Τώρα που το σκέφτομαι, έχω πάει σε όλων των ειδών τα πάρτι. Το οποίο σημαίνει ότι πάω σε πολλά πάρτι μάλλον, αν σκεφτείς ότι ο γιος μου δεν έχει γίνει ακόμα έξι και η μικρή είναι τρία, και ότι γίνονται υπερβολικά πολλά πάρτι για να έχω πάει εγώ σε τόσα.
Αυτό είναι αρχικά καλό γιατί δείχνει ότι οι άνθρωποι μέσα στα χίλια τόσα που τραβάνε και στα άλλα τόσα που τους ζορίζουν, φυλάνε ένα κομματάκι κεφιού και οικονομιών και το αφιερώνουν με αδιαπραγμάτευτη αγάπη στα παιδιά τους, τραβάνε φωτογραφίες για να κοιτάνε όταν ο έφηβος θα τους κοπανάει την πόρτα στα μούτρα με ταυτόχρονο βρισίδι και δίνουν ωραία δωράκια στους νυν γλυκούληδες καλεσμένους/μελλοντικά γκομενάκια που θα τρέξουν την κούρσα ποιος-θα-καταφέρει-να-της-ξεκουμπώσει-πρώτος-το-σουτιέν.
Ας είναι. Στα πάρτι τα τώρα, λοιπόν, όλα είναι πιο αθώα και πιο πολύχρωμα. Τα παιδάκια είναι πάντα περισσότερα από όσα «πρέπει» – κάπου είχα διαβάσει ότι καλό είναι οι καλεσμένοι να είναι αριθμητικά 1 ή 2 περισσότεροι από τα χρόνια του παιδιού και, το ομολογώ πρώτη, δεν το έχω καταφέρει ποτέ. Οι γονείς μερικές φορές είναι χαλαροί, και κάπως έτσι γίνονται φίλοι μου, τις περισσότερες φορές ζουν έναν υπεραγώνα χωρίς λόγο και κάποιες είναι υπερβολικά χαλαροί – έχω ζήσει και τρελό φάσωμα στη γωνιά του σαλονιού ύστερα από πολλές σανγκρίες· περάσαμε τέλεια. Τα φαγητά καμιά φορά έχουν ονόματα, πάντα αναρωτιόμουν γιατί να λέμε «βαρκούλα με πειρατικό τυρί» και όχι τυροπιτάκι· ΣΥΝΕΛΘΕΤΕ, ενίοτε είναι παντελώς ακατάλληλα για την περίσταση, αλλά κάνουν μόστρα στους γύρω –γουρουνόπουλο ολόκληρο με μήλο στο στόμα, α χα, και παίζει και πολύ wrapping– πουά χαρτί, λαχανί κορδέλα, μας τα ’σπασες μέχρι να το ξετυλίξω το μπριοσάκι, και επί της ουσίας παπαρούνες.
Tεσπά, όπως σε όλα, το μυστικό βρίσκεται στο μαγικό «τόσο όσο» και στη χημεία των γονιών (γιατί τα μικρά δεν μασάνε με κάτι τέτοια, τη βρίσκουν την άκρη τους), να βρεις δηλαδή 2-3 να ακουμπήσεις στον ώμο τους όταν οι συζητήσεις θα έχουν γίνει «και ποια είναι η γνώμη σας για το co-sleeping/για την υπερκατανάλωση σταφίδων σουλτανίνα/για τον ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ» απολαμβάνοντας ένα ωραίο ποτήρι κρασί και θαυμάζοντας το δικό σου –βέβαια– παιδί από μακριά, που όλοι θα καταλάβουμε ποιο είναι γιατί του κάνεις πού και πού χαιρετούρες.
Πάντως, τώρα τις Απόκριες, που τις απεχθάνομαι, τις βαριέμαι και τις κράζω σαν γριά που έχασε τη λίμπιντο, αν μη τι άλλο τα πράγματα είναι πιο τίμια. Αποφεύγουμε όλο το θεματικό από χαρτοπετσέτα μέχρι φιόγκο στο παπούτσι «Μπάρμπι, η μικρή εξερευνήτρια» (φοβερή ιδέα) και λυσσάμε στη σάχλα χωρίς ενοχές. Α, και τα παιδιά βέβαια το καταευχαριστιούνται, ακόμα και σε χαρτί τουαλέτας να τα τυλίξετε θα πειστούν ότι έχουν ντυθεί μέγας φαραώ Τουταγχαμών.
Καλά να περάσετε, εγώ θα ρίξω πάρα πολύ χαρτοπόλεμο (πάρα πολύ σπαστικό) και καλά μπαλ μασκέ (πού το θυμήθηκα τώρα αυτό).
Περισσότερες ιστορίες της Γιολίνας μπορείτε να βρείτε στο www.not-just-mums.blogspot.com
