Νομίζω ότι ο δρόμος για μια υγιή σχέση των παιδιών με το φαγητό έχει να κάνει πολύ με τη γραμματική και το συντακτικό. Ξεκινάει πρώτα από όλα από το ρήμα που χρησιμοποιούμε για να ορίσουμε τη διαδικασία της σίτισης. Μπορούμε, για παράδειγμα, να πούμε ότι το παιδί μας «τρώει». Που σημαίνει πως το παιδί είναι το ενεργό Υποκείμενο που μπορεί να επιλέξει τι, πότε και πόσο θα φάει.

Ακούγεται απλό, αλλά δεν είναι τόσο. Γιατί στη θέση του ρήματος «τρώει» εμείς βάζουμε το «ταΐζω». Και μετατρέπουμε το παιδί σε παθητικό Αντικείμενο. Έτσι, λοιπόν, στην αρχή εκείνο ξαπλώνει σε αγκαλιές και καταπίνει μπουκάλια γεμάτα με γάλα, μετά δένεται σε καρεκλάκια και ανοίγει το στόμα σε λιωμένες και μασημένες τροφές, την ώρα που η μαμά/γιαγιά/θεία εκτελούν αριστοτεχνικά σκηνές από παράσταση τύπου Broadway· αργότερα μπουκώνεται με κεφτέδες και κομμάτια ψαριού, πίνει το νερό σε παγουράκι μέχρι τα 8 «για να μη βραχεί και κρυώσει». Δεν ετοιμάζει το πρωινό του για να μη λερωθεί, δεν το βάζουμε στην κουζίνα να μαγειρέψει μαζί μας για να μη λερώσει. Και το έγκλημα συνεχίζεται.

Το «παιδί» είναι πλέον είκοσι, σπουδάζει στο Λονδίνο ή αλλού, και παραλαμβάνει πίτες, κέικ και παστίτσιο –δεμένο σε παγοκύστες– με το ταχυδρομείο. (Το παστίτσιο τελικά δεν το τρώει γιατί δεν ξέρει ούτε να το ξεπαγώσει.) Μετά το «παιδί» παντρεύεται και «σαν το κοκκινιστό της μάνας του» δεν είναι τίποτα. Και όταν η γυναίκα του το στείλει στον μανάβη για κολοκυθάκια, της τηλεφωνεί για να τη ρωτήσει αν θέλει πράσινα ή μοβ (μόνο που τα μοβ είναι τσακώνικες μελιτζάνες). Ναι, η ποιότητα της τροφής παίζει σημαντικό ρόλο· τον σημαντικότερο ίσως. Αλλά ας μείνουμε λίγο και στον τρόπο. Δεν είναι τόσο δύσκολο. Θηλάζοντας, για παράδειγμα, δίνουμε στο παιδί μας τη δυνατότητα να αποφασίσει πότε και πόσο θα φάει. Αφήνοντάς το να φάει μόνο του από μικρό, χωρίς να φοβόμαστε να μην πνιγεί, το κάνουμε να αισθάνεται ικανό και υπεύθυνο. Ζητώντας του να βοηθήσει στην ετοιμασία του γεύματος, γλιτώνουμε τα έξοδα αποστολής του μουσακά στο Λονδίνο. Δεν είναι και λίγο, κρίση έχουμε…