Η Φτερωτή νιώθει το πιο τυχερό παιδί στον κόσμο. Έχει έναν μπαμπά εξερευνητή, έναν μπαμπά ζαχαροπλάστη κι έναν μπαμπά παραμυθά. Τα παιδιά στο σχολείο, όμως, δε μοιράζονται τον ενθουσιασμό της και την κοροϊδεύουν. Οι μπαμπάδες τότε σκέφτονται να ενώσουν τα χαρίσματά τους για να βοηθήσουν τη Φτερωτή, κάνοντας ένα πάρτι στο ποτάμι. Θα τα καταφέρουν; Εγώ, πάντως, κατάφερα να εντοπίσω τη Φτερωτή, που μου αφηγήθηκε την ιστορία της, ώστε να τη μοιραστώ μαζί σας!

Καλημέρα, Φτερωτή! Μου φαίνεται απίθανο που σε συναντώ, αλλά τελικά στον κόσμο της φαντασίας όλα είναι εφικτά! Ακόμα και το να πεταχτώ ως την Προϊστορία για να σε βρω. Θέλεις να μας συστηθείς και να μας συστήσεις και την υπέροχη οικογένειά σου;
Με λένε Φτερωτή κι είμαι πτεροδάκτυλος! (Για όσα δεν ξέρουν, οι πτεροδάκτυλοι ήταν ιπτάμενα ερπετά κι ανήκαν στην οικογένεια των πτερόσαυρων. Έζησαν κατά την «Ιουράσια» γεωλογική περίοδο, 199 – 145 εκατομμύρια χρόνια πριν).Ο Μπαμπάς Φου μου διηγείται συχνά την ιστορία της οικογένειάς μας: για το πώς ο Τελευταίος Δεινόσαυρος στη Γη περιφερόταν μονάχος του στο δάσος μέχρι που συνάντησε τον ίδιο, το Μονόφθαλμο Φίδι και τον Πλατύποδα χωρίς Ουρά, που ζούσαν απομονωμένοι από τις αγέλες τους. «Μπορεί εμείς να περισσεύαμε, περίσσευε όμως κι η αγάπη μας, Φτερωτή», μου λέει. «Κι έτσι φτιάξαμε τη δική μας αγέλη, μια οικογένεια ανοιχτή σε όποιο πλάσμα αναζητά σπίτι, όπως εσύ». Ήμουν μωρό όταν με βρήκαν μόνη μου στο δάσος κι αμέσως με τεκνοθέτησαν!Θα σε ταξιδέψω λίγο στο παρελθόν: Πώς ήταν όταν πρωτοπήγες στο σχολείο; Τι σου συνέβη; Θα ήθελα να ξέρω τα συναισθήματά σου, αν και ξέρω ότι είναι οδυνηρό να τα ανακαλέσεις.
Ξέρεις κάτι; Όσο περισσότερο συζητώ για αυτά, τόσο λιγότερο με πονάνε. Την πρώτη μέρα που πήγα στο σχολείο, δεν μου μιλούσε κανένα. Ένιωσα αόρατη, μικρή, ασήμαντη. Η δεύτερη μέρα, όμως, ήταν πολύ χειρότερη. Άρχισαν να με κοροϊδεύουν και τότε πραγματικά πίστεψα ότι κάτι πήγαινε πολύ λάθος με μένα και την οικογένειά μου· δεν ήξερα όμως τι ήταν αυτό.

Τι ήταν αυτό που σε κράτησε όρθια, να συνεχίσεις να πηγαίνεις σχολείο, αλλά και να δεχτείς την πρόταση του ενός μπαμπά σου για ένα πάρτι στο ποτάμι;
Οι μπαμπάδες μου, φυσικά! Είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους. Ο Μπαμπάς Φου, το Φίδι, θέλει να λύνει όλα τα προβλήματα με συζήτηση. Μου πρότεινε, λοιπόν, να πάω εγώ να μιλήσω στα παιδιά αφού δεν έρχονταν να μου μιλήσουν εκείνα. Η συμβουλή του δεν πέτυχε και τότε ανέλαβε ο Μπαμπάς Που, ο Πλατύποδας, που πιστεύει ότι η ζωή είναι πιο γλυκιά με ένα ταψί φρεσκοψημένα μπισκότα. Κι εγώ το πιστεύω γιατί τα μπισκότα του είναι τα πιο νόστιμα που έχεις φάει ποτέ σου! Έτσι πήρα μπόλικα σε ένα κουτί να γλυκάνω τα παιδιά την επόμενη μέρα στο σχολείο. Ούτε που τα δοκίμασαν. Μόνο τα μπισκότα των μαμάδων είναι νόστιμα, μου είπαν. Απογοητεύτηκα εντελώς και καμία όρεξη δεν είχα για βουτιές στο ποτάμι, ευτυχώς όμως επέμενε ο παιχνιδιάρης Μπαμπάς Δου, ο Δεινόσαυρος. Γιατί εκείνο το απόγευμα ανακαλύψαμε το παιχνίδι της νεροτσουλήθρας που είναι τόσο διασκεδαστικό και μας έδωσε την ιδέα για ένα πάρτι στο ποτάμι με καλεσμένο όλο το δάσος.

Τελικά, η ιδέα τού πάρτι αποδείχτηκε εξαιρετική! Πώς κατόρθωσε η οικογένειά σου να κερδίσει τις άλλες οικογένειες; Γιατί κι αυτό με στενοχωρεί πολύ. Ότι υπάρχουν πάρτι όπου δεν πάνε παιδιά. Γιατί δεν τα αφήνουν οι γονείς τους. Μα τι φοβούνται;
Νομίζω ότι ήταν τα γέλια μας όταν βουτούσαμε από τη νεροτσουλήθρα με φόρα στο ποτάμι που έφεραν τις άλλες οικογένειες στο πάρτι μας. Και τότε πρέπει όλα να κατάλαβαν ότι αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. Σε ποιο δεν αρέσουν τα παιχνίδια, οι βουτιές, οι λιχουδιές, οι ωραίες ιστορίες; Στο τέλος, όλα κάναμε καινούργιες φιλίες. Το ξέρεις ότι τον Μπαμπά Δου τον καλούν πλέον να κάνει τη νεροτσουλήθρα σε όλα τα πάρτι; Η δική μου γνώμη, λοιπόν, είναι να μη χάνετε κανένα πάρτι. Να μη χάνετε ευκαιρίες να γελάτε και να περνάτε καλά.

Φτερωτή, με εσένα τελικά όλα οκέι. Αλλά σκέφτομαι ότι υπάρχουν χιλιάδες παιδιά που καθημερινά, για διάφορους απίθανους λόγους, είτε αποκλείονται από την ομάδα είτε δέχονται πειράγματα είτε γερό bullying. Πώς το σχολιάζεις; Μήπως θα βοηθούσε μικρούς και μεγάλους να ακούσουν το τραγούδι σου;
Πράγματι, πολλά παιδιά αποκλειόμαστε από την παρέα, επειδή έχουμε μια αναπηρία, διαφορετικό χρώμα δέρματος ή οικογένεια, διαφορετικές προτιμήσεις και ενδιαφέροντα. Εγώ πάλι πιστεύω ότι ο κόσμος θα ήταν πολύ βαρετός αν ήμασταν όλα τα ίδια –θα ήταν σαν να κάναμε παρέα συνέχεια μόνο με τον εαυτό μας! Από κάθε πλάσμα μπορούμε να μάθουμε κάτι, ένα καινούργιο αστείο, ένα παιχνίδι, μια ιστορία, κι αυτό κάνει τη ζωή μας πολύ πιο χρωματιστή! Κι αν δε με πιστεύετε, ακούστε το τραγούδι μου: Ονειρεύομαι έναν κόσμο με αγάπη/Όπου θα ‘μαστε όλοι αποδεκτοί/ Κι αν διαφέρουν οι γονείς μας ή διαφέρουμε οι ίδιοι/ Τι πειράζει, είμαστε καταπληκτικοί! Δείτε το στο YouTube και χορέψτε όλα μαζί τραγουδώντας το!

Ω, ευχαριστούμε πολύ, Φτερωτή! Στο σημείο αυτό, οφείλω να ομολογήσω ότι η κοινωνία μας έχει κάνει μεγάλη πρόοδο στην αποδοχή της διαφορετικότητας εν γένει. Από την άλλη, όμως, μένει ακόμα δουλειά να γίνει. Πρόσφατα τέθηκε στην ελληνική δημόσια σφαίρα το θέμα αν πρέπει ένα παιδί να μεγαλώνει με δυο μπαμπάδες και μέρος των απόψεων ήταν, επίτρεψέ μου την έκφραση, εμετικό. Νομίζω ότι δεν υπάρχει καταλληλότερο πλάσμα να απαντήσει στους πολέμιους των διαφορετικών οικογενειών από εσένα, που μεγαλώνεις όχι με έναν ούτε με δύο, αλλά με τρεις μπαμπάδες. Και να μας πεις και τι σημαίνει για σένα οικογένεια!
Αυτά που ακούστηκαν πρόσφατα με έκαναν να νιώσω όπως εκείνη τη μέρα στο σχολείο που τα παιδιά με κορόιδευαν. Τι είναι αυτό που πηγαίνει τόσο λάθος με μένα και την οικογένειά μου; Οι μπαμπάδες μου με φροντίζουν και με αγαπούν. Είμαι ευτυχισμένη. Αυτό δεν είναι οικογένεια;

Τέλος, θα ήθελα να μας μιλήσεις για δυο ανθρώπους στους οποίους «χρωστάς» την ύπαρξή σου: Για τη Χριστίνα Αποστολίδη και τον Σεραφείμ Στρουμπή, που κατά μία έννοια είναι και αυτοί γονείς σου. Και για το βιβλίο που έφτιαξαν και σε έβαλαν να πρωταγωνιστείς!
Για τη Χριστίνα, κάθε ιστορία είναι μια ευκαιρία να μάθει καλύτερα τον εαυτό της ή κάποιο/κάτι άλλο. Είχε νιώσει κι αυτή, όταν ήταν παιδί, αποκλεισμό και ίσως γι’ αυτό αποφάσισε να γράψει την ιστορία μου. Ο Σεραφείμ είναι ένα πολύ γλυκό και ντροπαλό πλάσμα, που του αρέσει να δοκιμάζει κάθε φορά νέες τεχνικές στις εικόνες του. Οι δυο τους δούλευαν για χρόνια πλάι πλάι σε ένα δημιουργικό γραφείο κι έτσι γνωρίζονται καλά. Νομίζω ότι αυτό φαίνεται σε όλα τους τα βιβλία, όπως και στο δικό μου. Οι εικόνες είναι σαν να αγκαλιάζουν το κείμενο και βγάζουν όλη την αγάπη και το νοιάξιμο της οικογένειάς μου. Μαμά Χριστίνα, Μπαμπά Σεραφείμ, σας ευχαριστώ!Το βιβλίο της Χριστίνας Αποστολίδη Πάρτι στο ποτάμι, σε εικονογράφηση του Σεραφείμ Στρούμπου, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός. Εδώ και λίγες ημέρες, βρίσκεται στη φετινή λίστα των White Ravens της Διεθνούς Νεανικής Βιβλιοθήκης του Μονάχου! Η λίστα αυτή περιλαμβάνει 200 βιβλία (από συνολικά 10.000 τίτλους) από 57 χώρες, σε 37 γλώσσες.

Το Πάρτι στο ποτάμι μιλά για την πίστη στον εαυτό, παρά τη μοναξιά και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Πρωταγωνίστρια είναι η Φτερωτή, που έχει τρεις μπαμπάδες, και μας μαθαίνει πως οικογένεια είναι οι άνθρωποι που μας αγαπούν και μας αποδέχονται. Η συγγραφέας έχει αφιερώσει το βιβλίο σε όλους όσοι προσπαθούν να μείνουν πιστοί στον εαυτό τους, παρά τις συνθήκες, αλλά και σε εκείνους που ανοίγουν το μυαλό και την καρδιά τους στο διαφορετικό.