Ένας έφηβος στο σπίτι σημαίνει πολλές αναδρομές στο δικό μας έφηβο παρελθόν. Εκεί δηλαδή που τον βλέπεις να σκάει σε βάφτιση με τρύπιο φούτερ, παντελόνι που κουμπώνει λίγο παραπάνω από τα γόνατα αφήνοντας εκτεθειμένα τα οπίσθια ντυμένα (ευτυχώς) με παρδαλά εσώρουχα −εκεί που είσαι έτοιμος να το πάθεις το εγκεφαλικό− εμφανίζεται το πνεύμα του παρελθόντος και αρχίζει αυτές τις εκνευριστικά αποκαλυπτικές ερωτήσεις τύπου γιατί εσύ τι φορούσες στην ηλικία του; Τι μουσική άκουγες αλήθεια στην ηλικία του, εσύ που θέλεις να βαρέσεις το κεφάλι σου στον τοίχο ακούγοντας το παραλήρημα υβριστικής μουρμούρας των τράπερς; Θέλεις να δείξεις στον γιο ή στην κόρη σου φωτογραφίες από το καλά κρυμμένο μεταλλάδικο ή –ακόμα χειρότερα− rave παρελθόν σου; Ή φοβάσαι ότι αν τις δείξεις θα νομιμοποιήσεις με κάποιον τρόπο και τις δικές του/της «εκτροπές»;
Και τότε και τώρα ένα είναι το σίγουρο. Οι έφηβοι ΔΕΝ θέλουν να είναι σαν εμάς. Και πολύ καλά κάνουν, δηλαδή. Εξάλλου κι εμείς ως έφηβοι βρίσκαμε συνεχώς τρόπους να διαφέρουμε από τους γονείς μας. Με τη διαφορά ότι τότε δεν ήταν και τόσο δύσκολο, ευτυχώς για εμάς. Λίγο η μουσική μας, λίγο η μόνιμη αγωνία μας να την κοπανάμε από το σπίτι για να δούμε τους φίλους μας, λίγο το μαμαδίστικο ντύσιμο της μαμάς μας και οι αγριοφωνάρες του αυστηρού μπαμπά, έκαναν αυτό το αληθινά αναγκαίο σχίσμα από την οικογένειά μας πιο εφικτό, νομιμοποιούσαν, αν θες, την εφηβική μας επανάσταση.
Και στην τελική, να σου πω και κάτι; Οι γονείς μας, όσο και να γκρινιάζουν για το πόσο τους βασανίσαμε εμείς ως έφηβοι και καλά να πάθουμε τώρα που γκρινιάζουμε για τα δικά μας αγρίμια, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μας ξεφορτώνονταν. Λείπαμε, πώς το λένε. Το σπίτι ήταν βαρετό. Με την πρώτη ευκαιρία την κάναμε· για το πάρκο, για την καφετέρια, για την πλατεία, για το γήπεδο, για το σπίτι της κολλητής. Σήμερα το εφηβικό δωμάτιο είναι όλα τα παραπάνω. Το YouTube είναι το γήπεδο, το Instagram η καφετέρια, το ΤikΤok είναι το σπίτι της κολλητής. Οι έφηβοι επαναστατούν στη γυάλα του δωματίου τους απέναντι σε αειθαλείς γονείς που το παίζουν φίλοι και συνομήλικοι, σε «ενέσιμες» μαμάδες που μοιάζουν με τις έφηβες κόρες τους και σε μπαμπάδες joggers που έχουν περισσότερη ενέργεια από τους δεκαπεντάχρονους γιους τους. Η μάνα raver έγινε μάνα gamer και δεν χρειάζεται να ανησυχεί… Ο γιος της είναι λίγα βήματα μακριά, στο διπλανό δωμάτιο.
Δεν ξέρω αν θα προτιμούσα να περνάω το σαββατόβραδο με το ρολόι στο χέρι, περιμένοντας τον γιο μου να γυρίσει, σίγουρα πάντως δεν τρελαίνομαι να μαλώνω μαζί του για το τι θα δούμε στο Netflix. Με λίγα λόγια, η αποφόρτιση που περιμένουμε οι γονείς των εφήβων άργησε μια μέρα και θ’ αργήσει και πολλές παραπάνω αν δεν πάψουμε να το παίζουμε δεκαπεντάχρονα κι αν δεν κάνουμε το σπίτι μας λιγότερο «φιλικό» προς τα πραγματικά δεκαπεντάχρονα της οικογένειας.
