Η Φραντζέσκα Μάνγγελ, κειμενογράφος, συγγραφέας και μαμά της πεντάχρονης Δήμητρας, μιλάει στο Τaλκ για το εικοσιτετράωρό της!

«Καλημέρα Μηλίτσα μου!» είπα τραγουδιστά μαζί με την Ντενεκεδούπολη. Αγκαλιά. Φιλί.
«Είσαι το λαμπερό μας φωτάκι. Ο ήλιος, το φεγγάρι, το ουράνιο τόξο μας!»
«Σ’ αγαπώ!»
«Κι εγώ!»
Κι άλλη αγκαλιά ως το μπάνιο.
Δόντια, χέρια, πρόσωπο, ο αγώνας δρόμου ξεκινά!
Πλεξούδες στα μαλλιά, πολύχρωμα κοκαλάκια –που βγάζει πάντα κατά τη διάρκεια της μέρας– εξόρμηση στην ντουλάπα. Έτοιμος κι ο μπαμπάς.
«Φύγατε, φύγατε για σχολείο!»
Φιλί. Ποδαράκια που τρέχουν στην αυλή. Μιλάει ήδη στον Γιάννη για τα φυτά που μεγάλωσαν, για το σκαθάρι στις σκάλες. Την ακούω σαν αεράκι που περνά απ’ το ανοιχτό παράθυρο. Πίνω μια γουλιά καφέ. Ξεκινάμε.

Δουλειά απ’ το γραφείο, δουλειά από το σπίτι. Το δεύτερο βολεύει, προλαβαίνεις να μαγειρέψεις και να βάλεις πλυντήριο. Κείμενα, mail, προτάσεις που παιδεύουν, προτάσεις που ξετυλίγονται. Τι ωραία αίσθηση όταν βγαίνει το κείμενο αβίαστα. Συμβαίνει πάντα τα πρωινά που έχω κοιμηθεί καλά το προηγούμενο βράδυ. Τυχαίο;
Μικρά διαλείμματα για μια ακόμα κούπα τσάι. Ένα μήνυμα από αναγνώστη. Όμορφα λόγια που ζεσταίνουν ακόμα περισσότερο την καρδιά.
Γράφε.
Αυτή η προτροπή, η τόση δα λεξούλα βάζει φτερά στα πόδια, όπως και στα δάχτυλα που πηγαινοέρχονται πάνω στο πληκτρολόγιο.
–Το δέρνεις! (με πειράζουν)
–Το ξετινάζω! (γελώ)

Μεσημέρι. Σχόλασμα. Η ανηφόρα για το σχολείο. Γυμνάζουμε τα πόδια με τα πάνω κάτω. Περπατώ σε κάθε ευκαιρία. Προσπαθώ να το περάσω και σε εκείνη. Περπατώ για να σκεφτώ, για να ξεσκάσω, για να ανασάνω, για να εμπνευστώ. Περπατάμε και μιλάμε.
«Το πρωί είδα ένα γατάκι».
«Πού, πού, μαμά;»
«Στο αδιέξοδο».
«Λες να είναι ακόμη εκεί;»
«Δεν ξέρω. Πάμε και θα δούμε».
Μας σταματά όμως η μουσική από ένα πιάνο.
«Κάτσε να ακούσουμε λίγο». Στεκόμαστε στο πεζοδρόμιο και στήνουμε αυτί κάτω από τη γειτονική πολυκατοικία. Οι νότες βγαίνουν πάντα από το ίδιο μπαλκόνι και ταξιδεύουν στον δρόμο, μες στον χρόνο.
Πόσο θα ’θελα να παίζω… σκέφτομαι πάντα.

Κι οι μέρες περνούν… ίδιες κι ανόμοιες. Με πρωινά ξυπνήματα και σαββατιάτικα χουζούρια. Με τρέξιμο για το σχολείο, τη δουλειά, το σπίτι, τις δραστηριότητες. Με ατελείωτο παιχνίδι στο σαλόνι, στον καναπέ-κάστρο. Ζωγραφική, ακουαρέλες, πινέλα, κόλλες, ψαλίδια, βιβλία με τη μαμά. Επιτραπέζια, κατασκευές, παζλ και παραμύθια με τον μπαμπά. Τζάκι τον χειμώνα, ταινίες της Disney και σπιτικά ποπ κορν.
«Θα παίξουμε, μαμά;»
«Πρέπει να μαζέψω την κουζίνα, αγάπη μου».
«Να σε βοηθήσω;»
Σφουγγάρια, νερά, συρτάρια που ανοιγοκλείνουν. Πιάτα που τακτοποιούνται.
«Θα φτιάξουμε γλυκό;»
«Θα φτιάξουμε!»
«Θα μου δώσεις να φάω σοκολάτα από την κουτάλα;»
«Εννοείται!»
«Γιούπι!»
Χαρά, χαμόγελο, αγκαλιά. Και μουσική, τραγούδι, χορός μες στο σαλόνι με τις κάλτσες. Βόλτες οι δυο μας, οι τρεις μας. Με φίλους ή μόνο με τα κορίτσια.
«Είμαι τόσο ενθουσιασμένη σήμερα!»

Την κοιτώ. Γελά ολόκληρη. Είναι το παιδάκι που ήμουν κι εγώ. Ανεπαίσθητα το θυμάμαι. Το ανακαλώ. Μου κάνει καλό αυτή η ανάμνηση. Της μιλώ. Της λέω για τα δικά μου παιδικά χρόνια. Ρουφάει την κάθε λέξη. Ρουφάει την κάθε στιγμή. Ρουφάει τον ήλιο ακόμα και με βροχή.
«Σήμερα ήταν καλή μέρα για τα λουλούδια. Έβρεχε όλο το πρωί! Δεν είναι υπέροχο;»
«Είναι, ψυχή μου. Είναι…»
«Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σαν κι εσένα! Να μαγειρεύω, να στρώνω κρεβάτια και να γράφω βιβλία!»

Γελώ τώρα κι εγώ. Την αγκαλιάζω. Τη φιλώ. Το μάγουλό της βελούδινο πεταλάκι όπως τα τριαντάφυλλα του κήπου. Ώστε έτσι είναι η αγάπη. Φωτίζει τις μέρες, απαλύνει τις στεναχώριες, σε οπλίζει με δύναμη πρωτάκουστη. Ώστε έτσι μοιάζει η αγάπη. Έχει πράσινα μάτια, διάπλατο χαμόγελο και είναι πέντε χρονών…Η Φραντζέσκα Μάνγγελ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Εικαστικές Τέχνες στο Πανεπιστήμιο De Montfort της Αγγλίας και δραστηριοποιήθηκε στον τομέα της conceptual photography για διαφημιστικές εταιρείες και περιοδικά. Παράλληλα, δίδασκε σε Εργαστήριο Ελευθέρων Σπουδών και αρθρογραφούσε στον περιοδικό Τύπο. Σήμερα εργάζεται ως κειμενογράφος και στον ελεύθερό της χρόνο ασχολείται με τη φωτογραφία και τη ζωγραφική. Το πρώτο της μυθιστόρημα, Η νύχτα του Σάουιν, κατέκτησε το βραβείο Μυθιστορήματος της Χρονιάς στην κατηγορία «Πρωτοεμφανιζόμενος Συγγραφέας» στα Βραβεία Public 2018. Το δεύτερό της μυθιστόρημα, Καχαραμπού, η συνέχεια της Νύχτας του Σάουιν, κυκλοφόρησε το 2019 κλείνοντας την επιτυχημένη διλογία. Τα βιβλία της χαρακτηρίζονται από δραματικότητα, μυστήριο και ανατροπές, ενώ ο χρόνος, ο έρωτας και η απώλεια κατέχουν πρωταγωνιστικούς ρόλους. Το νέο της μυθιστόρημα Οι Καθαροί κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μίνωας και είναι μια σπαρακτική ιστορία επιβίωσης, ελευθερίας και αυτοθυσίας· μια μάχη εν καιρώ πολέμου ενάντια στο πιο σκληρό πρόσωπο της ανθρώπινης φύσης, με μοναδικά όπλα το θάρρος και την αγάπη.