Η ψυχολόγος και συγγραφέας Θέκλα Πετρίδου μιλάει στο Taλκ για το εικοσιτετράωρο της, ως εργαζόμενης μητέρας δυο μεγάλων παιδιών και συντρόφου.

5.50 πμ: Χτυπάει το ξυπνητήρι του Παναγιώτη, του αρραβωνιαστικού μου, που πρέπει να είναι στη δουλειά πιο νωρίς από όλους. Το κλείνει βιαστικά να μην με ξυπνήσει, αλλά ήδη ο ύπνος μου έχει διαταραχτεί. Τον φιλάω, του λέω καλημέρα, σηκώνομαι να πιω την θυροξίνη μου, περνάω φυσικά από την τουαλέτα, γιατί η συχνοουρία από τον διαβήτη είναι η βασική αιτία που ξυπνάω εύκολα, και σε 5 λεπτά, εφόσον δεν έχω κοιτάξει επίτηδες την οθόνη του αθόρυβου κινητού μου, έχω ήδη ξανακοιμηθεί. Πόσο γλυκός είναι ο ύπνος το χάραμα…

6.45 πμ: Χτυπάει το πρώτο ξυπνητήρι της 18χρονης κόρης μου, της Κυριακής. Πατάει φυσικά το κουμπί η Κυριακή, και μετά από 5 λεπτά ξαναχτυπάει κι αυτό συνεχίζεται 6-7 φορές μέχρι να αποφασίσει να σηκωθεί για να πάει στο σχολείο. Φοιτά στην Τρίτη λυκείου φέτος και είναι πολύ κουρασμένη από τις πολλές υποχρεώσεις και την ετοιμασία για το πανεπιστήμιο. Και φυσικά της λείπει ο ύπνος.

7.15 πμ: Η Κυριακή ετοιμάζεται φουριόζα, τρέχει πάνω κάτω, ψήνει καφέ, τρέχει από το δωμάτιο της στο μπάνιο, κλείνει τις πόρτες με φόρα, καταλάβατε…  Εγώ  χώνω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι. Μια ζωή κυνηγάω τον ύπνο. Δεν σηκώνομαι και να μπερδεύομαι στα πόδια της το πρωί. Επειδή είναι στην ένταση και δεν είναι ώρα για ποιοτικό χρόνο μεταξύ μας.

9 πμ: Χτυπάει το δικό μου ξυπνητήρι και σηκώνομαι άμεσα. Έχω ανάγκη να νιφτώ, να πιω καφέ, να ατμίσω. Είναι υπέροχο που είμαι μόνη μου στο σπίτι, κανείς δεν με ενοχλεί και μπορώ να διαβάσω κάτι εμπνευστικό από το e-motions.gr,το site με τις θετικές ειδήσεις στο οποίο αρθρογραφώ μεταξύ άλλων, για  να αρχίσει η μέρα μου καλά, να δω τις ειδοποιήσεις μου στα social media, να γράψω, εάν προλαβαίνω, μια σκέψη μου ως ανάρτηση.

10 πμ: Είμαι στο γραφείο. Είτε έχω συνεδρία διά ζώσης, είτε μέσω Skype είμαι στην καρέκλα μου. Πλήρως αφοσιωμένη για 3 ώρες μέχρι τη 1 μ.μ. που τελειώνει το πρωινό μου. Όση ώρα εργάζομαι δεν απαντάω στο τηλέφωνο, δεν ασχολούμαι με τίποτα άλλο εκτός από τον άνθρωπο που έχω απέναντι μου. Η μόνη περίπτωση να διακόψω συνεδρία είναι να στείλουν μήνυμα ή να τηλεφωνήσουν τα παιδιά μου. Ο Λάζαρος που 20 χρονών πλέον σπουδάζει στην Αγγλία και η Κυριακή που ακόμη μένει μαζί μου.

1.30 μμ: Αφού φωτογραφίσω τη λίστα με τα ψώνια που βρίσκεται πάνω στο ψυγείο, πετάγομαι στο σουπερμάρκετ για τα καθημερινά ψώνια.

1.50 μμ: Φροντίζω για να φάμε. Εάν έχω μαγειρέψει από την προηγούμενη, τότε ζεσταίνω το φαγητό και κόβω σαλάτα, εάν όχι, παραγγέλλω να μας φέρουν φαγητό από ένα εστιατόριο που φτιάχνει υγιεινά πιάτα εκεί στη γειτονιά μας. Δεν έχω καμία ενοχή το παιδί μου να τρώει delivery. Ενοχή θα είχα εάν δεν υπήρχε φαγητό στο τραπέζι. Ποιος το μαγείρεψε, δεν έχει καμία σημασία.

2.00 μμ:  Η Κυριακή μπαίνει σπίτι φουριόζα, και ρωτάει: τι θα φάμε; Δεν της αρέσει να τρώει δυο φορές το ίδιο φαγητό, οπότε εφόσον θα της πω διαφορετικό φαγητό από ότι έφαγε χθες είναι ευτυχής. Και της αρέσουν πολύ τα όσπρια! Ειδικά οι φακές! Μέχρι να ετοιμαστεί το πιάτο της μου λέει όλα μαζί μαζεμένα όσα θέλει να μοιραστεί από τη μέρα της. Εάν δεν της δίνω σημασία, θυμώνει και έχει δίκιο και απολογούμαι. Εάν κτυπήσει το τηλέφωνο μου, δεν θέλει να το απαντάω, ενώ αυτή απαντάει κανονικά το δικό της και μπιπ μπιπ συνεχώς τα μηνύματα. Δεν πειράζει όμως. Σε 9 μήνες δεν θα ζει μαζί μου πλέον, οπότε την αντέχω και με τις συνήθειες της, όπως άλλωστε με αντέχει κι αυτή. Συνήθως παίρνει τον δίσκο με το πιάτο της και το γιαούρτι και το χυμό της και πάει να φάει στο δωμάτιο της, επειδή παρακολουθεί άλλη σειρά από το διαδίκτυο αυτή και άλλη εγώ και επιλέγουμε να χαλαρώνουμε κι οι δυο όπως μας αρέσει. Κάποιες φορές τρώμε και μαζί. Εξαρτάται από τη μέρα και τη φάση.

2.45 μ.μ: Πλένω τα πιάτα, συγυρίζω την κουζίνα, κάνω ντους και πάω να ξαπλώσω. Χρειάζομαι απαραιτήτως μισή ώρα τουλάχιστον σιέστα το μεσημέρι.

3.10 μ.μ: Ενώ κοιμάμαι, η Κυριακή τρέχει πάνω κάτω στο διάδρομο και με ξυπνά. Της βάζω τις φωνές.

3.35 μ.μ: Η μουσική από το δωμάτιο της Κυριακής με ξυπνά. Ξαναβάζω μια φωνή.

4.00 μ.μ: Πίσω στο γραφείο όπου για 3 ώρες, μόνο δουλεύω.

7.00 μ.μ: Η Κυριακή ήδη κάνει ιδιαίτερο μάθημα κι εγώ απαντώ τηλέφωνα και μηνύματα από κόσμο που προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί μου από το πρωί. Ευτυχώς δεν έχουμε πολλά ιδιαίτερα μαθήματα τα απογεύματα και μόνο τα μαθηματικά τα κάνει στο σπίτι, αλλά δεν προλαβαίνω να οδηγώ για να την παίρνω στα μαθήματα της τα απογεύματα, ή στο σχολείο το πρωί όταν βρέχει, έχουμε βρει όμως καλή λύση για αυτό. Ένας έμπιστος οδηγός ταξί, ο οποίος συνεννοείται με την Κυριακή και την πηγαίνει εκεί που πρέπει να πάει. Και φυσικά τον πληρώνει η μαμά. Δεν μπορώ να την πάω εγώ, φροντίζω να την πάει κάποιος άλλος με ασφάλεια. Αρκετές φορές την πάει και ο Παναγιώτης, όταν είναι ελεύθερος. Σε λίγο καιρό θα οδηγεί μόνη της, ετοιμάζεται να πάρει το δίπλωμα της, έτσι θα λυθεί και αυτό το θέμα της δικής μου ανεπάρκειας να είμαι μαμά-ταξί.

9 μ.μ: Η ώρα του βραδινού φαγητού. Συνήθως τρώμε όλοι μαζί. Και οι τρεις στην κουζίνα. Κάθονται και η Κυριακή και ο Παναγιώτης και μου κάνουν παρέα καθώς μαγειρεύω και λέμε τα νέα μας. Το νέο που μονοπωλεί τις συζητήσεις μας τον τελευταίο καιρό είναι τα μαθήματα οδήγησης της Κυριακής, το επερχόμενο τεστ και η λαχτάρα της να οδηγεί ελεύθερα αυτοκίνητο και να κινείται μόνη της, να μην μας έχει πλέον ανάγκη. Πώς περνούν τα χρόνια! Όταν ήταν μικρότερη την απασχολούσαν άλλα πράγματα, τώρα άλλα, στο μέλλον φαντάζομαι άλλα. Τα παιδιά μεγαλώνουν και λαχταρούν να ανεξαρτητοποιηθούν. Αυτό με ευχαριστεί πάρα πολύ. Όσο μεγαλώνουν τα παιδιά μου, τόσο πιο χαρούμενη είμαι. Δεν τα θέλω κολλημένα πάνω μου και εξαρτημένα από εμένα. Χαίρομαι που δυναμώνουν, χαίρομαι πολύ.

Κάποιες φορές, αυτή την ώρα, όχι κάθε μέρα, μας παίρνει και ο Λάζαρος βιντεοκλήση από το Portsmouth, να του κάνουμε παρέα καθώς ετοιμάζει φαγητό για να φάει, ή επιστρέφει σπίτι από την προπόνηση, ή κάνει ένα διάλειμμα από τη βιβλιοθήκη. Ο γιος μου είναι απρόβλεπτος. Μπορεί να στείλει ένα μήνυμα στο κινητό μου και να γράφει:

-Μαμά;

Να απαντήσω εγώ:

-Πόσα;

Να γράψει: τόσα

Να γράψω:  τα έστειλα και να μου στείλει πίσω καρδούλες

Και άλλες φορές, πιο σπάνια αυτό, να πάρει βιντεοκλήση και να θέλει όλη τη σημασία μου για αυτά που τον απασχολούν, ή ακόμη και να ενδιαφερθεί για τα νέα  μου κάποιες φορές. Αυτό που με συγκινεί είναι πως ενδιαφέρεται και χαίρεται ιδιαίτερα όταν πάνε καλά τα πράγματα στη ζωή μου, όπως χαίρομαι φυσικά κι εγώ με τα δικά του επιτεύγματα, τον ενθαρρύνω και τον καμαρώνω.

10 μ.μ: Η καλύτερη ώρα της μέρας. Αφού τελειώσουμε με το φαγητό, η Κυριακή αποσύρεται στο δωμάτιο της, όπου κάνει τα τελευταία συγυρίσματα ή διαβάσματα για την επόμενη μέρα και φυσικά παρακολουθεί τηλεόραση για  να χαλαρώσει. Κι εμείς, αφού τακτοποιήσουμε τα πιάτα και την κουζίνα, συνήθως κάθε βράδυ βάζουμε ένα πλυντήριο πιάτων, επειδή το γραφείο βρίσκεται στον ίδιο όροφο με το σπίτι και έχουμε και τα φλιτζάνια από τον καφέ, το τσάι και το νερό από το γραφείο να πλυθούν, τότε αράζουμε στο σαλόνι στον καναπέ μαζί για να χαλαρώσουμε κι εμείς στην τηλεόραση. Με τον Παναγιώτη μας αρέσει να παρακολουθούμε σειρές μυστηρίου ή αστυνομικές. Καταπιανόμαστε με την υπόθεση κάθε φορά και χαλαρώνουμε από την ένταση της μέρας. Από την Κυριακή δεν αναμένω να κάνει δουλειές στο σπίτι. Θεωρώ πως έχει όλα τον καιρό του κόσμου μπροστά της να είναι νοικοκυρά. Δεν είναι ανάγκη να ταλαιπωρείται από τώρα. Κάποιες φορές όμως της αρέσει να μαγειρεύει ή να φτιάχνει γλυκά, από καθαρά δική της πρωτοβουλία.

12.30-1 π.μ: Άμα χαλαρώσουμε και νυστάξουμε πάμε για ύπνο. Μετά από τέτοια μέρα, ο ύπνος είναι γλυκό καταφύγιο ξεκούρασης και αναδόμησης.

Το πρόγραμμα αυτό είναι από μια καθημερινή μέρα.

Κάθε Πέμπτη που έχω πρωινή εκπομπή στην τηλεόραση ξυπνάω από τις 7 π.μ και ξεκινώ τη δουλειά στο γραφείο στις 11 π.μ.

Τις περιόδους που γράφω, το πρόγραμμα αλλάζει. Ξυπνάω και κοιμάμαι τις ίδιες ώρες, αλλά αντί δουλειά στο γραφείο, έχω γράψιμο στον υπολογιστή 6-8 ώρες τη μέρα.

Τις μέρες που έχω προεμμηνορυσιακό σύνδρομο, το πρόγραμμα δεν διαφοροποιείται, προστίθενται όμως νευρικότητα, υπερευερεθιστότητα και τσιρίδες με το παραμικρό, από εμένα. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για την Κυριακή, στις δικές της αντίστοιχες μέρες. Ευτυχώς δεν έχουμε συγχρονιστεί, ώστε να με αντέχει εκείνη εμένα κι εγώ αυτήν.

Ζω τις εργάσιμες μέρες μου όπως ένας αθλητής τις μέρες των αγώνων. Ο ύπνος, η ξεκούραση, η διατροφή και το πρόγραμμα είναι για μένα απαραίτητα για να τα βγάλω πέρα. Ως εκ τούτου, αποφεύγω ολοσχερώς κοινωνικές εξόδους, κοινωνικά τηλεφωνήματα και οτιδήποτε άλλο θα με εκτροχιάσει από τον προγραμματισμό μου, για να τα βγάλω πέρα. Επίσης, έχω σχεδόν ψυχαναγκαστική προσήλωση στην λήψη των φαρμάκων για τη συλλογή χρόνιων ασθενειών που έχω. Επειδή είμαι νέα, μόλις 42 ετών και στο σόι μου οι γυναίκες ζουν πολλά χρόνια και τα θέλω ποιοτικά…

Η Θέκλα Πετρίδου είναι ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια, συγγραφέας, μέλος του Συνδέσμου Ψυχολόγων Κύπρου. Θα τη βρείτε στο http://www.theklapetridou.com.  Το βιβλίο της Χαρούμενη μαμά= Χαρούμενα παιδιά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.