιγότερο. Ξεχνιέμαι σχεδιάζοντας. Πάντως, δεν θα προτιμούσα να είμαι στην Ελλάδα, λόγω της ηλικίας των γωνιών μου. Θα ήταν πολύ ριψοκίνδυνο να έρθουμε και να μείνουμε μαζί τους. Επίσης, τα παιδιά έχουν συνδυάσει την Ελλάδα με βόλτες, θάλασσα, ελευθερία…
- Ο Γιάννης πήγαινε σχολείο μέχρι και την Παρασκευή 20 Μαρτίου. Του δόθηκε πρόσβαση σε κάποια ιστοσελίδα με εκπαιδευτικό υλικό του σχολείου, αλλά επειδή είναι σε προ-δημοτική τάξη, δεν έχει ιδιαίτερη διδακτική ύλη. Απ’ ό,τι ακούω, όμως, άλλες τάξεις, ιδίως σε ιδιωτικά σχολεία, στέλνουν καθημερινά ύλη στα παιδιά (πράγμα το οποίο δημιουργεί πρόβλημα στους εργαζόμενους γονείς). Αυτή τη στιγμή τα σχολεία είναι ανοιχτά για παιδιά που ανήκουν σε κάποιες ειδικές κατηγορίες, ή για παιδιά ατόμων που εργάζονται για το εθνικό σύστημα υγείας. Για πρώτη φορά ακυρώθηκαν οι εισαγωγικές εξετάσεις στα πανεπιστήμια.
- Ο Τζέρεμι δουλεύει εδώ και μία βδομάδα από το σπίτι. Είμαστε τυχεροί, γιατί εγώ είμαι ελεύθερη επαγγελματίας, και αυτή τη στιγμή μπόρεσα να διακόψω τις εργασίες μου, οπότε ασχολούμαι με τα παιδιά.Έχουμε κήπο, και αυτή τη βδομάδα έχει ήλιο. Συνεπώς περνάμε μεγάλο μέρος της μέρας στον κήπο, λίγο παίζουν, λίγο τσακώνονται, τους διαβάζουμε αρκετά και προσπαθούμε όσο γίνεται να μη χάσουμε και την επαφή με το γράψιμο και το διάβασμα. Δεν έχουμε τηλεόραση, και αντισταθήκαμε στον πειρασμό να πάρουμε για να «αντέξουμε» τον εγκλεισμό.
- Αυτές τις ημέρες, ώρες ώρες καταλαβαίνω τη… Μήδεια! Θέλω να τα σκοτώσω… Αλλά αμέσως μετά καταλαβαίνω ότι δε φταίνε. Είναι ρομαντικό το να ψάξουμε να βρούμε θετικά στην περιπέτεια αυτή, και προσωπικά είμαι ρομαντική, αλλά η νέα καθημερινότητα προς το παρόν είναι πολύ κουραστική. Αυτό που άλλαξε προς το καλύτερο είναι τα γεύματα της οικογένειας. Τρώμε όλοι μαζί μεσημεριανό στις 12:30, βραδινό στις 5:30 (ακολουθούμε δηλαδή το πρόγραμμα των παιδιών) και προσπαθούμε να κοιμόμαστε τουλάχιστον μία ώρα νωρίτερα από ότι παλαιότερα. Αυτό μας βοηθάει να αντέξουμε τη μέρα, χωρίς νεύρα από κούραση. Αυτό που με βοηθάει προσωπικά είναι ότι δεν σκέφτομαι πως ο εγκλεισμός θα κρατήσει τρεις εβδομάδες, όπως έχει ανακοινωθεί, αλλά ότι έτσι θα είναι η ζωή μας για αρκετό καιρό. Δεν μετράω τις μέρες. Και προσπαθώ να μην περνάω στα παιδιά ότι τώρα κάνουμε κάτι διαφορετικό, πιο βαρετό ή πιο δυσάρεστο από ότι συνήθως. Μία εικονική, μη δυσάρεστη πραγματικότητα..
- Μόλις τελείωσα να γράφω και πήγα να στείλω το κείμενο, με φώναξε ο Τζέρεμι. Έτρεξα και τον βρήκα να κρατάει στην αγκαλιά του το Γιάννη, λουσμένο στον εμετό. Τον πλύναμε, αλλάξαμε σεντόνια, σφουγγάρισα… Το αναφέρω, γιατί η ζωή με παιδιά, όπως όλοι γνωρίζουμε, ανατρέπεται συνεχώς, από τη μια στιγμή στην άλλη. Συνεπώς, εφόσον είναι εκείνα κοντά μας, γερά, ας μην κάνουμε προτεραιότητα την ενδεχόμενη απειλή, όσο τρομακτική κι αν είναι, αλλά την απλή καθημερινότητα. Μένουμε σπίτι. Σεβόμαστε όσους εργάζονται πυρετωδώς για να μας κρατήσουν γερούς. Αγαπάμε το συνάνθρωπο.
Αν είστε Έλληνας γονιός που ζει στο εξωτερικό και θέλει να μοιραστεί μαζί μας τη νέα του καθημερινότητα, στείλτε email στο ppapadia@talcmag.gr.
